Δυστυχώς (ή ευτυχώς γλιτώσαμε το ψυχοπλάκωμα) το μουσείο δεν δούλευε την Δευτέρα και έτσι κατευθυνθήκαμε στο τέλος της Andrássy Avenue στην πλατεία των Ηρώων.
Δυστυχώς (ή ευτυχώς γλιτώσαμε το ψυχοπλάκωμα) το μουσείο δεν δούλευε την Δευτέρα και έτσι κατευθυνθήκαμε στο τέλος της Andrássy Avenue στην πλατεία των Ηρώων.
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Να με συμπαθάτε άλλα ήμουν όλη την ημέρα στο πόδι και δεν άντεχα άλλο άγαλμα και μνημείο. Έτσι δεν ακολούθησα ένα (τυχαίο) ελληνικό γκρουπ με τουρίστες και ξεναγό για να μάθω ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι παρατεταγμένοι και πράσινοι. Βρήκα τοπικά ενδιαφέροντα:
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Έλα εδώ που πας, πονανε τα ποδάρια μου σου λέω…
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Άντε και λίγο από πράσινα άλογα:
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Η εξουθένωση ήταν μεγάλη. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε λίγο την πόλη με τις μηχανές καθώς και από τις δύο μεριές του ποταμίου έχει δυο παραποτάμιες λεωφόρους. Ρίξαμε μερικές τσάρκες σε γειτονιές πιο έξω από το κέντρο και φυσικά τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτό:
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Σπίτι για μπάνιο, βραδινή έξοδος για φαί και επιτόπιες μπύρες ακολουθησαν αλλά με φειδώ καθώς η επόμενη μέρα ήταν ταξιδιάρικη.
Ημέρα 4η -30 Αυγούστου – Βουδαπέστη – Κρακοβία (460 χλμ).
Του Αλέξανδρου σήμερα και το ξύπνημα ήταν πρωινό. Εγώ πετάχτηκα στην πόλη για αγορά σουβενίρ για την φαμίλια και ο πρόεδρας απολάμβανε το Ελληνικό πρωινό του (φραπέ+μάλμπορο). Ο «μη έχων BMW στην παρέα» τον είχε πιάσει άγχος να φύγουμε νωρίς μη τυχών και δεν φτάσουμε έγκαιρα στην Πολωνία. Ο «δε γ@μιετε» της παρέας ψώνισε δυο μπουγάτσες με κρέμα από το τοπικό φούρνο και αφού τις σκίσαμε, αρματωθήκαμε για την συνέχεια του ταξιδιού. Την προηγουμένη είχαμε σχεδιάσει να επισκεφτούμε το house of horror άλλα μάλλον θα γίνει σε κάποια μελλοντική επίσκεψη μας στην όμορφη Βουδαπέστη. Ο προεδρας μπροστά με το GPS, εγώ από πίσω να ρεμβάζω διασχίζαμε ακόμη την πόλη όταν σταματήσαμε δεξιά στην κεντρική λεωφόρο για να έρθει το GPS στα ίσια του. Ο πρόεδρας πατούσε τα κουμπιά του GPS και εγώ στους καθρέπτες μου είδα ένα φορτηγάκι που ήθελε να στρίψει δεξιά και μας περίμενε. Για να κάνω τον καλό, πάω να προσπεράσω τον ακινητοποιημένο πρόεδρα για να τον περιμένω λίγο παρακάτω αλλά η τιτανομαχία που ακολουθησε μου ράγισε την καρδιά. Πλαστική γερμανική βαλίτσα bmw VS αλουμινένια γερμανική βαλίτσα tenere σημειώσατε 2(ευτυχώς δεν πέσαμε). Έσπασε το ένα από τα 2 «αυτάκια» της βαλίτσας που πιάνουν στο υποπλαίσιο της μηχανής και σε αυτήν την θέα άρχισα ένα ιδιόρρυθμο θρησκευτικό τελετουργικό για να ταιριάζει και με την μέρα. Στο πεζοδρόμιο της Βουδαπέστης ένας αλλόφρων δερματοφέρων νεανίας αράδιαζε τα σώβρακα και τις φανέλες από το εσωτερικό της βαλίτσας καθώς «τραγουδούσε» όλους τους αγίους και ιδιαίτερα την ιεραρχική κεφαλή αυτών. Με έναν ιμάντα το λύσαμε το θέμα (προσωρινά) αν και προς στιγμήν χαλάστηκα αρκετά. Όχι τόσο με την ζημιά αλλά με τον ανόητο τρόπο που προήλθε. Ο δεξιός καθρέπτης ρυθμίστηκε ώστε να βλέπει βαλίτσα και ξεκινήσαμε. Τα σύνορα της Ουγγαρίας – Σλοβακίας ήταν τα τυπικά.
