Καταρχήν, χίλια συγνώμη που καθυστέρησα να σας γράψω, αλλά δεν είχα σύνδεση. Για όσους δεν γνωρίζουν, τα χρήματα, που χρειαζόντουσαν, προκειμένου να βάλει ο Γιώργος το τεχνητό μέλος.....ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΑΝ!
Πραγματικά, μερικές φορές τα λόγια είναι πολύ φτωχά, για να εξηγήσουν τα συναισθήματά μας.Ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω την εικόνα που αντίκρυσαν τα μάτια μου, με του που φτάσαμε στο στενό του Ψυρρί, το οποίο, κυριολεκτικά ασφυκτιούσε απο κόσμο.Αλλά ας τα πάρουμε απο την αρχή....
Ήρθαν και με πήραν απο το σπίτι μου, ο Τάκης ο Κανελλόπουλος, ο Γιώργος και ο γαμπρός του.Όση ώρα είμασταν στο αυτοκίνητο, συζητάγανε οι άντρες για διάφορα θέματα, ενώ εγώ προσπαθούσα να συμμετέχω με δύο λέξεις το πολύ.Το μυαλό μου ήταν στον "Αριστοφάνη", πολύ πριν φτάσουμε.Συγκεκριμένα, απο το προηγούμενο βράδυ, οπου δεν μπορούσα να κλείσω μάτι, λόγω της υπερέντασης.Μόλις βρεθήκαμε, μποτιλιαρισμένοι στην Μητροπόλεως, το άγχος μου έφτασε στην αποκορύφωση του και άρχισα να ανάβω το ένα τσιγάρο, μετά το άλλο.Έκπληκτη, άκουσα τον Τάκη, να μιλάει στο κινητό με τον Αλέξη και να του λέει, να στείλει 4 μηχανές, για να κλείσει την Ερμού και τέλος πάντων, να μας ξεφρακάρει για να φτάσουμε επιτέλους στο Ψυρρί.Είμασταν ήδη αργοπορημένοι, κατά 1 ώρα!
Κι έτσι κι έγινε.Τα παιδιά κλείσανε το αντίθετο ρεύμα της Ερμού, ωστέ να περάσουμε απο κει και να παρακάμψουμε, την ατελείωτη ουρά των αυτοκινήτων.Με αέρα VIP :P και με συνοδεία μηχανών, φτάσαμε στο στενό του μαγαζιού.Θα ήθελα ,εκείνη τη στιγμή, να μας έβγαζε κάποιος φωτογραφία, για να έβλεπα τα μούτρα, εμένα και του Γιώργου!! Το στενό ήταν ΓΕΜΑΤΟ απο κόσμο και απο μηχανές!Όλοι μας κοιτούσαν με ένα απίστευτο χαμόγελο και εμείς είμασταν ακριβώς έτσι:
Πριν καλά-καλά, καταλάβω τι γίνεται, γυρνάω μπροστά μου και βλέπω μια κάμερα να μας τραβάει!(MEGA) ΩΠ! Όσοι είσασταν εκεί, πρέπει να παρατηρήσατε..πως εξαφανίστηκα! :P Κατάφερα και χώθηκα ανάμεσα στον κόσμο, ο οποίος συνεχώς μου χαμογελούσε και μου έδινε ευχές.Είναι πολύ συγκινητικό, να βλέπεις κυρίως άγνωστους ανθρώπους και να σου λένε "Χρειάζεσαι κάτι??Μπορώ να βοηθήσω κάπως αλλιώς, εκτός απο οικονομικά??" και να βλέπεις ζωγραφισμένη την αγωνία στο πρόσωπό τους και να κρέμονται, στην κυριολεξία απο το στόμα σου!Μακάρι, να μπορούσα να σας μεταφέρω, όλα τα ΥΠΕΡΟΧΑ λόγια, τα οποία άκουσα, απο αυτόν τον πραγματικά υπέροχο κόσμο!
Πίσω απο αυτόν τον υπέροχο κόσμο, αντίκρυσα ΠΟΛΛΑ καταπληκτικά παιδιά, οι οποίοι όλες τις τελευταίες μέρες, δούλεψαν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ, για να γίνει αυτή η εκδήλωση.Ήταν όλοι τους εκεί και παρόλη τη κούραση, ήταν με ένα χαμόγελο ΝΑ!Υπήρξαν κάποιες στιγμές, που πραγματικά ΕΤΡΕΧΑΝ για να εξυπηρετήσουν όλον αυτόν τον κόσμο και τους έβλεπες, οτι το κάνανε γεμάτοι χαρά.Το πιό συγκλονιστικό είναι, οτι ήταν όλοι τους ενωμένοι, χωρίς να έχει απολύτως καμμία σημασία, σε ποιά λέσχη ανήκει ο καθένας και βοηθούσε ο ένας τον άλλον, τόσο καλοσυνάτα!Χαχαχαχα..θυμήθηκα ένα παιδί (συγνώμη που δεν θυμάμαι το όνομά σου!! ), που σερβίριζε φαγητό στον κόσμο και κάθε φορά που πέρναγα, μου έλεγε "Θέλεις να σου βάλω να φας???" "Μια κουβέντα είναι!Ασε θα φάω αργότερα, είμαι πολύ αγχωμένη" και μου έλεγε συνέχεια χαμογελώντας "όποτε θέλεις...εδώ θα είμαι!Ότι χρειαστείς, πες μου!" :P
Καθώς έκανα συνέχεια βόλτες, ανάμεσα στον κόσμο και συζήταγα, γυρνούσα και έβλεπα τον Γιώργο, φανερά ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ να μην πιστεύει στα μάτια του και να μην προλαβαίνει να συζητάει με τον έναν και να έρχεται άλλος και χωρίς φόβο ή δισταγμό, να του σφίγγει το χέρι και να του δίνει ευχές! Πραγματικά, έκλεινα τα μάτια μου για λίγο και αισθανόμουν να πλανιέται στον αέρα, ΤΟΣΗ Αγάπη και τόση Ανθρωπιά!
Aλλά πραγματικά, αυτό που δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ στη ζωή μου, είναι η στιγμή που ανακοινώσαμε στον κόσμο, οτι συγκεντρώθηκε το ποσό, που χρειάζεται ο Γιώργος, για το τεχνητό μέλος! Είδα, οτι τα μάτια όλων βούρκωσαν και σε δευτερόλεπτα, οι περισσότεροι κλαίγανε μαζί μας, απο χαρά.Εκείνη τη στιγμή, όλοι γίναμε ΕΝΑ!Για πρώτη φορά, δεν είχε σημασία ποιούς ξέραμε, ποιούς όχι, απο που ήταν ο καθένας, τι έκανε στη ζωή του, ποιός ήταν....εξιλεωθήκαμε! Είχατε μοιραστεί τον πόνο μας, μας είχατε ζήσει και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ φτάσαμε στο σημείο, να μοιραστούμε τη χαρά μαζί σας και να καταλάβουμε όλοι μας, οτι πετύχαμε, χάρις στην ανθρωπιά μας, στην ελπίδα μας, στο πάθος μας, στην επιμονή μας και στην καρδιά μας!
Αυτή τη στιγμή, νιώθω για πολλά πράγματα , περήφανη.Πάνω απ'όλα, γιατί είδα τον Γιώργο τόσο ευτυχισμένο και που , σύντομα , για πρώτη φορά, μετά απο 11 μήνες , θα μου κουνήσει το χέρι, απο μακριά και μόλις με πλησιάσει, θα μπορέσει να με αγκαλιάσει! Σαν να μην άλλαξε τίποτα, απο το απόγευμα της 22ης Δεκεμβρίου! Μόνο που τώρα, ξέρουμε πως η φιλία μας, είναι πιο δυνατή απο ποτέ και πως πάντα θα είναι ο ένας δίπλα στον άλλον! Όπως κάνει, όχι μόνο ο κάθε αληθινός φίλος αλλά και ο κάθε αληθινός ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Κατι άλλο, για το οποίο είμαι περήφανη, είναι οτι για πρώτη φορά, ενωθήκανε τόσοι άνθρωποι μαζί, για ένα τέτοιo σκοπό.Εκεί που στο παρελθόν, λέγαμε, "σιγά μην σώσω τον κόσμο", όλοι μαζί, αποδείξαμε οτι ΝΑΙ..ΜΠΟΡΟΥΜΕ! Μπορούμε, να κάνουμε τη ζωή ενός συνανθρώπου μας, πιό ανθρώπινη και αξιοπρεπή.Και προπάντων, μπορούμε να πάψουμε να διαβαίνουμε, το εύκολο μονοπάτι της αποξένωσης και να ανοίξουμε λίγο την καρδιά μας. Όλοι βιώνουμε, το συναίσθημα της μοναξιάς...αλλά μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο μόνοι? Μήπως επιλέγουμε να είμαστε μόνοι?Συνεχώς αναβάλλουμε πράγματα για το αύριο..ακόμα και τα χαμόγελά μας!Ας ζήσουμε το αύριο...ΣΗΜΕΡΑ και ας "σκάσουμε" ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χαμόγελο!