Τώρα με τις ράτσες θυμήθηκα κάτι... η μια σκυλίτσα που έχω είναι με pedigree καρακοπρίταινα με πολύ περίεργο μαλί, πυρόξανθο στο χρώμα και σαν προβάτου, με κάτι λωρίδες λευκού και σταχτί στο λαιμό και στο στήθος. Εν πάσει περιτπώση είναι πολύ μυστήρια, σου κάνει για εξωτικός σκύλος, η αλήθεια είναι βέβαια ότο βρέθηκε στο χωριό μέσα σε ένα αυλάκι.
Όταν ήμουν στην Αθήνα, έβγαζα την σκυλίτσα βόλτες σε ένα αλσύλιο δίπλα στο σπίτι κάθε απόγευμα. Εκεί, λόγω της περιοχής (Β.Π.) κάνανε παρέλαση την ίδια ώρα υπερήφανοι ιδιοκτήτες υπερκαθαρόαιμων σκύλων. Ε μια - δυο γνωρίστηκα με κάποιους από αυτούς και λέγαμε καμμια κουβέντα. Ένα απόγευμα είχαμε σχηματίσει πηγαδάκι καμμιά 5αριά και η κουβέντα πήγε φυσικά στους σκύλους... και αρχίσαν οι λαλάκες:
"το δικό μου είναι σταχτί ντόμπερμαν, όχι αυτό που είναι επιμειξία με 28 ράτσες, το καλό με τις 32 ράτσες, το πήρα τόσα χρήματα"
"α ο δικός μου είναι γερμανικός τσοπάνης, από το εκτροφείο τους Γκλουνκενστράουφερ στις Άλπεις, και είναι από τη γέννα της πρωταθλήτριας Γερμανίας και του πρωταθλητή της Βεστφαλίας"
...εγώ άκουγα τάχα μου με ενδιαφέρον και έβλεπα μια το σταχτί ντόμπερμαν που ο ιδιοκτήτης του το είχε κάνει σαν τα μούτρα του το ζωντανό, απίστευτα επιθετικό και κακιασμένο και μια τον υπερπρωταθλητή Γερμανίας, που μπροστά του ο Ραν Ταν Πλαν φάνταζε ως ιδιοφυία...
ε και σε κάποια φάση με ρώτησε ένας:
"Εσένα φίλε είναι κάποια ράτσα ο σκύλος σου ή ημίαιμο; Φαίνεται πολύ περίεργο!"
και τότε δεν ξέρω πως μου 'ρθε, τους είπα ότι είναι Θιβετιανός Ιχνηλάτης, πολύ σπάνιος σκύλος και πανάκριβος και ότι τον πήρα με ειδική άδεια από την Λάσα και γενικά τους φλόμωσα στο δούλεμα, απορρώ πως κρατήθηκα και δεν έσκασα στα γέλια.
Τέσπα, για 2-3 μέρες με έβλεπαν εμένα και τη Λήδα αλλιώς... μέχρι που μάλλον ρώτησαν ή έψαξαν και κατάλαβαν ότι τους έλεγα μ@λ@κιες... μετά δεν ξαναμιλήσαμε...
