Η σκιά του Κόρακα
Η σκιά του Κόρακα
Φυσικά πετύχαμε και τα περίφημα τσοπανόσκυλα της περιοχής αλλά τελικά ήταν πολύ πιο ήρεμα από ότι είχαν αρχικά περιγραφεί:
http://www.moto.gr/forums/showthread...hreadid=109577
Ντάξει φιλικά και παιχνιδιάρικα δεν ήταν αλλά με το που έβλεπαν ότι εσύ δε σταμάταγες δεν σε έπαιρναν και στο κυνήγι. Μάλλον θα τα βρήκα γερασμένα
Το μονοπάτι για Αρτοτίνα δεν είναι ευδιάκριτο και θέλει προσοχή. Πήγαμε πιο μπροστά και μετά ξαναγυρίσαμε και με τη βοήθεια ενός βοσκού το βρήκαμε.
Αφου μας είδε πωρώθηκε και έβγαλε ένα DR από τη στάνη και πλακώθηκε στις σούζες
Μουσουνιτσίωτικα Λιβάδια - Αρτοτίνα
Από εκεί βέβαια ξεκίναγε και ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια της ημέρας.
Έως τα Λιβάδια με τις στάνες, ο δρόμος χρησιμοποιούνταν από τους ντόπιους οπότε ήταν σε καλή κατάσταση. Με το που ξεκινήσαμε το μονοπάτι για Αρτοτίνα όμως ο δρόμος έγινε περίεργος και μας έδειξε τα δόντια του.
Παντού κροκάλες και σαθρό χώμα. Απαιτούσε τουλάχιστον Karoo και όχι μαμα λάστιχα Scorpion και τουλάχιστον καμια 40 κιλά ελαφρύτερο φορτίο έκαστος.
Οι στάσεις για ανασυγκρότηση πολλές. Ο φίλος από τη παρέα με τα ψιλο θεματάκια της μοτοσυκλέτας που προανέφερα από εκείνο το σημείο και μετά, τον πήρε από κάτω και η δυσκολία της διαδρομής και δεν εμπιστεύτηκε ούτε το μηχανάκι ούτε τον εαυτό για το υπόλοιπο της ημέρας.
Από εκείνο το σημείο εναλάξ οι υπόλοιποι 3 της παρέας πήγαιναν σιγά σιγά κοντά του για υποστήριξη.
Όπως όμως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις οι πολλές στάσεις φέρνουν και πολλές φωτογραφίες. Κάποια στιγμή άρχισα να πιστεύω ότι τελικά τυχεροί ήμασταν για τον χαμηλό ρυθμό γιατί έτσι κατάφερα να ξεζουμίσω καλύτερα τα μέρη γύρω μου.
Η από δώθε σκιά του Βουνού της Χωμήριανης
Το καλό με εκείνο το κομμάτι βέβαια ήταν ότι ήσουν ένα με τον θεό. Υψόμετρο και χαράδρες τρελές. Φεύγεις και δε γυρνάς φιλαράκι.
Κάτι το υψόμετρο κάτι το αλπικό τοπίο, κάτι τα μη γνώριμα μέρη και εικόνες που έχεις γύρω σου σε κάνουν σαν μικρό παιδί. Όσα ασφαλτώδη περάσματα και να χω κάνει από όμορφα μέρη, τίποτα δε μπορούσε να συγκριθεί με την επιβλητικότητα της όλης υπόθεσης.
Ίσως η αίσθηση ότι είσαι πραγματικά αποκομμένος και μακριά να έπαιζε και το ρόλο του. Ήθελα να ξερα πώς θα ήταν αν ήμουν όντως μόνος μου όπως αρχικά στη τρέλα μου το χα σχεδιάσει.
Κουνια που με κουναγε
Και με αυτά και με αυτά φτάσαμε Αρτοτίνα. Λίγο πιο κουρασμένοι από όσο θα θελα βέβαια, γιατι ο δρόμος ακόμα μακρύς.
Στην Αρτοτίνα παρέα με την προτομή του τοπικού μήλου της έριδος ως προς την καταγωγή επαναστάτη (Αθ. Διάκου), ξέρεται μωρέ όπως και με τα χωριά του Θ. Κολοκοτρώνη στο Μαίναλο, ή τα χωριά του Κατσαντώνη όπως θα δούμε πιο κάτω.
Η παρέα που λέτε έψαξε να βρεί κάπου εκεί κάτω από τραπέζι με τις μπύρες ξανά τις δυνάμεις της, γιατι συνειδητοποίησε ότι ο γραφών δεν αστειεύεται με τις διαδρομές και έχει βάλει σκοπό να ταλαιπωρήσει κόσμο.
Αφου συνήλθαμε μετά από κανα 2 μπυρίτσες, έτοιμοι και αναζωογονημένοι, ξεκινήσαμε για το επόμενο κομμάτι
Αρτοτίνα - Γραμμένη Οξυά - Λεύκα
Ο δρόμος όλος άσφαλτος. Όχι πολύς όμως γιατί μετά τη Λεύκα ξεκίναγε ένα πανέμορφο κομμάτι.
Λεύκα - Μανδρινή - Άμπλιανη / «Νοτιο-Δυτική Οξυά» .
Δε το περίμενα τόσο όμορφο. Ειλικρινά η ομορφιά του δε μπορούσε να αποτυπωθεί με την ερασιτεχνική κάμερα μου στο auto.
ο Εύηνος απο κάτω μας
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση
