Το πέρασμα του Δουναβη (Νοβισαντ-Βουδαπεστη-Κρακοβία-Τιμισοαρα-Σοφια)

[dukeandthecity]

Μετά και από αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω πίσω από το tenere (οδηγώ και χωρίς ωτοασπίδες) γιαυτο μπήκα μπροστά και όπου φύγει φύγει. Κάπως έτσι περάσαμε και την Ουγγαρία αποφεύγοντας τα βενζινάδικα και τυχών συνάντηση με την τοπική αστυνομία. Κατά τις 18:00 θαρρώ ήταν που φτάσαμε και στα σύνορα με Ρουμανία. Παρόλο που ήταν το πρώτο σύνορο, εκτός ΕΕ, που συναντήσαμε εδώ και κάποιες μέρες, οι Ρουμάνοι εξέτασαν μόνο τις φωτογραφίες από τα διαβατήρια και χωρίς να βγάλουμε τα κράνη λάβαμε την διαταγή “Go, go”. Κάναμε στάση για τσιγάρο και ανασύνταξη και υπολογίσαμε ότι το πολύ σε κανά 2ωρο θα ήμασταν στο ξενοδοχείο μας.

[dukeandthecity]

Τα χιλιόμετρα της Ρουμανίας θα έπρεπε να λογαριάζονται λογαριθμικά. 10 χλμ δρόμο στην Ελλάδα (δεν μιλάμε για Γερμανίες και Ιταλίες) ισοδυναμεί με 1 στην Ρουμανία. Ασφάλτινο εντούρο με συνεχόμενα έργα. Όταν ο δρόμος έχει δύο λωρίδες κινδυνεύεις από τους τρελούς οδηγούς αυτοκινήτων που βλέπουν μοτοσυκλέτα και αφηνιάζουν. Εκεί μάλιστα ισχύει το όσο ακριβότερο αυτοκίνητο, τόσο μικρότερος εγκέφαλος. Οι οδηγοί bmw είχαν την τιμητική τους. Αυτό ήταν το καλό κομμάτι. Το άσχημο ήταν τα έργα. Ανά 15 ή 20 χιλιόμετρα είχε φανάρι και ο δρόμος μετατρέπονταν σε μια λωρίδα (η άλλη ήταν υπό κατασκευή). Στο φανάρι περίμενες να περάσουν οι του αντίθετου ρεύματος κυκλοφορίας και μόλις άναβε το πράσινο περνούσες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει επουδενί ότι όταν άναβε το πράσινο ο δρόμος ήταν καθαρός από αυτοκίνητο που κινούνταν ανάποδα στο ρεύμα μας. Τα έργα συνεχίζονταν για χιλιόμετρα και περνούσαν μέσα από χωριά και έτσι ο οποιοσδήποτε έβγαινε από το χωριό για να κινηθεί πάνω στον δρόμο δεν είχε ιδέα για το ποιο ρεύμα κυκλοφορίας είχε πράσινο. Συν κάποιοι γρήγοροι (μπάτσοι?) που ενώ ήταν κόκκινο το φανάρι έδειχναν ένα σήμα στον εργοδηγό και έφευγαν σφαιράτοι. Η αγωνία μας να μην μας πιάσει η νύχτα στον δρόμο άρχιζε να γίνετε βεβαιότητα και πλέον η οδήγηση είχε χάσει κάθε τουριστική απόλαυση και είχε γίνει καθαρά διαδικαστική. Αν υπολογίσετε ότι είχαμε και την αγωνία της σπασμένης βαλίτσας το πράγμα δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικό τώρα πια. Παρόλα αυτά καταφέραμε και επιβιώσαμε από ένα χαντάκι-grand canyon (περνώντας μια γέφυρα η άσφαλτος συνέχιζε μετά από 20 πόντους) και μια διαολεμένη κίνηση από νταλίκες έξω από το Arad. Όταν φτάσαμε στην Τιμισοάρα κατά τις 23:00 ούτε τα κορίτσια που έκαναν πεζοδρόμιο στην είσοδο της πόλης δεν μπορούσαν να μου αναπτερώσουν το ηθικό. Φαι, μπάνιο και υπνος προβλέπονταν για το υπόλοιπο της ημέρας στο ξενοδοχείο casa del sol. (highly recommended)

[dukeandthecity]

Ημέρα 7η -2 Σεπτεμβρίου – Τιμισοάρα
To επόμενο πρωινό μας βρήκε να μετράμε τα κομμάτια μας τόσο σωματικά όσο και μοτοσυκλετιστικά. Το καμάρι μου ήταν μέσα στην λάσπη μαζί με πίσσα και ότι πτηνό έντομο κυκλοφορούσε ενώ το tenere ήταν μια από τα ίδια μείον έναν πυροσβεστήρα που χάσαμε στο χαντάκι. Ο καλός καιρός όμως μας αποζημίωσε και ξεκινήσαμε μια χαλαρή βόλτα στην πόλη. Ούτος ή άλλος η Τιμισοάρα είναι 3 πλατείες και ένα εμπορικό κέντρο. Το είχαμε πάρει απόφαση ότι δεν θα κάνουμε και πολλές βόλτες παρά μόνο θα επικεντρωθούμε στις Ρουμάνικες μπύρες και γυναίκες. Είδαμε να γυρνάνε εκπομπές για την τηλεόραση…

[dukeandthecity]

Τους κλασσικούς τρελούς που κυνηγάνε την κάμερα…

[dukeandthecity]

Το κτήριο της όπερας στην κεντρική πλατεία…

[dukeandthecity]

Μπροστά από την εκκλησία είναι το μνημείο των πεσόντων επί Τσαουσέσκου. Από εδώ ξεκίνησε η επανάσταση άλλωστε. Αφορμή ήταν η απομάκρυνση ενός τοπικού παπά-μητροπολίτη που «έκραζε» το καθεστώς. Το πρώτο διάστημα ο κόσμος βγήκε στον δρόμο για την αποκατάσταση του παπά στην Τιμισοάρα και αργότερα ξεκίνησε ο ανταρτοπόλεμος με τις δυνάμεις ασφαλείας. 2.000 κόσμος έχασαν συνολικά την ζωή τους και το τέλος του Τσαουσέσκου είναι γνωστό.

[dukeandthecity]

Τα κτήρια είναι αφημένα στην εγκατάλειψη τους άλλα γενικά υπάρχει μια οργάνωση. Τα τραπεζοκαθίσματα είναι σε συγκεκριμένους χώρους και οι πλατείες είναι σχετικά καθαρές.

[dukeandthecity]

Η οικονομική στενότητα είναι εμφανής αλλά ο κόσμος ήταν χαμογελαστός και πρόσχαρος.

[dukeandthecity]

Εις υγείαν λοιπόν…

[dukeandthecity]

Πήγαμε και μια βόλτα στο εμπορικό κέντρο για καφέ και μάτι. Θα μπορούσαμε να ήμασταν στο golden hall η στο med cosmos καμία διαφορά. Απορώ ποιοι συντηρούσαν αυτά τα μαγαζιά. Στην επιστροφή η ταξιτζού για να μας ευχαριστήσει μας έβαλε σε κασέτα να ακούσουμε Καίτη Γαρμπή.

[dukeandthecity]

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για κούρα ομορφιάς με βύνη και σιτάρι καθώς και για ξεκούραση στην πισίνα. Σε όλο το ταξίδι δαπανήσαμε (πανω κάτω) τα ίδια λεφτά για τα ξενοδοχεία (40€ το δίκλινο) και στην Πολωνία βρήκαμε διάδρομο ενώ στην Ρουμανία δωματιάρα με πισίνα. Η θέα από το δωμάτιο…

[dukeandthecity]

Περιττό να πω ότι wi fi internet είχανε παντού. Έτσι το υπόλοιπο απόγευμα μας το περάσαμε μεταξύ σερφαρίσματος, crawl και απλωτές και κουτσομπολιό με τον πρόεδρα. Από τις πολλές μπύρες ο (γέρος) άνθρωπος πήγε να ξαποστάσει και τον πήρε ο ύπνος κανονικά. Εγώ έκανα τα μπάνια μου και βγήκα μια βόλτα στην βραδινή Τιμισοάρα.

