δεξια πάνω και στο βάθος της άνωθεν είναι και η Νιάλα
Συνεχίζουμε λέμε φιλαράκι.
δεξια πάνω και στο βάθος της άνωθεν είναι και η Νιάλα
Συνεχίζουμε λέμε φιλαράκι.
Κάπου εκεί κάτω αριστερά του Αγραφιώτη είναι και ο "κανονικός" δρόμος για Άγραφα
Κάπου σε εκείνο το σημείο μέσα σε κάτι χαράδρες πέρασα ένα απίστευτα πανέμορφο απειροελάχιστο χωριουδάκι/ οικισμό, εν ονόματι Κλοπουκίτσα. Ακατοίκητο από ότι φάνηκε εκ πρώτης όψεως, καθώς το πέρναγα όμως μισάνοιξε μια πόρτα χωρίς να βγάλει καν κεφάλι έξω κανείς.
Δυσκολα εμπιστεύεσαι ξένους ήχους σε αυτά τα μέρη .......
Από εκεί και πέρα ο δρόμος ομόρφυνε απελπιστικά, αλλά παράλληλα χάθηκε μέσα στο δάσος και έπρεπε να συμβουλευτούμε καλά τους χάρτες πάλι.
Με λίγη προσπάθεια ξαναβρέθηκε όμως.
Καθαρό ένστικτο βέβαια γιατι δεν είναι δυνατόν όλα τα μονοπάτια να αποτυπώνονται και σε ένα χάρτη
Βέβαια η έννοια «ξαναβρέθηκε» είναι σχετική:
Η εικόνα με τα Άγραφα σε Χ με έκανε να σκάσω στα γέλια. Είχα περάσει τόσα. Είχα ανέβει και κατέβει τόσες και τόσες χαράδρες χωρίς να βρω άνθρωπο. Και εκεί στο πουθενά οι ταμπέλες μου έκαναν πλάκα.
Αριστερά για Βαρβαδιάδα όπου στην ουσία έπρεπε αυτή τη φορά να κατέβω τέρμα κάτω αριστερά από τον Αγραφιώτη, από την αρχή όπου είναι ο σύγχρονος δρόμος για Άγραφα. Δρόμος που κανονικά έπρεπε να πάρω εάν στο Κερασσοχώρι πριν από καμια 2 ώρες δεν έπαιρνα τον «παλιό»
:a011:
Μπροστά μου μετά το Μάραθο τα Άγραφα είναι πολύ κοντά πια. Δε μπορεί ρε φιλαράκι. Δε μπορεί να μου κάνεις τόσο πλάκα.
Παίρνω την απόφαση και συνεχίζω προς Μάραθο ελπίζοντας ότι δε περνάει για αυτοκίνητα αλλά με το ΚΤΜ για σύμμαχο το χουμε.
Βέβαια εκεί μέσα σε όλα αυτά τα τραγελαφικά, συνειδητοποίησα ότι είναι και ένα από το ομορφότερα κομμάτια του 2ημέρου
Ο Μάραθος από ψιλά (πίσω από το βουνό στη πλάτη του είναι τα Άγραφα)
Φτάνω που λέτε και εγώ στο χωριό του Κατσταντώνη - Μύρεσι ή αλλιώς Μάραθος, που όπως είπα πιο πριν τη χθεσινή μέρα στην Αρτοτίνα πολεμάνε έως τις μέρες για την καταγωγή του.
Η πλάκα με τον Κατσαντώνη όμως είναι ότι δεν τον διεκδικεί κανα διπλανό χωριο όπως με τον Διάκο και τον Κολοκοτρώνη αλλά ένα χωριο πολύ μακριά από εδώ. Για την ακρίβεια από το Πετροβούνι Ιωαννίνων! Έχει τη χάρη του όλη αυτή η ιστορία πάντως δε μπορείτε να πείτε
Σβήνω μηχανή. Ακούω κλαρίνα. Εδώ είμαστε λέω δικοί μου άνθρωποι.
Ακολουθώ τον ήχο και φτάνω σε ένα δωμάτιο που έχριζε τον χώρο του καφενείου του χωριού. Μέσα του, στη μέση (δε θα ταν πάνω από 1.95 σε ύψος το ταβάνι), είχε καταλάβει ένας γέροντας τύφλα στο μεθύσι, 3 καρέκλες μόνος του. Δεν ήταν χοντρός ούτε ψιλός. Αδύνατος και κανονικός στο ύψος ήταν αλλά με κάποιο τρόπο η παρουσία του ήταν τόσο πληθωρική που είχε γεμίσει το καφενείο μόνος του. Τριγύρω του η μαγαζατόρισα κανα 2 παιδιά και ένα ντόπιο ζευγάρι, φαίνονταν σαν να ήταν οι κομπάρσοι στο έργο που γύριζε ο γέροντας. Για αυτόν το άρχοντα ήταν εκεί όλοι οι υπόλοιποι.