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Βγήκαν οι φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Η Σλοβακία είναι μια χώρα που σε κερδίζει με την πρώτη επίσκεψη από το πρώτο χωριό που συναντάς. Η ταμπέλα το έγραφε ξεκάθαρα «Men’s Club Emmanuel». Στάση δεν προβλέπονταν (ιδιαίτερα με τα νεύρα που είχα) και έτσι συνεχίσαμε την περιήγηση μας στο σλοβάκικο βορρά. Πριν το ταξίδι δεν είχα προκάμει να διαβάσω το ταξιδιωτικό του Liberec με τον γιο του που πέρασαν από τα ίδια μέρη ένα χρόνο νωρίτερα αλλά εντυπωσιάστηκα εξίσου με αυτούς. Το ασυνήθιστο (για μένα τουλάχιστον που μένω παραθαλάσσια) με αυτές τις χώρες είναι ότι οι μεγάλες πόλεις τους βρίσκονται ήδη σε κάποιο υψόμετρο και η οδήγηση προς το βουνό δεν σου κάνει κάποια ιδιαίτερη εντύπωση (μου το επισήμανε μια ψυχή στην Σόφια). Έτσι με ελάχιστη ανάβαση και ήρεμο στροφίλίκι φτάνεις στα χιονοδρομικά κέντρα της Σλοβακίας και σου κάνει εντύπωση ότι πιάνει εκεί χιόνι τον χειμώνα. Τα χιονοδρομικά αλλά και το τοπίο ήταν τυρολέζικο και παρόλο που αυτή την εποχή δεν είχε ψυχή φαντάζομαι ότι με φουλ χιόνι το χειμώνα θα επικρατεί πανικός. Πρέπει και η τοπική μαστροκώστα να έχει σαλέ εκεί.
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Διασχίζοντας το βουνό μπήκαμε στην Πολωνία από έναν δρόμο που θύμιζε ότι στο παρελθόν υπήρχε σύνορο. Ότι κτήριο υπήρχε που εξυπηρετούσε το σύνορο είχε γκρεμιστεί και έτσι στην θέση του υπήρχε ένα μεγάλο ασφάλτινο πλάτωμα με ένα δρόμο να το διασχίζει κάθετα. Η μία άκρη ήταν η Πολωνία και η άλλη η Ουγγαρία.
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Η είσοδος στην Πολωνία από εκείνο το σημείο της χώρας τουλάχιστον, θυμίζει Αυστρία. Τα σπίτια στα χωριά είναι όμορφα και συμμαζεμένα με περιποιημένους κήπους και το Audi στο προαύλιο. Εντύπωση μου έκανε ο Πολωνικός «Καλλικράτης» που έχουν εφαρμόσει, μόλις τελειώνει το σύνορο από το ένα χωριό ξεκινάει το επόμενο. Η ύπαιθρος ευνοεί το μάτι να ξεφύγει και ο δρόμος επιτρέπει-επιβάλει τις χαμηλές ταχύτητες. Τα όμορφα τελειώνουν κατά την προσέγγιση στο αστικό περιβάλλον της Κρακοβίας. Μετά τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης και αυτός της Κρακοβίας διεκδικούν την ιδιαιτερότητα να έχουν φανάρια. Αν βάλετε στην εικόνα και λίγο από μποτιλιάρισμα όπως και Πολωνούς να έρχονται από αριστερά και δεξιά το αποτέλεσμα μοιάζει αρκετά Βαλκανικό. Εκεί όμως τελειώνουν και οι ομοιότητες. Το GPS μας έβγαλε καρφί στο ξενοδοχείο και αφού παρκάραμε ακριβώς μπροστά στην πόρτα καθίσαμε να ξεκουραστούμε παρέα με μια (άντε δυο-τρεις) τοπική μπίρα. Στο φόντο (κάτω από το κράνος) φαίνεται η βαλίτσα που σπασμένη μεν αλλά με την βοήθεια της Παναγίας της ιμαντοκρατούσας δε, έφτασε στα άγια χώματα της Πολωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν εξερευνούσαμε την Πολωνική ενδοχώρα, ανά τακτά χρονικά διαστήματα συναντούσαμε διάσπαρτα αγάλματα της Θεοτόκου. Το ίδιο συμβαίνει (αν και όχι τόσο συχνά) και στην Ρουμανία.
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Το υπόλοιπο της ημέρας περιλάμβανε ξεκούραση, τακτοποίηση των αποσκευών στο δωμάτιο-διάδρομο, μπανιάρισμα και προετοιμασία για αναζήτηση τροφής. Η έξοδος έγινε στο κέντρο της Κρακοβίας μιας και ήμασταν πολύ κοντά. Η πόλη υπήρξε η πρωτεύουσα της Πολωνίας μέχρι τα μέσα του 16 αιώνα και στην συνεχεία η πρωτεύουσα ανεξαρτήτων ή μη δουκάτων της περιοχής. Κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο ήταν η πρωτεύουσα –διακυβέρνησης της Γερμανίας και για αυτό την έβγαλε ψιλό καθαρή (από καταστροφές) με το τέλος του πολέμου. Στην Κρακοβία ήταν και το εργοστάσιο του γερμανού Σίντλερ που είχε κατά βάση εβραίους εργάτες. Με την έλευση των ελευθερωτών-κομμουνιστών η Κρακοβία μετατράπηκε από πανεπιστημιακό –ερευνητικό κέντρο σε βιομηχανική πόλη. Η κεντρική πλατεία της είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη και στα πέριξ αυτής είναι γεμάτη με καφέ, εστιατόρια, εμπορικούς δρόμους και νυχτερινά κέντρα. Αυτό είναι και το μόνο κομμάτι της πόλης που επισκεφθήκαμε αλλά μας αποζημίωσε με την ομορφιά της.
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Ημέρα 5η -31 Αυγούστου – Κρακοβία – Oswiecim - Wieliczka (162 χλμ).
Η ημέρα περιελάμβανε τουρισμό στην ευρύτερη περιοχή της Κρακοβίας και συγκεκριμένα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του auswitz και στο αλατωρυχείο στο wieliczka. Για το auswitz δεν έχω να πω πολλά πράγματα, οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους. Το μόνο που μπορώ να περιγράψω είναι διάφορα διαδικαστικά, για τα δυο στρατόπεδα. Στο auswitch I (στρατόπεδο συγκέντρωσης) οι οργανωμένες τουρ ξεκινάνε από τις 10:00 το πρωί ενώ για το auswitz II – Birkenau (στρατόπεδο εξόντωσης) το πρόγραμμα είναι ελεύθερο. Μπορεί κάποιος να πάει μεταξύ των 9:00 και 10:00 (στο Ι) και να μην μπει σε κάποιο τουρ. Αυτό προτείνεται σε όποιον θέλει να γυρίσει το στρατόπεδο με την άνεση του χωρίς να πρέπει να ακολουθεί τον tour guide (που ομολογουμένως πάει γρήγορα για να προλάβει να κάνει 3 τουρ στην βάρδια του). Αυτό ήταν και το δικό μας αρχικό πλάνο και για αυτό κανονίσαμε και πρωινό ξύπνημα. Αλλά ο Θεός γελάει όταν εσύ προγραμματίζεις και έτσι μια «στραβοδαχτυλιά» στο GPS του πρόεδρου, έκανε το πρόγραμμα μαντάρα. Για την ακρίβεια πρέπει να ακολουθήσαμε το original κομμάτι της διαδρομής που ακολούθησε ο κόκκινος στρατός στην προέλαση του προς το Βερολίνο. Δεν εξηγείται αλλιώς η αντίδραση του παππού με το καρυοφύλλι όταν μας «συνάντησε» στον μαντρότοιχο του, φάτσα κάρτα σε ένα αδιέξοδο ανηφορικό χωμάτινο μονοπάτι της Πολωνικής υπαίθρου. Ιδίως έτσι όπως ακούγονταν η εξάτμιση του tenere μέσα στο απόλυτο τιτίβισμα των πουλιών και μουγκάνισμα των αγελάδων είναι περίεργο που δεν μας την άναψε κιόλας. Φτάσαμε στο στρατόπεδο – μουσείο κατά τις 11:00 και ξεκινήσαμε την τουρ
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Η γνωστή πύλη:
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Βαγόνια που κλείδωναν στην επιβίβαση και άνοιγαν μόνο όταν ήταν πλέον αργά.
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Κόσμος που δεν ήξερε που πήγαινε και τι τον περίμενε:
Απ΄τους δυο μας ποταμούς
θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς.
Αγαπούλα...άντε συνέχα....!!!
Στων χιλιομέτρων την ερημιά....
..... και στη σιωπή των χρονομέτρων
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση