όποιος πιστεύει ότι γίνεται πρωταθλητισμός χωρίς σακάτεμα της ψυχής, χωρίς να βάζεις σε λήθη τη νοημοσύνη και χωρίς "συμπληρώματα" (και τα τρία μαζί συχρόνος) είναι πού βαθιά νυχτωμένος.
όποιος πιστεύει ότι γίνεται πρωταθλητισμός χωρίς σακάτεμα της ψυχής, χωρίς να βάζεις σε λήθη τη νοημοσύνη και χωρίς "συμπληρώματα" (και τα τρία μαζί συχρόνος) είναι πού βαθιά νυχτωμένος.
@ Σκοπευτή
Γιατί βλέπω τις εικόνες ενώ όπως γράφει "έφυγαν" από σένα???
Άσε το βρήκα, επειδή είμαι παλιός έχω και παραπάνω δικαιώματα από τους κοινούς χρήστες.
LIFE IS TOO SHORT to remove usb safely
"These violent delights have violent ends
And in their triumph die, like fire and powder
Which, as they kiss, consume" William Shakespeare (Romeo & Juliet).
Tεσπά, όπως και να χει το υπερκαλύψαμε το θέμα πιστεύω... ο καθείς έχει τις απόψεις του.
Από εκεί και έπειτα, για να δώσω μια φιλοσοφική προέκταση και να ολοκληρώσω την καταστροφή του νήματος, πιστεύω ότι ο αθλητισμός, η μουσική, η οποιαδήποτε δραστηριότητα λοιπόν γίνεται και πρέπει να γίνεται συνειδητά και να αφορά αποκλειστικά εμάς. Να γουστάρουμε δηλαδή ότι κάνουμε και να αντλούμε ικανοποιήση από αυτό. Ο (πρωτ)αθλητισμός έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, δεν έχει καμμία σχέση με αυτό το οποίο εξυμνούσαν οι πρόγονοι. Δεν είναι δίκαιος, είναι βρώμικος μέχρι τα μπούνια και υποκινείται στη βάση του από λανθάνουσες αντιλήψεις τόσο των αθλούμενων όσο και των εμπλεκόμενων παραγόντων σε αυτό. Δυστυχώς τα έχει καταστρέψει όλα ο στυγνός ανταγωνισμός, το αδυσώπητο κυνήγι της πρωτιάς. Οκ, αντιλαμβάνομαι ότι σε όλα τα αθλήματα ο ανταγωνισμός είναι ένα από τα κίνητρα για να γίνεις καλύτερος, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι μόνο αυτό το καρότο. Από τη στιγμή μάλιστα που μπλέχτηκαν στη μέση τα φράγκα και η πολιτική, το συγκεκριμένο πεδίο γ@μηθηκε για πάντα.
Επί παραδείγματι στα sprint του στίβου όπου συμβαίνουν πιστεύω και τα περισσότερα "τέρατα", δεν βλέπω αθλητές, βλέπω πουσαρισμένα άλογα κούρσας που κυνηγάνε την χορηγία και επιστημονικά εργαστήρια που ανταγωνίζονται στα ματζούνια. Αυτό δεν είναι αθλητισμός...
Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, ο αθλητισμός είναι μια τελείως προσωπική διαδικασία όπου ο μεγαλύτερος μας αντίπαλος είναι ο εαυτός μας. Και ως εκ τούτου θεωρώ πολύ πιο πρωταθλητές και ολυμπιονίκες ανθρώπους παντελώς άγνωστους που παλεύουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, χωρίς προπονητικά team και εργομετρικά δίπλα τους. Ο τύπος που ξεκινάει να κάνει ποδήλατο και σκάει στο 1 χιλιόμετρο αλλά με υπομονή και θέληση μετά από λίγους μήνες συμμετέχει στο πρώτο του 200αρι brevet. Ο υπέρβαρος που αρχίζει να τρέχει και μετά από κάποιο διάστημα γίνεται αερόβιο στυλάκι. Ο ερασιτέχνης του στίβου που καταφέρνει να κατεβάσει κάποια δέκατα το χρόνο του στο 400αρι. Η συνοικιακή ομάδα που προκρίθηκε σε κάποιο τουρνουά. ΠαρΑδείγματα χιλιάδες και δεν αφορούν μόνο στην άθληση. Πιστεύετε ότι όλοι οι ανωτέρω κυνηγούν την πρωτιά; Για να το πω πιο ποιητικά, έχουν μια Ιθάκη στο μυαλό τους αλλά δεν είναι αυτοσκοπός, καθώς ξέρουν πως να απολαύσουν το ταξίδι προς τα εκεί. Γιατί στην τελική αυτό είναι πάντα που μετράει και αυτό θα έπρεπε να μετραέι και στους επαγγελματίες αθλητές.
Και επειδή το έκανα πολύ γιαλατζί, πάμε μια πολύ πιο μηδενιστική προσέγγιση:
ΜΕΤΑ ΑΠΟ 400 ΧΡΟΝΙΑ...
![]()
Παντως ασχολουμουνα με πρωταθλητισμο απο τα 6 μου .... δεν θεωρησα το βιντεο σκληρο.... και εγω 12 χρονων εκλαιγα μεσα στο νερο απο το καψιμο στους μυς ... και εγω εμεινα κρεμασμενος σε μονοζυγο...
τι να κανουμε ... ο πρωταθλητισμος ειναι προσπαθεια και μαλιστα βαρβαρη ... ποτε δεν προκειτε να καταλαβετε ομως οτι ο πρωταθλητης τα κανει αυτα απο παιδι.... σε οποια χωρα και να ειναι , οποιον και να εχει προπονητη ....
Οσοι δεν ιδρωνουν απο παιδια ειναι πρωταθλητες στεροιδων..... εφοσον το παιδι θελει και το εχει πανω απο ολα να γινει πρωταθλητης , ενα απο τα 2 πρεπει να ακολουθησει , Σκληρη δουλια ή ντοπα....
[FONT=Georgia]Εγώ πάντως ντροπιαστικό δεν το βρήκα. Και οχι μονο αυτό, το βρήκα και απόλυτα λογικό.
Μιλάμε για πρωταθλητισμό. Δεν μιλάμε για απλή γυμναστική. Μην τα μπερδεύουμε ...[/FONT]
Και να θυμάσαι ..., να προσέχεις.