Κίνδυνος και Ταχύτητα

[TROOPER]

...

Στο χώρο νιώθω πως οι περισσότεροι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία (της δημιουργίας εντυπώσεων ξεπερνώντας τα όρια ασφαλούς οδήγησης) λαμβάνοντας μέρος σε ριψοκίνδυνες κόντρες, με τον κίνδυνο να ενσαρκώνεται ακόμη και στο ... αναπάντεχο κι ανεπαίσθητο απρόοπτο που θα βρεθεί μπροστά τους.

case closed λοιπον.

[cityfly]

Δειγματοληπτικά κινούμενη διαπιστώνω πως όταν ακούγεται πως κάποιος είναι λάτρης της μηχανής συνεπαγωγικά συμπεραίνεται πως βάζει κόντρες με τον κίνδυνο.
Τελικά γεννιέται κάποιος με τον κίνδυνο στο αίμα του?.... ή ο εθισμός στην αδρεναλίνη της ταχύτητας είναι μικρόβιο που προσβάλλει το άτομο στην ... πορεία κι ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες της ζωής του?....

το δείγμα σου δεν είναι πλήρες, αυτό που συμπέρανες είναι σωστό αλλά προκύπτει από στερεότυπα και μόνο
εγώ, γνωστό κουλάδι, έχω απολαύσει στροφές που μπήκα όμορφα πλάγιασα καλά (όχι πολύ είπαμε κουλάδι) με πολύ μικρές ταχύτητες και έχω μπει με περισσότερο και λάθος που τρόμαξα ότι θα το χάσω και αυτή η αίσθηση δε με γέμισε καθόλου

έβλεπα ένα από τα πρόσφατα επεισόδια του (χάλια γενικά φέτος) top gear και ο captain slow σχολίασε ως καλό ένα σαραβαλάκι με την αιτιολογία ότι το πας συνέχεια στα όρια και εκεί ειναι που το ευχαριστιέσαι. Στέκει αυτό αλλά ταυτόχρονα η αίσθηση του ορίου με το με πόση ασφάλεια αυτή πραγματικά έρχεται είναι σχετική

[reflection]

ο εθισμος στην αδρεναλινη ειναι κατι το σχετικο! σε καποιον η αδρεναλινη μπορει να ανεβαινει στα υψη με δραστηριοτητες στου στυλ "διαβαζω τον επενδυτη σε καφε στη μαρινα ζεας χαζευοντας γκομενακια.." ενω καποιος αλλος δεν συμβιβαζεται με τιποτα λιγοτερο απο sky diving χωρις αλεξιπτωτο!!
το θεμα ειναι οτι ο εθισμος στην αδρεναλινη με την αισθηση του κινδυνου, δεν ειναι οροι με σταθερη αναλογια μεταξυ τους!
υπαρχουν μηχανοβιοι που αναζηταν το μεγιστο της αδρεναλινης με τον ελαχιστο κυνδινο ομως, (αυτοι που βλεπεις αρματομενους σαν αστακους) υπαρχουν και μηχανοβιοι(αν μπορεις να τους πεις ετσι)που δεν ζηταν καθολου αδρεναλινη αλλα ειναι επικυνδυνοι για ολους! αλλα και οι μεν και οι δε σε καμια περιπτωση δεν θελουν να κινδυνευουν!! απλα αλλοι εχουν συναισθηση του κινδυνου, αλλοι παλι οχι!! οποτε το θεμα δεν ειναι αν ο κινδυνος ειναι στο αιμα μας η οχι, αλλα αν εχουμε καθολου αισθηση του!!

Η αδρεναλίνη ανεβαίνει με την προοδευτική αύξηση της πιθανότητας κινδυνου. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες το άτομο τροφοδοτείται από υψηλές εκρήξεις στο αίμα του είναι αυτες που προσομοιώνουν πτήσεις από την άκρη του γκρεμού. Το ύψος κάθε φορά του ..."βραχου" το ορίζει η αντοχή του εκάστοτε που επιδείδεται στο "σπόρ".

Το παιχνίδι με την αδρεναλίνη είναι μία μή αναστρεψιμη διαδικασία και σταδιακά απαιτεί κλιμάκωση, διότι ο εμπλεκόμενος ακόμη κι αν έχει ενσυναίσθηση του κινδύνου, προοδευτικά δεν ικανοποιεί την ανάγκη του για υπέρβαση των ορίων του και επιζητά όλο και μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος.

Οπότε, ακομη κι αν στην αρχή υπάρχει ενσυναίσθηση κινδύνου στην πορεία η γραμμή θάρρους και θράσους μπρος τον κίνδυνο παραβιάζεται.
Στιγμιαία νομίζω ακόμη και ο πιο τυπικά ευσυνείδητος οδηγός επέλεξε να προκαλέσει την τύχη του για να κλέψει εντυπωσεις.
Κι εδώ δε μετρά αν παραβίασε λίγο ή πολύ τη διαχωριστική γραμμή της ασφάλειας με το ρίσκο. Μετρά η ίδια η παραβίαση.

Νομίζω πως οι άντρες οδηγοί το έχουν στο αίμα τους να κοντράρονται με τον κίνδυνο (σε όποιο βαθμό το αντεχει ο καθένας, φυσικά κάποιοι είναι πιο παράτολμοι από άλλους).
Οι γυναίκες αντιθέτως είναι πιο συνετοί οδηγοί και οι "κοντρες" τους λαμβάνουν χώρα σε πεδία εκλογικευμένης και ενστικτώδους ασφάλειας.

[cityfly]

Νομίζω πως οι άντρες οδηγοί το έχουν στο αίμα τους να κοντράρονται με τον κίνδυνο (σε όποιο βαθμό το αντεχει ο καθένας, φυσικά κάποιοι είναι πιο παράτολμοι από άλλους).
Οι γυναίκες αντιθέτως είναι πιο συνετοί οδηγοί και οι "κοντρες" τους λαμβάνουν χώρα σε πεδία εκλογικευμένης και ενστικτώδους ασφάλειας.

αλλάξαμε θέμα τελικά;
νόμιζα ότι μιλούσαμε για τις μοτοσυκλέτες
τελικά μιλάμε για τους οδηγούς των;
ή μιλάμε για τους οδηγούς γενικά;

[Anty12]

Νομίζω πως οι άντρες οδηγοί το έχουν στο αίμα τους να κοντράρονται με τον κίνδυνο (σε όποιο βαθμό το αντεχει ο καθένας, φυσικά κάποιοι είναι πιο παράτολμοι από άλλους).
Οι γυναίκες αντιθέτως είναι πιο συνετοί οδηγοί και οι "κοντρες" τους λαμβάνουν χώρα σε πεδία εκλογικευμένης και ενστικτώδους ασφάλειας.

Οι ορμόνες και η αίσθηση προσανατολισμού κάνουν την διαφορά φίλτατη....και η φυσική τάση προς επικράτηση των αρσενικών, ριζωμένη βαθιά στο κέντρο του εγκέφαλου τους, από τότε που ήταν ερπετά.......αν και νομίζω ότι το να συνδέεται η αδρεναλίνη αποκλειστικά με το επικίνδυνο είναι λάθος...

[reflection]

Το συμπέρασμα αυτό αν και αυθόρμητο δεν είναι πάντα σωστό.
Για την ακρίβεια πιστεύω πως δεν είναι σωστό στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.

Ας μην ξεχνάμε πως η αίσθηση κινδύνου είναι κάτι το υποκειμενικό. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά όρια πάνω από τα οποία αρχίζει και νιώθει αυτή την αίσθηση, ενώ στον καθένα υπάρχουν διαφορετικές ενέργειες που να τον προκαλούν.
Δεν νομίζω πως ο μοτοσικλετιστής είναι εκ φύσεως ριψοκίνδυνος, με την έννοια του ότι δεν νομίζω πως η οδήγηση της μοτοσυκλέτας έχει ως σκοπό την αναζήτηση της αδρεναλίνης που προκύπτει από την αίσθηση του ότι κάποιος κινδυνεύει.

Αν κρίνω από τον εαυτό μου για παράδειγμα, η αίσθηση του κινδύνου μου είναι παντελώς δυσάρεστη και ανεπιθύμητη. Δεν οδηγώ μοτοσυκλέτα για να νιώσω τον κίνδυνο, το κάνω γιατί δεν τον αισθάνομαι, τουλάχιστον όχι οδηγώντας όπως οδηγώ. Δεν λέω πως δεν υπάρχει, κίνδυνος υπάρχει σε οτιδήποτε κάνουμε. Απλά η οδήγηση της μοτοσυκλέτας δεν μου προκαλεί την αίσθηση του κινδύνου. Αν ένιωθα ανασφαλής στη μοτοσυκλέτα δεν θα οδηγούσα. Νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς κάπως έτσι νιώθουμε. Αναρωτηθείτε πότε ξέρατε ότι υπάρχει κάτι στη μοτοσυκλέτα σας που δεν είναι σίγουρο πως είναι σε καλή κατάσταση (πχ παλιά λάστιχα, κουρασμένες αναρτήσεις κα)
και θυμηθείτε πώς αυτό επηρέαζε την οδήγησή σας τη δεδομένη στιγμή.

Ούτε πιστεύω πως ο Stoner στη συγκεκριμένη φωτογραφία κυνηγάει τον κίνδυνο. Ίσα ίσα, άσχετα με το αν εμένα θα με τρομοκρατούσε η κίνηση στο ρυθμό του, ο ίδιος πιστεύω πως νιώθει αρκετά ασφαλής στη συγκεκριμένη στιγμή.

Βέβαια, το να νιώθεις ασφαλής δε σημαίνει και ότι είσαι. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα και δεν έχει να κάνει με το πόσο αναζητάς τον κίνδυνο, αλλά με το πόσο σωστά μπορείς να τον αντιληφθείς.

Σίγουρα υπάρχουν και άτομα που οδηγούν μοτοσυκλέτα γι αυτό το λόγο. Είμαι σίγουρος όμως πως δεν είναι αυτό το μόνο που κάνουν. Υπάρχουν και πολύ πιο επικίνδυνες ασχολίες για να γεμίσεις αδρεναλίνη. Bungee jumping, αναρρίχηση, καταδύσεις, πτώσεις με αλεξίπτωτα, τόσες πολλές δραστηριότητες που μπροστά τους η οδήγηση της μοτοσυκλέτας δεν είναι τίποτα.

Η αρχική ερώτησή μου όφειλε να εστιάσει στο πρώτο εσωτερικό αίτιο που θα ωθήσει κάποιον να προβεί στην αγορά μηχανής.
Γιατί κάποιοι πιτσιρικάδες εμμονικά επιμένουν να βιώσουν την εμπειρία της οδήγησης μηχανής?
Ποια η διαφορά του οδηγού αυτοκινήτου και του οδηγού μηχανής?
Είναι τυχαίο που η κοινή γνώμη θεωρεί λιγότερο επικίνδυνο το αυτοκίνητο?

Συσχετίζεται λοιπόν η απόφαση κατοχής μηχανής με την έμφυτη ροπή του ατόμου προς την ταχύτητα και τον κίνδυνο που αυτή εμπεριέχει?

Στην πορεία μέσω της αποκτηθήσσας εμπειρίας φυσικά και τιθασεύεται ο Κίνδυνος, εφόσον το άτομο ενστικτωδώς προασπίζει τη ζωή του. Όμως, εξαρχής, τι αλήθεια κινεί τα νήματα των αποφασεων του επίδοξου οδηγού?......

[ERRIKA]

Δειγματοληπτικά κινούμενη διαπιστώνω πως όταν ακούγεται πως κάποιος είναι λάτρης της μηχανής συνεπαγωγικά συμπεραίνεται πως βάζει κόντρες με τον κίνδυνο.
[]

H συνεπαγωγή είναι αυθαίρετη και λανθασμένη.-

[sniper]

Ό,τι και να κάνεις σ' αυτή την ζωή περιέχει κίνδυνο.

Ο κίνδυνος δεν είναι ούτε αντικειμενικός ούτε υποκειμενικός.

Τα πάντα είναι θέμα γνώσης, εμπειρίας και τύχης.

Καβαλάμε μηχανάκια (όσο μας το επιτρέπουν ακόμα) γιατί αρέσει στον καθένα από εμάς κάτι διαφορετικό στη μηχανή που καβαλάει.

[Joyrider]

Και η οριοθέτηση του κινδύνου στους αγώνες που είπες πάλι σχετική είναι. Άλλη στο motogp και άλλη στο ΤΤ.

Επίσης δεν έχουν όλοι ανασφάλειες και την ανάγκη επιβεβαίωσης του ανδρισμού τους με τον οποιονδήποτε τυχαίο στον δρόμο. Όχι οτι δεν έχουμε κάνει όλοι τις βλακείες μας φυσικά. Όποιος όμως βρίσκεται συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού στο τέλος κόβεται.

Επίσης δεν νομίζω πως είναι θέμα άγνοιας κινδύνου. Γιατί στην περιοχή μου κάθε χρόνο έχουμε ένα "κρίμα το παιδί" περιστατικό και τον κίνδυνο τον βλέπουν. Άλλη είναι η αιτία.
Εδώ ημερίδα Road and Safety είχε γίνει και όλοι ήταν χωρίς κράνος και γεμάτοι ενδιαφέρον συνάμα. Αλλά το "σούπερ γουάου its alive dainese" που λέει και η Εύη ήταν εκεί

[mikes]

αυτο που πιστευω εγω ειναι οτι η τελικη αποφαση δεν εχει να κανει με κινδυνο αδρεναλινη κτλ! αυτα ερχονται στην πορεια αναλογα με το ποση ευχαριστηση προσφερει στον εκαστοτε οδηγο η επιλογη των 2 η 4 τροχων!
οπως ειπες τα αρσενικα εχουν την κοντρα στο αιμα τους!! ειναι μια ιδιοτητα που εχει δοθει απο τη φυση! δεν εχει να κανει αποκλειστικα και μονο με την οδηγηση! τα αρσενικα κοντραρονται παντου! ακομα και στο ποσο καλυτερα μπορουν να ψησουν μπριζολες!
οι πιτσιρικαδες αυτο που ζητουν στην ουσια ειναι η ελευθερια μετακινησης! λογο της ηλικιας που αυτο εκδηλωνεται η προσβαση σε ενα διτροχο ειναι σαφως ευκολοτερη απ'οτι σε ενα αυτοκινητο! στην ουσια ζητουν την εμπειρια της οδηγησης μηχανης γιατι ειναι το πιο ευκολα προσβασιμο μεσο για να ικανοποιησουν την επιθυμια για ελευθερη μετακινηση!
η επιλογη αναμεσα σε αυτοκινητο και μηχανη ερχεται οταν αποκτησουν και εμπειρια και απο τα δυο μεσα! οποτε επιλεγουν ειτε αυτο που τους προσφερει μεγαλυτερες συγκινησεις, ειτε αυτο που τους προσφερει μεγαλυτερη ελευθερια, ειτε αυτο που τους προσφερει μεγαλυτερη ανεση! και σε αυτο το σημειο μπαινουν στο παιχνιδι η αδρεναλινη και ο κινδυνος!
το οτι η κοινη γνωμη θεωρει το αυτοκινητο λιγοτερο επικυνδυνο δεν ειναι τυχαιο καθως σε γενικες γραμμες αυτο ισχυει! ασχετα αν οποιοδηποτε οχημα μπορει να γινει ακρως επικυνδυνο στα λαθος χερια!

[chr1s_86]

Βέβαια, το να νιώθεις ασφαλής δε σημαίνει και ότι είσαι.

Αυτό ναι, είναι ένα πρόβλημα...

[cityfly]

Η αρχική ερώτησή μου όφειλε να εστιάσει στο πρώτο εσωτερικό αίτιο που θα ωθήσει κάποιον να προβεί στην αγορά μηχανής.
Γιατί κάποιοι πιτσιρικάδες εμμονικά επιμένουν να βιώσουν την εμπειρία της οδήγησης μηχανής?
Ποια η διαφορά του οδηγού αυτοκινήτου και του οδηγού μηχανής?

οι περισσότεροι που οδηγούν μηχανή οδηγούν και αυτοκίνητο

Είναι τυχαίο που η κοινή γνώμη θεωρεί λιγότερο επικίνδυνο το αυτοκίνητο?

όχι αλλά πού αναζητάς τα αίτια για αυτήν την αντίληψη;

Συσχετίζεται λοιπόν η απόφαση κατοχής μηχανής με την έμφυτη ροπή του ατόμου προς την ταχύτητα και τον κίνδυνο που αυτή εμπεριέχει?

νομίζω πώς όχι αν εκεί θες να καταλήξεις σαν κύριο συμπέρασμα
αλλά πρέπει να το διατυπώσεις καλύτερα το ερώτημά σου καθώς περιλαμβάνει άλλα απόλυτα συμπεράσματα
πχ ταχύτητα και κίνδυνο που αυτή εμπεριέχει, υπερβολικά γενική διατύπωση
πια ταχύτητα εμπεριέχει κίνδυνο;
σε ποιες συνθήκες οχήματος περιβάλλοντος οδηγού και πολλών άλλων παραγόντων;


όσο για την πιτσιρικαρία που λες κατά 99% ο κύριος λόγος που παίρνουν μηχανάκια, παπάκια κυρίως είναι οικονομικός
ίσως είναι η μόνη τους επιλογή για κάτι αυτοκινούμενο

[fkol k4]

Η αρχική ερώτησή μου όφειλε να εστιάσει στο πρώτο εσωτερικό αίτιο που θα ωθήσει κάποιον να προβεί στην αγορά μηχανής.
Γιατί κάποιοι πιτσιρικάδες εμμονικά επιμένουν να βιώσουν την εμπειρία της οδήγησης μηχανής?

Τότε νομίζω πως θα πρέπει να εστιάσουμε σε μία άλλη ουσία, την τεστοστερόνη.
Θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε κι εμείς ζώα που τα επηρεάζουν οι φυσικοί νόμοι και τα ένστικτα χιλιάδων χρόνων.
Η ραγδαία αύξηση των επιπέδων τεστοστερόνης κατά την εφηβεία, οδηγεί σε αύξηση της ροπής προς ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός αυτός οδηγεί τον ανταγωνιζόμενο στο «περισσότερο» σε οτιδήποτε.
Νομίζω πως και πάλι το κίνητρο δεν είναι η αναζήτηση του φόβου (προς έκκριση αδρεναλίνης), αλλά η απόδειξη στους ανταγωνιστές (αλλά και στις ενδιαφερόμενες κυρίως) για την έλλειψή του, μαζί με την ανάδειξη των ικανοτήτων.
Τα αρσενικά θέλουν να είναι το άλφα-αρσενικό της αγέλης (οι αρχηγοί - μάγκες της παρέας), μόνο και μόνο για να έχουν (αυτό που θεωρούν) το κυρίαρχο θηλυκό.
(Τελικά μοιάζουμε πολύ με τα άλλα αγελαία ζώα.)

Ποια η διαφορά του οδηγού αυτοκινήτου και του οδηγού μηχανής?
Είναι τυχαίο που η κοινή γνώμη θεωρεί λιγότερο επικίνδυνο το αυτοκίνητο?

Από καμία ως και χαοτική, ακόμα και ανάμεσα στα ίδια άτομα. Όσοι αντιμετωπίζουν το (όποιο από τα δύο) όχημα απλά ως χρήστες, δεν έχουν διαφορές μεταξύ τους. Χρησιμοποιούν ότι τους βολεύει περισσότερο.
Όσοι από την άλλη αντιμετωπίζουν το (όποιο από τα δύο πάλι) όχημα ως χομπίστες, πάλι δεν έχουν διαφορές μεταξύ τους. Χρησιμοποιούν ότι τους έλκει περισσότερο. Η διαφορά είναι απλά στα στοιχεία που αρέσουν στον καθένα ώστε να επιλέξει τον ένα ή τον άλλο δρόμο.

Ανάμεσα σε όσους χρησιμοποιούν και τα δύο, μπορεί κάποιος να βλέπει ισότιμα και τα δύο οχήματα ως χρήστης (αυτοκίνητο όταν βολεύει, μηχανή όταν βολεύει), ως χομπιστας (όλα τα σφάζουμε όλα τα μαχαιρώνουμε), ή ακόμα και να διαχωρίζει τους ρόλους των οχημάτων σε «εργαλείο» και «μέσο απόλαυσης». Και πάλι, αυτό μποερί να συμβαίνει με οποιαδήποτε σειρά. Τυγχάνουν περιπτώσεις κατόχων ακριβών αυτοκινήτων (μέσο απόλαυσης) που κάνουν βασικές μετακινήσεις με μία μοτοσυκλέτα, ή και το ανάποδο, πχ ένα 1000RR ή ένα MX για διασκέδαση και ένα μικρό αυτοκίνητο «για τα ψώνια».

Το ότι η κοινή γνώμη θεωρεί λιγότερο επικίνδυνο το αυτοκίνητο δεν είναι τυχαίο, είναι εμπειρική γνώση και είναι αντικειμενική γνώμη. Ένας οδηγός μοτοσυκλέτας μπορεί να βρεθεί σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να βρεθεί ένας οδηγός αυτοκινήτου και σε κάποιες ακόμα που είναι αποκλειστικές της μοτοσυκλέτας. Επίσης, η μοτοσυκλέτα δεν προστατεύει τον οδηγό, κάτι που το αυτοκίνητο το κάνει έστω και δημιουργώντας γύρω του έναν κενό χώρο. Περισσότερες περιπτώσεις ατυχημάτων = πιο επικίνδυνο όχημα. Δεν το βρίσκω παράλογο.

Συσχετίζεται λοιπόν η απόφαση κατοχής μηχανής με την έμφυτη ροπή του ατόμου προς την ταχύτητα και τον κίνδυνο που αυτή εμπεριέχει?

Όταν αυτή λαμβάνεται σε νεαρή ηλικία σαφώς, με στόχο όμως όχι τον κίνδυνο αυτόν καθ' αυτόν, αλλά την επίδειξη της απουσίας φόβου θα έλεγα.

Adrenaline junkie νομίζω πως κάποιος γίνεται (αν γίνεται) μεταγενέστερα αυτής της απόφασης.


ΥΓ. Ωραίο θέμα άνοιξες...

[npat]

Γιατί κάποιοι πιτσιρικάδες εμμονικά επιμένουν να βιώσουν την εμπειρία της οδήγησης μηχανής?

Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους (καθόλου ασήμαντους) πρακτικούς λόγους: Η μοτοσυκλέτα αποτελούσε---και εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να αποτελεί---το πλέον προσιτό όχημα. Στην απλούστερη μορφή της, αυτή η εφηβική αναβάθμιση του παιδικού ποδηλάτου, είναι το πρώτο μέσο που χαρίζει ελευθερία μετακίνησης στον πιτσιρικά (πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο). Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να δημιουργήσει μια σχετική μυθολογία γύρω της. Ο κίνδυνος είναι συμπτωματικό συνεπακόλουθο: Τοποθετώντας την μοτοσυκλέτα (πολύ κοντά) στο αξιακό κέντρο της εφηβικής ζωής (ως πρακτικό μέσο αρχικά, και ως σύμβολο κατ' επέκταση, κινητικής ελευθερίας) το ποθητό αντικείμενο αποκτά ρόλο εκφραστικού μέσου: Θέλω να είμαι ο καλύτερος, ο γρηγορότερος, ο πιο τολμηρός και (μια και η μοτοσυκλέτα είναι τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου) θέλω να τα επιτύχω όλα αυτά αναφορικά ΚΑΙ με δαύτη. Το ότι αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο, δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά κάνει την ενασχόληση να δείχνει "σοβαρότερη" (ξεπερνώντας τα όρια του άχρωμου-ανώδυνου παιχνιδιού)...

[reflection]

Ο κίνδυνος δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της ταχύτητας.
Η οδήγηση με το μυαλό οπουδήποτε αλλού από την ίδια την οδήγηση, αποδεικνύεται τρισχειρότερος εχθρός.
Όταν βρίσκεσαι δε σε δύο ρόδες, ο κίνδυνος πλέον παύει να μεταφέρεται στους άλλους και αποτελεί
προσωπικό σου θέμα.

Ακριβώς σ'αυτη την επιλογή ιδιωτικοποίησης του κινδύνου εστιάζει η διαπίστωση πως μάλλον ο λάτρης της μηχανής είναι φύσει ... επικίνδυνος τύπος.
Αυτό άραγε έχει προεκτάσεις σε κάθε πεδίο της ζωής του?