Δηλαδής άμα βλέπεις το χλεχλέ στο φανάρι με το κουστουμάκι πάνω στο μπε εμ βε που κάνει τον καμπόσο στα παπιά δε θέλεις να τον τσαγιάσεις ?
Έτσι να τον περάσεις στη στροφή από εξωτερική και τον στείλεις στο Βαγιανέλη αδιάβαστο να ρωτάει πόσα άλογα βγάζει το ΧΤ ?
Λέμε τώρα…
![]()
Οκ έχεις αυτοσυγκράτηση…
Σε θαυμάζω !
Κάνεις γιόγκα ή κάτι τέτοιο ?
Εγώ πάλι μερικές φορές έχω άλλες όχι και δεν είμαι καν γρήγορος.
Απλά μερικούς δεν τους μπορώ.
Α τώρα που το θυμήθηκα κάποτε είχα πετύχει το Μπούστα που έκανε τεστ για το μοτο σπορτ σε ένα άθλιο BMW custom.
Στην Επίδαυρο ήταν…
Προσπάθησα να μείνω πίσω του με ζζρ 1100 και ήταν αδύνατο.
(για την ιστορία)
Ακόμα τον θυμάμαι και τρομάζω !
(έχω χρόνο )
To ίδιο παραμυθάκι, ξανά και ξανά ΡΠΜ... Όσο και αν ακούγεται ελκυστικό, πως να το κάνουμε, ό ψαροντουφεκάς ΔΕΝ αποσκοπεί στην συγκίνηση να τον κατασπαράξουν καρχαρίες, ο ιστιοπλόος ΔΕΝ εξιτάρεται από το ενδεχόμενο να πνιγεί μεσοπέλαγα, ο σκιέρ ΔΕΝ ονειρεύεται πολλαπλά κατάγματα μετά από πτώση σε γκρεμό, ο πεζοπόρος στο δάσος ΔΕΝ τη βρίσκει σκεπτόμενος ότι θα τον φάνε οι αρκούδες, ο ανεμοπτεριστής ΔΕΝ ονειρεύεται να τσακιστεί στα βράχια, ο αλεξιπτωτιστής ΔΕΝ την βρίσκει με την πιθανότητα να μην ανοίξει το αλεξίπτωτο, ο κολυμβητής ΔΕΝ φτιάχνεται από την αδρεναλίνη όταν κινδυνεύει να πνιγεί... και μπορώ να συνεχίσω μέχρι αύριο... Όλοι αυτοί ασχολούνται με την αγαπημένη τους δραστηριότητα ΠΑΡΑ και όχι ΕΞΑΙΤΙΑΣ των κινδύνων. Γιατί τώρα κάποιοι επιμένουν στο παραμυθάκι ότι ο μοτοσυκλετιστής την βρίσκει προκαλώντας τον θάνατο και έχουν κολλήσει στην καραμέλα της "αδρεναλίνης" μου είναι ακατανόητο... (και άκρως εκνευριστικό).
[FONT=arial]:rotflmao:
Όποιον εδώ μέσα (και έξω) δεν τον γαργαλήσει το δεξί του χέρι τις μέρες που έρχονται που θα έχουμε τις ανοιξιάτικες λιακάδες, να το δηλώσει τώρα.
Και η σκέψη που μέσα στο μυαλό πολλών από μας περνάει εκείνη τη στιγμή, ή ακόμα χειρότερα μετά από αυτή τη στιγμή είναι "πωπω πάλι μλκ έκανα, πως γλίτωσα Μπαναγίτσα 'μ".
Αλλά ακόμη και τότε, η λανθάνουσα εντύπωση ότι εκείνη τη στιγμή ξεγελάσαμε προσωρινά το θάνατο, επικρατεί της λογικής.
Η αίσθηση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι επιτυγχάνουμε κάτι εκτός των δυνατοτήτων μας. Άσχετα αν συνήθως η τύχη είναι αυτή που μας σώζει.
Δεν έχει να κάνει με το φύλο, έχει να κάνει με το ρίσκο που είναι διατεθιμένος ο καθένας να πάρει στη ζωή του. Πολλοί (ο υποφαινόμενος κυρίως)
εξαπάτησαν κάποια στιγμή τον εαυτό τους πιστεύοντας ότι η μηχανή θα είναι το "εργαλείο" τους από άποψη οικονομίας και πρακτικότητας.
Όχι. Την ώρα που ετοιμάζονται να πάνε στη δουλειά, να πάνε να πάρουνε ψωμί από το φούρνο ή να κάνουν τη πιο βαρετή αγγαρεία,
το γεγονός ότι θα καβαλήσουνε από μόνο του ελαχιστοποιεί τη ρουτίνα, ο "αιφνιδιασμός" όπως αναφέρθηκε νωρίτερα είναι αυτός που
σε γεμίζει.
Δεν επικρατεί η λογική, επικρατεί το άγνωστο. Ακόμη και στη πιο χαλαρή βολτίτσα, η δυνατότητα που έχεις να τραβήξεις το γκριπ
και να (χμ χμ) "εκτοξευτείς" είναι απερίγραπτη.
Και σας τα λέει αυτά ο κουλός με τη πολυθρόνα που δε πάει με τίποτα και την είδε μηχανόβιος...
[FONT=Times]Ναι βρε συνονόματε, φυσικά και όλοι ασχολούνται με την αγαπημένη τους δραστηριότητα, και η αδρεναλίνη που παράγεται από αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο είναι αυτή που κάνει την ενασχόληση συναρπαστική.[/FONT]
Υ.Γ. Το φελέκι μου με τα νέα φοντς, κάθε φορά και άλλη γραμματοσειρά με άλλο μέγεθος...[/FONT]![]()