1) Περιστατικό νο1 (προχθες): Κατεβαίνω πρωί τη Μεσογείων. Πήχτρα λόγω ακινητοποίησης μετρό κλπ. εγώ στη γνωστή "μηχανολωρίδα" (μεταξύ 2ης και τρίτης λωρίδας). Τύπος μπροστά μου με βαρκαντέρο πηγαίνει αργά και καμαρωτά. Σε κάθε καθρέφτη αυτοκινήτου ζυγιάζεται, ισορροπεί το θερίο, τσεκάρει αποστάσεις, ενίοτε πατάει ποδαράκι. Εγώ βιάζομαι γιατί στις 9 έχω δικαστήριο και δε βλέπω φως με τον τύπο. Μετά το 1ο χλμ. τα νεύρα μου κορδελάκια. Διαφυγή από πουθενά.Μόλις βλέπω μία τρύπα στη μεσαία λωρίδα του κορνάρω διακριτικά να κάνει δεξιά για να προσπεράσω (και εγώ και οι καμιά 10αριά από πίσω). Με αγνοεί. Η τρύπα πολύ μικρή για να προλάβω να προσπεράσω εγώ. Μετά από λίγο άλλη μία τρύπα, πάλι κορνάρω, πάλι τπτ. Στην τρίτη τρύπα διαφυγής κορνάρω πιο έντονα. Κάνει δεξιά και την ώρα που τον περνάω φωνάει "Τι θε ρε μαλάκα:;;". Koντοστέκομαι, χαμογελάω και του λέω "αυτό ακριβώς που έκανες, καλή συνέχεια". Και συνέχισα.
2) Περιστατικό νο2 (χθες): Σκουφά και Σίνα. Δυο μηχανές παρκαρισμένες όχι παράλληλα αλλά σε σχηματισμό Λ. Παρκάρω σφήνα ανάμεσά τους για να πάρω χαρτιά από ένα γραφείο (σύνολο χρόνου: 2 λεπτά). Επιστρέφω και ο τύπος που είναι στην αριστερή (ως προς το δικό μου) μηχανή (τρανσαλπ) λέει στη γκομενίτσα που περιμένει για να επιβιβαστούν: "Έχω κι αυτό το μαλάκα εδώ - δείχνοντας το μηχανάκι μου - που με έχει κλείσει". Με το που το λέει βρίσκομαι μπροστά του και του λέω (χαμογελαστά πάντα) "Εγώ είμαι ο μαλάκας και φεύγω. Δε νομίζω να με περίμενες πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Δύο λεπτά έκανα". Απάντηση: "Ε.... όχι.... να.... συγγνώμη... νόμιζα πως πήγες για καφέ και το άφησες έτσι. Ξέρεις, αν το σηκώσω όρθιο θα βρουν οι μηχανές μας". Εγώ: "Το ξέρω. Μπορείς να το βγάλεις χωρίς να το σηκώσεις όρθιο. Αν δε μπορείς, να στο βγάλω εγώ μία στιγμή που μπορώ". "Όχι, όχι, εντάξει, μπορώ (α, μπορεί τώρα)"
Μήπως τελικά είμαι μαλάκας και δεν το ξέρω;;;
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από ERRIKA