Μπαίνω μέσα
- Ανοίγει διάπλατα τα χέρια του προς το ταβάνι. Καλώς τον
- Καλησπέρα
- Καλύβας, (έκανε και έδειξε τον εαυτό του)
- Σπύρος (λέω εγώ και του δίνω το χέρι)
- Καλύβας (ξαναλέει αυτός), στην τηλεόραση με είδες?
- Το χασα δε βλέπω και πολύ τηλεόραση, …. (μαγκωμένος εγώ)
- Δε πειράζει, βάλε τσίπουρα Γιωργία
- Ένα τσιπουράκι μόνο να κεράσω εγώ να πιω και στην υγειά του Άρχοντα εδώ και φεύγω
- Δε πάς πουθενά εδώ θα κάτσεις
- Ένα τσιπουράκι και φεύγω για Άγραφα
- Για πού?
- Για Άγραφα
- Δε πάς…. Μου κούνησε το δάχτυλο αυστηρά πια
- Και βέβαια πάω, να σας πω από πού ήρθα για να με πιστέψετε?
- Δε πάς λέμε. (και συνέχισε να μου κουνάει το δάχτυλο)
- Γιατί ρε άρχοντα?
- Δε βγάζει ο δρόμος φιλαράκι (πετάγεται ο συγχωριανός του Άρχοντα)
- Ούτε για μηχανή?
- Ουτε με τα πόδια φίλε μου. Αν θες να βγεις ζωντανός πήγαινε από Βαρβαριαδα
Φτουυυυυυ τη τύχη μου μέσα
Εκεί από πίσω είναι ρε γαμώτο. Έτσι μου ρχεται να αφήσω το μηχανάκι εδώ να το πάω με τα πόδια και να γυρίσω να το πάρω και να φύγω προς τα πίσω.
Σκύλιασα
Θα πάω λέμε ρε. Αν φτάσω στα Άγραφα πρις της 6 θα ανέβω και στη Νιάλα. Η ώρα είχε περάσει τις 5.
Ένα τσιπουράκι στα όρθια με τον Άρχοντακαι κάτι νερά για τον δρόμο, πάω να αφήσω λεφτά και παραλίγο να με δείρουν........
πρώτη στο κιβώτιο και βουρ τον κατήφορο. Ότι έγινε έγινε. Δε πειράζει ο δρόμος μεχρι το Μάραθο ήταν πανέμορφος. Άξιζε και ας κάνω το κύκλο τώρα
Μαλιά το 990 τον κατήφορο για Βαρβαριάδα. Κάποια στιγμή με προειδοποίησε το αστέρι μου και ηρέμησα. Όπα μεγάλε έχεις ένα σκοπό μπροστά σου.
Κατέβηκα κάτω και έπιασα τον Αγραφιώτη σχεδόν από την Αρχή. Ο δρόμος αυτός ήταν λεωφόρος μπροστά σε αυτά που είχα περάσει και ο ρυθμός γρήγορος
Μερικές ακόμα εικόνες (σε πολλούς απο εδω μέσα γνωστές) από το δρόμο για τα Άγραφα
Τέλος όχι άλλες. Αργείς λέμε.
Με πήρε πάνω από ώρα να κατέβω και να ξανα ανέβω. Αλλά τουλάχιστον έφτασα κανονικά. Στάση στη πλατεία των Αγράφων. Μια λεμονάδα μονορούφι και ένα μισόλιτρο νερό μονορούφι και ένα τσίπουρακι για ανάκτηση δυνάμεων και παρέα με τον χάρτη.
Οπότε τέθηκε και η σημαντική ερώτηση (φωναχτά για να με ακούσει και κανεις στο καφενείο):
- Από πού πάμε γρηγορότερα για Αθήνα?
- Από Νιάλια πετάγεται ένας γέροντας
- Κερασμένος ο κύριος και η παρέα του λέμε
Αφου ήπια και κέρασα τα τσίπουρα στο τραπέζι δίπλα
Ξεκίνησα
Σύμμαχος μου η ποιότητα του χωματόδρομου που ήταν σε άριστη κατάσταση
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση
