Μπραβο Μενελαε.Αναμενουμε...
Μπραβο Μενελαε.Αναμενουμε...
Συνεχίζουμε..
Είχε μπεί για τα καλά το απόγευμα και είχαν μείνει 200 χιλιόμετρα.. σκέφτηκα λοιπόν να αφήσω τους υπέροχους επαρχιακούς δρόμους και να πιάσω καμμιά ευθεία να φτάσω στον προορισμό μου γρηγορότερα.
Πήγα λοιπόν σε ενα βενζινάδικο να αγοράσω vignette για να μπώ στο εθνικό δρόμο..
- "Καλησπέρα, ενα vignette παρακαλώ, της μικρότερης διάρκειας.."
- " Ορίστε, 36€.."
- "Συγνώμη?"
- "36€"
- "Συγνώμη, δεν καταλάβατε.. θέλω 3ημερο η 10ήμερο στην χειρότερη"
- "Λυπάμαι αλλά βγαίνουν μόνο ετήσια vignette στην Ελβετία."
- "Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω."
Βγήκα έξω απο το βενζινάδικο και βρήκα ενα περιπολικό που ήθελε να βάλει βενζίνη.
- "Καλησπέρα.."
Ερχεται ενας φουλ μαγκιά και προτού απαντήσει, τσεκάρει την πινακίδα μου..
- "Ελλάδα.." του λέω
- "Μάλιστα.." σοβαροφανής..
- "Επειδή τα vignette εδω είναι πανάκριβα, μπορείτε να μου δείξετε τον επαρχιακό δρόμο για το Kostanz της Γερμανίας?"
Μερικά δευτερόλεπτα σιγής και αμηχανίας...
Παίρνει το ανάλογο υφάκι και μου λέει:
- "Θα πάρεις τον τάδε δρόμο και ξαναρώτα"
- "Ευχαριστώ πολύ, γειά σας"
- "......."
Όπως προανέφερα, οι δρόμοι της Ελβετίας είναι απλά μοναδικοί για μοτοσυκλετιστές,, με αποτέλεσμα, κανένας μοτοσυκλετιστής να μην αγοράζει vignette..
Με τέτοιους δρόμους και τοπία, τι να τις κάνεις τις βαρετές ευθείες?
Πράγματι, όσο οδηγούσα αυτούς τους δρόμους, τόσο δεν ήθελα να τελειώσουν!
Δεν με απασχολούσε αν έφτανα βράδυ στον προορισμό μου.
Ύστερα απο 3 ώρες οδήγησης και με τα λάστιχα να έχουν σχεδόν τερματίσει απο τα πλαγιάσματα... έφτασα στο Konstanz.
Μια υπέροχη πόλη με την μεγαλύτερη λίμνη που είχα αντικρύσει στην ζωή μου!!!
Βρήκα το κάμπινγκ (και αυτό δίπλα απο την λίμνη) και έτρεξα να προλάβω μερικές φωτογραφίες προτού νυχτώσει..
5 βήματα απο την σκηνή μου πρωτοείδα την λίμνη..
Αν είχε και κάνα κυμματάκι, θα πίστευα πως ήμουν στην θάλασσα...
Το βράδυ αποκοιμήθηκα σκεπτόμενος την διαδρομή που είχα κάνει.. ξεκίνωντας απο το ψηλότερο βουνό της Ιταλίας, διασχίζοντας τους φανταστικούς δρόμους και τοπία των Ελβετικών Άλπεων, μέχρι που έφτασα στην Γερμανία και στην μεγαλύτερη λίμνη που αντίκρυσα ποτέ στη ζωή μου.. ναι, ήταν μια γεμάτη εμπειρίες μέρα!
Την επόμενη μέρα ξεκίνησα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες σε ενα λιμάνι πνιγμένο στα γιώτ!
Στόν δρόμο τράβηξα στα γρήγορα μια φωτογραφία καθώς η κινηση των αυτοκινήτων δεν σου άφηνε περιθώρια για φωτογραφίες..
Το λιμάνι του Konstanz.
Μια τουρίστρια που με είδε να τραβάω φωτογραφίες, προσφέρθηκε να με φωτογραφίσει.
Είχα να διανύσω 300 χιλιόμετρα μέχρι το Hockenheim της Γερμανίας για να πάω να δώ την γυναίκα μου που ήδη με περίμενε εκεί.
Άλλη μια και φύγαμε..
Σταμάτησα σε ενα βενζινάδικο να φουλάρω (1.70€ η τιμή της βενζίνης στην Γερμανία) και βρήκα εναν αστυνομικό που έπλενε το περιπολικό του..
- "Καλησπέρα"
- "Καλησπέρα, ωραία μηχανή.."
- "Ευχαριστώ, θα ήθελα την βοήθεια σας"
- "Παρακαλώ" (ευγενέστατος)
- "Θέλω να πάω στο Hockenheim.."
- "Δεν φαντάζομαι απο εθνικό δρόμο ε;"
- "Βαρετός ε;"
- "Θα σου πώ την διαδρομή που κάνω εγώ τα σαββατοκύριακα με την μηχανή μου"
Ωπα τις.. πέσαμε σε μηχανόβιο..!
Μου έφτιαξε λοιπόν εναν χάρτη επαρχιακών δρόμων που θα ακολουθούσα και πιάσαμε και την ψιλή κουβέντα.. έτοιμος ήταν να παρατήσει το περιπολικό και να πάρει την μηχανή του, να κάναμε την διαδρομή μαζί!
Αποχαιρετιστήκαμε και συνέχισα για το Hockenheim.
Στην διαδρομή σταμάτησα κάποια στιγμή να πιώ νερό και τράβηξα και ενα ωραίο εργαλείο.
Μερικά λεπτά ακόμη οδήγησης και έφτασα στο Hegaublick.. στέκι μηχανόβιων, όπου έπιασα πάλι την πάρλα με κάποιες παλιοσειρές μηχανόβιων που είχαν βγεί την βόλτα τους.
Άλλη μία και προχωράμε..
Οι δρόμοι της Γερμανίας, αν και επαρχιακοί ήταν ιδιαίτερα βαρετοί.. ήταν κυρίως ευθείες και το λάστιχο μου άρχισε να τετραγωνίζει επικίνδυνα.
Τα τοπία δεν ήταν σαν της Ελβετίας, αλλά είχαν και αυτά να δείξουν την δική τους ομορφιά.
Και μια τελευταία καθώς είχα μπεί πλέον σε πεδιάδες..
Η διαδρομή ήατν ψιλοβαρετή.. είχα καλομάθει βλέπεις απο τα στροφιλίκια και τοπία της Ελβετίας.. και πλέον δεν συγκινόμουν ιδιαίτερα.
Έφτασα κατα τις 3 το μεσημέρι στο Hockenheim που με περίμενε η ζεστή αγκαλιά της γυναίκας μου και μια σπεσιαλιτέ απο την πεθερά.
Σταμάτησα να καθήσω ενα τριήμερο μέχρι να ξεκινησω για την Πράγα της Τσεχίας.
Εκείνες τις μέρες γίνονταν αγώνες Formula 1 και ακούγαμε απο το σπίτι (3 χιλιόμετρα απόσταση) που λυσσάγανε οι κινητήρες των Σουμάχερ, Αλόνζο κλπ.
Αυτά, απο αύριο..
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση