Πήγα το κέντρο στον Σάκη να μου φάει τον παλιό αντάπτορα και να κάνει ένα πέρασμα στον τόρνο όλες τις επιφάνειες να καθαρίσουν και να γίνουν επίπεδες, για να μπορώ να πάρω σωστά μέτρα για τον νέο αντάπτορα.
Αφού τα έκανε αυτά, με έτρωγε ο κώλος μου και του ζήτησα να φάει όσο γίνεται τα φερμουί. Υπολόγιζα ότι ξεφορτώνομαι περί τα 300gr ακόμα.
Επέμενε να μην το κάνει, φοβόταν γιατί δεν μπορούσε να σφίξει πολύ το κέντρο στο τσοκ, μπορούσε να το πιάσει μόνο στην περιφέρεια πλησίον των ακτινών, το αλουμίνιο εκεί δεν είχε πολύ ψωμί και πληγωνόταν. Υπήρχε ο φόβος με το ζόρι που θα έτρωγε κόβωντας το μαντέμι να σπάσει.
Εμένα με έτρωγε πααααάρα πολύ ο κώλος μου και τον άρχισα στα π@π@ριλίκια περί της μείωσης μη αναρτώμενου βάρους (τρομάρα μου...) μπλα, μπλα, μπλα....
Μου έκανε τη χάρη και η στραβή έγινε...
Κάποια στιγμή φεύγει το κέντρο από το τσόκ χτυπάει σε τοίχο, γκελάρει, ξαναγκελάρει στην βάση του τόρνου, πέφτει στο πάτωμα και κάποια στιγμή σταματάει να κυλάει. Εμείς πηδάγαμε δεξιά και αριστερά να καλυφθούμε σαν Ιρακινοί στη Ραμάλα...
Bodycount...
Έσπασε κομμάτι από τα περιφερειακά τοιχώματα του χώρου των σινεμπλόκ. Όσο εγώ είχα πέσει στα τέσσερα και το έψαχνα, (βασικά προσπαθούσα να βρω τρύπα να χωθώ) o Σάκης είχε σχεδόν τελειώσει να το ξαναχτίζει με την TIG.
...από την άλλη μεριά έφαγε και αυτό το χτύπημα...
![]()