Συχνά κανείς, μέσα στην προσπάθειά του να τονίσει κάτι, τολμάει να υπερβάλλει λέγοντας πχ "δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από...." ή "η μεγαλύτερη μαλακία από όλες είναι...." και πάει λέγοντας.
Πραγματικά όμως, πιστεύω ότι στο μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μας και της κίνησής μας στους δρόμους, δεν υπάρχει πιο ανήθικο, πιο άνανδρο, πιο πούστικο πράγμα από το να χτυπάς κάποιον και να τον εγκαταλείπεις στη σκηνή του ατυχήματος. Το γνωστό και ως hit-and-run.
Σαφώς και υπάρχουν διαβαθμίσεις ακόμα και σε αυτή την πούστικη κι άνανδρη πράξη, όπως υπάρχουν σε όλες. Άλλο να χτυπήσει κάποιος ένα αμάξι παρκαρισμένο και από το χεσιό του να σηκωθεί να φύγει, άλλο το να "φιλήσει" τον μπροστινό του στο φανάρι και βλέποντάς τον να κατεβαίνει να κατουρηθεί και να στρίψει και να φύγει, κι άλλο το να χτυπήσει και να ρίξει κάτω έναν μοτοσυκλετιστή. Πραγματικά δυσκολεύομαι να χωρέσω στο μυαλό μου πόση "αρρώστια" χρειάζεται να κουβαλάει κάποιος μέσα του ώστε να προκαλέσει ένα ατύχημα στο οποίο να εμπλέκεται δικυκλιστής (φταίει δε φταίει) και να μη σταματήσει να κατέβει να δει αν είναι καλά, αν έχει χτυπήσει, αν χρειάζεται να καλέσει ασθενοφόρο. Αντ'αυτού φεύγει, είτε επιτόπου, είτε ρίχνοντας μια ματιά πίσω να δει αν σαλεύει ο πεσμένος ή αν σηκώνεται.
Ο πανικός της στιγμής θα πει κάποιος. Η ψυχολογία του hit-and-run για την οποία βιβλία και βιβλία έχουν γραφτεί κι ένας σκασμός μελέτες έχουν γίνει. Λόγω του αντικειμένου των σπουδών μου και γνωρίζοντας κάποιους από τους λόγους που συμβαίνει αυτό, δεν μπορώ παρά να δείξω μια κάποια "κατανόηση" γύρω από το φαινόμενο όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Η αιτιολόγηση όμως ουδέποτε πρέπει να συγχέεται με τη δικαιολόγηση. Είναι έννοιες κάθε άλλο παρά ταυτόσημες.
Πέραν του κάθε ακαδημαϊσμού όμως, τα πράγματα μπερδεύονται (είτε υπεραπλουστεύονται, όπως το δει κανείς...) όταν εσύ ο ίδιος έχεις πέσει θύμα μιας τέτοιας ενέργειας.
Σε εσένα λοιπόν παλιόπουστα, που σήμερα το βράδυ γύρω στις 8 με χτύπησες με το αυτοκίνητο σου πέφτοντας επάνω μου γιατί αποφάσισες να στρίψεις κινούμενος στην εσωτερική λωρίδα της πλατείας χωρίς να κοιταξεις καθρέφτη (θα με είχες δει και δε θα έστριβες "επάνω" μου) ή έστω να ανάψεις το ρημαδο φλας σου (θα σε είχα αποφύγει εγώ), αν μία στο εκατομμύριο διαβάζεις το παρόν κοιμήσου ήσυχος. Έκοψες αρκετά αρχικά και νόμιζα πως θα σταματούσες και θα κατέβαινες. Κούνια που με κούναγε. Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα κι έτρεξα πίσω σου στο στενό που έστριψες για να δω την ξεβαμμένη μέχρι αηδίας πινακίδα σου. Την είδα, αλλά μέσα στη σύγχιση της στιγμής, συγκράτησα μόνο τα γράμματα και μπέρδεψα τα νούμερα στο μυαλό μου. Όταν έφτασε το ανακριτικό της τροχαίας έλεγξαν τους διάφορους συνδυασμούς που πίστευα ότι κάποιος από αυτούς ήταν αλλά τελικά κανένας δεν ταίριαζε με το χρώμα του μπουρδέλου σου. Φτιάξαμε ένα χαρτάκι και μου είπαν καθαρά και ξάστερα ότι το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να το κορνιζάρω γιατί καμία άλλη αξία δεν έχει.
Μπορώ να σε βρω. Αλήθεια μπορώ και δε θα μου κοστίσει και τίποτα. Δε θα το κάνω όμως. Γιατί ή ασφάλεια δεν είχες ή ανήλικος ήσουν και δεν είχες δίπλωμα ή κάτι τέτοιο. Και να τραβηχτώ σε δικαστήρια για μία στραβωμένη μανέτα, ένα στραβωμένο λεβιέ ταχυτήτων, και κάτι γρατζουνιές στο ντεπόζιτο (ελπίζω να μην παρουσιάσει κάτι άλλο που δεν έχει πιάσει το μάτι μου) δεν έχω καμία όρεξη. Κυρίως λοιπόν επειδή ο μόνος τραυματίας της υπόθεσης ήταν το cbδάκι μου (γάντια και μπουφάν έκαναν καλά τη δουλειά τους), κι επίσης γιατί περνάω μια παράξενη περίοδο, δε θα σε τρέξω έτσι για το γαμώτο. Μαλακία κάνω και το ξέρω, αλλά το τελευταίο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή στη ζωή μου είναι δικηγόροι και δικαστήρια. Αφού σου επέτρεψε η συνείδησή σου λοιπόν να την κοπανήσεις από τη σκηνή του ατυχήματος, λογικά θα σου επιτρέψει να κοιμηθείς και ήσυχος το βράδυ. Καν'το.
ΥΓ. Φίλε με το TDM που είδες τη μηχανή πεσμένη κάτω και σταμάτησες να δεις τι έχει συμβεί, με ρώτησες αν είχα χτυπήσει και με βοήθησες να τη σηκώσω και να τη βάλω στην άκρη του δρόμου, να'σαι πάντα καλά και σ'ευχαριστώ.