[dukeandthecity]

Ημέρα 8η -3 Σεπτεμβρίου – Τιμισοάρα- Σόφια. (530 χλμ)
Οι ρεσεπσιονίστ όταν τις είπα ότι θα πάμε Σόφια μας κοίταξαν με το ίδιο βλέμμα όπως όταν τους είπαμε ότι ερχόμαστε από Κρακοβία. Σαν να είδαν τον εωσφόρο καβάλα σε μοτοσακό. Παραβλέψαμε το θαυμασμό τους και ταχτοποιήσαμε τους λογαριασμούς μας με την επιχείρηση που τους έδινε μεροκάματο (ικανό για πολύ μικρά κομμάτια υφάσματος, ομολογουμένως) ώστε να έρθει η ώρα για την συνέχεια του ταξιδιού. Μετά από αυτά που είχαμε τραβήξει στην Ρουμανική ενδοχώρα βιαζόμασταν να ξεκινήσουμε για να αποφύγουμε να μας πάρει και πάλι η νύχτα. Αποχαιρετήσαμε την όμορφη Τιμισοάρα και βγάλαμε πλάνο να διασχίσουμε τα σύνορα του Vidin ανάμεσα σε Ρουμανία και Βουλγαρία. Υπήρχε η εναλλακτική της Σερβίας, η οποία προτιμάτε από όλον τον νοήμων κόσμο (νταλίκες, επιβατικά) αλλά θα το αφήναμε φλου το πλάνο ανάλογα με τον ρυθμό που θα είχαμε στον δρόμο. Τελικά ο δρόμος ήταν καλύτερος μια που τα έργα ήταν λιγότερα, οι οδηγοί ήταν πιο συνετοί (μια που οδηγούσαν κυρίως κάρα) και οι νταλίκες ελάχιστες. Αυτό το κομμάτι της νότιο δυτικής Ρουμανίας κατοικείτε κυρίως από Ρομά και από στρέμματα καλαμποκιού.

[dukeandthecity]

Από όποιο χωριό και αν περάσαμε δεν υπήρχαν πιτσιρίκια που να μην μας χαιρέτησαν και να μην έτρεξαν προς το μέρος μας. Αυτό ήταν και το κομμάτι του ταξιδιού που απόλαυσα πιο πολύ από όλα. Περάσαμε και την Τρομπέτα Τουρνου Σεβερίν και τραβήξαμε για το Καλαφάτ που είναι η Ρουμάνικη πλευρά του συνόρου. Περιμένοντας την «παντόφλα» για να περάσουμε απέναντι πιάσαμε την κουβέντα με τον Γκιόργκι από την Γεωργία.

[dukeandthecity]

Ο Γκιόργκι ήταν συνταξιούχος πιλότος της Γεωργίας και πήγαινε στην Γερμανία και έφερνε μεταχειρισμένα στην πατρίδα του. Το έκανε σαν έξτρα εισόδημα στην σύνταξη του. Αν και εμένα μου φάνηκε σαν κρυφός πράκτορας του υπουργείου τουρισμού της Γεωργίας. Μας έλεγε για το πόσο θεαματικά έχει αλλάξει η χώρα του και πως η αστυνομία είναι “no problem” και πόσο ασφαλής είναι. Μέχρι και το τηλέφωνο του μας έδωσε για να τον πάρουμε να μας φιλοξενήσει. Μια φορά σκοτείνιασε το πρόσωπο του όταν το ρώτησα για Αμπχαζία και Οσσετία. Εκεί “big problem” είπε και την έκλεισε την κουβέντα.