Το συγκεκριμένο κειμενάκι έχω βαρεθεί να μου το στέλνουν εδώ χρόόόόόόόνια!!! Μάλλον μόνο εγώ το βρίσκω ρετρολάγνο και μελό...Σε μερικά σημεία υπερβολικό θα έλεγα. Δεν λέω, κι εγώ που έχω γεννηθεί το '76 τα περισσότερα από αυτά που αναφέρει το κειμενάκι τα έχω βιώσει. Αλλά είπα, το βρίσκω πολύ μελό και υπερβολικό...Τότε λέει, μέναμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Εγώ ακόμα και τώρα τα παιδάκια που ξέρω αυτό κάνουν, δεν ξέρω κανένα να του δίνει κρουασανάκι και τοστάκι η μαμά για να μην πάει να κοινωνήσει με άδειο στομάχι. Περιμέναμε λέει 2 ώρες πριν πάμε για μπάνιο...δηλ εξυπονοεί πως τα σημερινά παιδιά μόλις τρώνε πάνε καπάκι και κολυμπάνε;;;;
Ανεβαίναμε, λέει, στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά. Δυστυχώς ακόμα γίνεται, φοβερή αναπόληση για την έλλειψη οδηγικής παιδείας, η οποία πρέπει να καλλιεργείται "εξ απαλών ονύχων". Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ναι, τις κατασκεύαζε ο μαστρο Σπύρος στη γειτονιά με ηλεκτροκόλληση ακούγοντας Καζαντζίδη στο ράδιο!!! Απλά φαιδρό!!! Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση... Δηλαδή αν κατάλαβα καλά όποιο παιδάκι το έχει επιχειρήσει μετά το '80 έχει πάθει κήλη από τη μαλθακότητα. Καλά, το πλέον ακαταμάχητο επιχείρημα επί λέξει: "Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;"

Στο σκληρό εκείνη την εποχή κόσμο (όπως το γράφει έρχονται στο νου σκηνικά Mad Max - eighties γαρ κι αυτό) πηγαίναμε λέει μέχρι τα σπίτια το φίλων μας, ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ!!!! Φανταστείτε το, λέει επί λέξει!!! Δεν το χωρά ο νούς σημερινού παιδιού!!! Είναι ασύλληπτο πώς καταφέραμε τότε να το κάνουμε αυτό!!!
Εν κατακλείδι, τα σημερινά παιδιά δεν είναι ακριβώς παιδιά και είναι μαλθακά κλπ κλπ...Εάν κατά το πνεύμα του αρχικού συντάκτη του, "επιβιώσαμε" σε ένα δύσκολο και επικίνδυνο κόσμο κι ένα παιδάκι του σήμερα δεν είναι παιδάκι επειδή δεν έζησε τα ίδια, αυτά που αναφέρει είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ συγκρινόμενα με τα βιώματα ενός παιδιού στην κατοχή για παράδειγμα. Ή να το πάω ακόμα πιο μακρυά, εάν το θεωρεί κατόρθωμα ότι πήγαινες μόνος σου με το ποδήλατο μέχρι τους φίλους σου, σε σύγκριση με ένα παιδί που δούλευε 18 ώρες στα έγκατα των ορυχείων στη βικτωριανή Αγγλία ας πούμε, εεεε δεν είναι τελικά και κατόρθωμα.
Κάθε χρονική περίοδος έχει τα σύν και τα πλήν της. Άμα κοιτάς λέει μια παροιμία συνέχεια πίσω, τελικά θα σκοντάψεις γιατί δε βλέπεις τί είναι μπροστά.