Αντιγράφω από το www.motogp.com
“To fight with those three guys, we need to put in maximum effort and maybe more”
“Για να συναγωνιστούμε αυτούς τους τρεις, πρέπει να καταβάλλουμε τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια και ίσως ακόμη περισσότερη”
Αυτά δήλωσε ο Rossi μετά το τέλος δοκιμών στη Μαλαισία.
«Ακόμα περισσότερη από τη μέγιστη προσπάθεια» Δηλαδή, ίσως δεν αρκεί να οδηγάει διαρκώς στο όριο του συνόλου αναβάτη-μηχανή, αλλά να πρέπει να το ξεπεράσει. ΟΚ. Τα όρια της μοτοσυκλέτας είναι θέμα των σχεδιαστών – μηχανικών – κλπ.
Τα όρια του αναβάτη όμως ορίζονται αποκλειστικά από τον ίδιο. Πώς ξεπερνιούνται όμως;
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να τα αναγνωρίσουμε. Έτσι δεν είναι; Τι είναι αυτό λοιπόν που μας βοηθάει να καταλάβουμε ποιο είναι το προσωπικό μας όριο; Πόσο δυνατά μπορούμε να φρενάρουμε, πόσο γρήγορα μπορούμε να αλλάξουμε κλίση, μέχρι πόσο μπορούμε να πλαγιάσουμε, πόσο δυνατά μπορούμε να ανοίξουμε το γκάζι…
Αφού συνειδητοποιήσουμε λοιπόν τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε, με ποιο τρόπο θα μπορέσουμε να κάνουμε την υπέρβαση; Παίρνοντας όμως το χαμηλότερο δυνατό ρίσκο;
Έχουν νόημα όλα τα παραπάνω για του μη αγωνιζόμενους; Για μας, τους «κοινούς θνητούς»;