Σκεφτομαι εδω και μερες πως να αρχισω..Πως να φτιαξω τη δομη του τελευταιου μου ταξιδιωτικου. Καθε μερα που περναει, γραφω, ετσι ωστε να μη ξεχασω.
Ξεχναμε..ξεχναμε τις κακες στιγμες, αλλα το κακο ειναι οτι ξεχναμε και τις καλες.Ευτυχως ομως οχι ολες..Μερικες απο αυτες με κανουν να νοσταλγω την πατριδα μου. Μα περισσοτερο τα προσωπα που πρωταγωνιστουν σε αυτες τις στιγμες.Αυτους που εχω αγαπησει και που εχω εισπραξει τοσα πολλα, αυτους σκεφτομαι σε ολο μου το ταξιδι.
Ειμαι μονος μου. Αλλα οχι μονάχος μου.Εχω τις αναμνησεις μου μαζι και την ανυπομονοσια του γυρισμου. Ειναι μακρυς ο δρομος, αλλα εικονες και στιχοι απο τραγουδια μου κρατανε καλη συντροφια
‘Ηρεμησε μικρε, κοντευει ο καιρος που 8α τους σφιξεις στην αγκαλια σου και παλι.’ Θελω να τους πω τοσα πραγματα καθε φορα.Απο δω και περα δε θα χω την ευκολια να τους τα πω και θελω να προλαβω.Μια λεξη πανω απολα.. ‘Σευχαριστω’..
‘Απολαυσε το ταξιδι τωρα. Μαζεψε εικονες, μιλησε με ανθρωπους, γνωρισε πραγματα. Χαμογελα στα δυσκολα-αλλωστε αυτα μενουν,αλλωστε παντα υπαρχουν και πιο δυσκολα.