Το πέρασμα του Δουναβη (Νοβισαντ-Βουδαπεστη-Κρακοβία-Τιμισοαρα-Σοφια)

[dukeandthecity]

Η πεζοπορία μας είχε ανοίξει την όρεξη και η ώρα ήταν περασμένη. Οι όποιες απόπειρες είχαμε κάνει σε μενού εστιατόριων κοντά στο κέντρο μας είχαν αποθαρρύνει με τις τιμές τους. Αποφασίσαμε να ξεμακρύνουμε λίγο από το κέντρο και να δοκιμάσουμε την τύχη μας προς τον πεζόδρομο της Vaci Utca. Όταν ακόμα σχεδιάζαμε το ταξίδι, την μελέτη για την πόλη της Βουδαπέστης την είχα αναλάβει εγώ. Που θα πάμε, τι θα φάμε, τι θα δούμε, που θα πιούμε. Ιδιαίτερα για το τελευταίο κομμάτι είχα βρει τους περισσότερους τουριστικούς οδηγούς να προειδοποιούν ότι τα περισσότερα μπαρς/κώλομπαρς στην Vaci Utca είναι places to avoid. Ιστορίες για τουρίστες που τους «ψάρεψαν» κοπέλες και τους τράβηξαν στα κακόφημα μαγαζιά τους συνοδεύονται με δόσεις βίας για να πληρώσουν τον υπέρογκο λογαριασμό. Βούλωσα τα αυτιά του προέδρου με βουλοκέρι, δέθηκα σφιχτά στο κατάρτι και φύγαμε για Vaci Utca. Η μόνη δικαιολογία που τους δίνω είναι ότι ήταν Κυριακή βράδυ. Κατά τα άλλα η ξενέρα η ίδια. Στο φαί μας έπιασαν το κ@λο και δεν συναντήσαμε, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες μου, ούτε μια κορασίδα να εκμεταλλευτεί την τουριστική μου άγνοια. Η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της βραδιάς ήταν η συνάντηση μας με το ποδήλατο-ταξί ημιfiat 127:

[dukeandthecity]

Τον μπουλο στο μπαούλο, κυρίες και κύριοι, καθώς την επομένη μας περίμενε μια δύσκολη τουριστική ημέρα στην Πέστη.

Ημέρα 3η – 29 Αυγούστου - Βουδαπέστη και πάλι.

Για την τουριστική ημέρα μας δεν θα γράψω πολλά. Μάλλον κάποια στοιχεία για το τι είναι οι φωτογραφίες που θα παραθέσω παρακάτω. Συνοπτικά να πω εδώ την γνώμη μου για την Βουδαπέστη. Κάστρο-άγαλμα-εκκλησία. Πωρόλιθος μαυρισμένος από την ρύπανση, μπρούτζος οξειδωμένος πράσινος. Μπουκαλάκι νερό στο κάστρο - 500 φιορίνια, 3 μπουκαλάκια νερό στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς μας 340 φιορίνια. Ο κόσμος σου δίνει την εντύπωση ότι είναι «δυτικοευρωπαικά» ευγενικός αλλά όχι για πολλά-πολλά. Η μέρα μας ξεκίνησε με πρωινό στην γειτονιά που βρίσκετε η μεγαλύτερη εβραϊκή συναγωγή στην Ευρασία και δεύτερη μεγαλύτερη στον κόσμο.

[dukeandthecity]

Αποφασίσαμε να την επισκεφτούμε (και οι δύο μας δεν είχαμε ξαναπάει σε συναγωγή) και πληρώσαμε το αντίτιμο που δεν περιλάμβανε οργανωμένη τουρ. Η εξωτερική άποψη της συναγωγής:

[dukeandthecity]

Η συναγωγή έχει πάρει την ονομασία της από την οδό Dohany στην οποία εφάπτεται. Επίσης το σπίτι του Θεόδωρου Herzl (πατέρα του Σιωνισμού) ήταν δίπλα στην συναγωγή. Κατά την διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου η οδός Dohany ήταν το όριο του εβραϊκού Ghetto της Βουδαπέστης στο οποίο έβρισκαν καταφύγιο και άλλοι κατατρεγμένοι του Γ Ράιχ. Το χειμώνα του 44-45 πάνω από 2.000 άνθρωποι πέθαναν από τις κακουχίες και τις αρρώστιες και είναι θαμμένοι στην αυλή που σήμερα είναι η συναγωγή.

[dukeandthecity]

[dukeandthecity]

Στο πίσω μέρος του συγκροτήματος βρίσκεται και το μνημείο για τα θύματα του ολοκαυτώματος. Πάνω από 400.000 Ούγγροι-εβραίοι θανατώθηκαν από τους ναζί.

[dukeandthecity]

Το έργο της Imre Varga αναπαριστά μια θλιμμένη ιτιά και στα «φύλλα» της αναγράφονται τα ονόματα των θυμάτων:

[dukeandthecity]

Το εσωτερικό του ναού είναι εντυπωσιακό από τους πολυελαίους που κρέμονται από το ταβάνι αλλά και από την απουσία οποιοδήποτε έντονου θρησκευτικού στοιχείου (εικόνα-επιγραφή)

[dukeandthecity]

Εσωτερικό συνέχεια:

[dukeandthecity]

Η χαρά του αντί-σιωνιστή

[dukeandthecity]

Άποψη από το εξωτερικό:

[dukeandthecity]

Κάγκελα παντού:

[dukeandthecity]

Αρκετά με του εβραίους, πάμε να δούμε και την απέναντι πλευρά στην Βούδα. Ενώ η Πέστη ήταν ένα μείγμα Ούγγρων και Σέρβων ή Βούδα ήταν πάντα Γερμανό-κουλτουράτη. Εξού και τα κάστρα, τα αγάλματα και οι μεγαλοπρεπείς κήποι. Ξεκινήσαμε από τον λόφο της Citadella:

[dukeandthecity]

Από τον συγκεκριμένο λόφο μπορείς να δεις και τις οκτώ γέφυρες του Δούναβη, το νησάκι στο ποτάμι και γενικά την Βουδαπέστη στο πιάτο. Ευτυχώς πήγαμε με τις μηχανές γιατί αν είχαμε ξεκινήσει με τα πόδια το μόνο που θα βλέπαμε ήταν κανα σπινθηρογράφημα με θάλλιο.

[dukeandthecity]

Συναντήσαμε και αρκετούς ασιάτες με τις φωτογραφικές τους μηχανές να έχουν πάρει φωτιά. Σε μια τέτοια συμπαθέστατη κυρία εμπιστευτήκαμε και την δικιά μας μηχανή για αναμνηστική φωτό. Μετά από ένα μισάωρο πόζας, δυο αποτυχημένες απόπειρες να την πατήσει τουριστικό λεωφορείο και ακατάληπτους διαλόγους ιδού το αποτέλεσμα: