ΑΝΔΡΩΝ ΠΟΙΗΣΗ
Ήμουν εντελώς κενός σαν άνθρωπος πριν ΤΗΝ γνωρίσω.
Το μόνο πράγμα που μου έδινε χαρά ήταν να βλέπω τον Oλυμπιακό να χάνει.
Έχανε; ήμουν ευτυχισμένος.
Κέρδιζε; Ήμουν δυστυχής.
Αδειος. Τελείως άδειος από αληθινά συναισθήματα, αγάπη και ζωή.
Ήθελα να το αλλάξω αυτό. Δεν μπορούσα όμως. Κάθε φορά που ξεκόλλαγα, μετά από λίγο ξαναγύριζα στα ίδια.
Και ξαφνικά μπήκε ΕΚΕΙΝΗ στη ζωή μου. Ήταν μια οπτασία. Δεν είχα ξανανιώσει έτσι. ΤΗΝ αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Η καρδιά μου γέμισε από τρυφερά συναισθήματα.
Επιτέλους, τώρα πια δε με ένοιαζε το ποδόσφαιρο. Σκεφτόμουν μόνο ΕΚΕΙΝΗ.
Όταν με κοίταζε ένιωθα την καρδιά μου να φτερουγίζει. Επιτέλους για πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν γεμάτος από πραγματικά συναισθήματα.
Ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα ποίημα για χάρη ΤΗΣ. Πως θα μπορούσα όμως; Δεν είχα καμία σχέση με κάτι τέτοιο.
Χμμμμμμ...
Θα άφηνα την καρδιά μου να γράψει. Θα έκλεινα τα μάτια. Θα έπιανα το στυλό και η ψυχή θα οδηγούσε το χέρι μου.
Και η τρυφερή ψυχή μίλησε. Αυθόρμητη και ελεύθερη. Τίποτε πια δε θα με γύριζε πίσω:
Βλέπω το σώμα σου που είναι κρίνο
Κι από τα μάτια σου το δάκρυ πίνω
Κι όλη η φύση ανθεί για μας……
…Γαμιέται ο θρύλος κι ο Πειραιάς
Απάντηση με παράθεση
