Για να πάει κανείς στο Machu Pichu πρέπει αναγκαστικά να περάσει πρώτα από το Agua Calientes, γνωστό και ως «Machu Pichu Pueblo» («χωριό του Machu Pichu»). Για να φτάσεις στο Agua Calientes υπάρχουν δυο τρόποι. Ο mainstream τρόπος σε θέλει να επιβιβάζεσαι στο τραίνο που εκτελεί το δρομολόγιο Cusco – Agua Calientes πληρώνοντας ένα ακριβό εισιτήριο για να στριμωχτείς σαν σαρδέλα μαζί με τις ορδές των τουριστών που κατακλύζουν τη περιοχή με σκοπό να επισκεφθούν την χαμένη πόλη των Ίνκας. Αυτή την επιλογή ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, καθώς στο Agua Calientes δεν οδηγεί κανένας δρόμος. Εμείς θα ακολουθούσαμε έναν εναλλακτικό τρόπο. Θα κυκλώναμε οδικώς με τη μηχανή την ευρύτερη περιοχή της ιερής κοιλάδας των Ίνκας μέχρι το χωριό Santa Teresa, προσεγγίζοντας το Machu Pichu από την πίσω πλευρά. Στη Santa Teresa θα αφήναμε τη μηχανή και μετά από πεζοπορία θα φτάναμε στο Agua Calientes.
Αναχωρήσαμε από το Cusco με την διαδρομή να ξετυλίγεται πάνω στα Περουβιανά βουνά, εν μέσω καταπληκτικών τοπίων, ανεβαίνοντας μέχρι τα 4.300 μέτρα στο ορεινό πέρασμα Abra Malaga.Έβρεχε σε αρκετά κομμάτια, είχε κρύο και θολούρα, τα σύννεφα κάλυπταν το δρόμο και η εντυπωσιακή θέα θύμιζε έντονα Άλπεις. Μετά το Abra Malaga η φιδίσια κατάβαση μας έφερε 2000 μέτρα χαμηλότερα σε μια περιοχή που δεν είχε καμία ομοιότητα με εκείνη στο βουνό λίγα λεπτά πριν. Πολύ ζέστη, υγρασία και τροπική βλάστηση. Ο δρόμος περνούσε από μικρούς οικισμούς, οι αυλές των σπιτιών ήταν γεμάτες μπανανιές και διάφορα άλλα φυτά που δεν μπορούσαμε φυσικά να αναγνωρίσουμε, μας θύμιζαν όμως εικόνες από τα δάση του Αμαζονίου ή της Αφρικής.
Η άσφαλτος εναλλασσόταν με χώμα, ενώ όσο περνούσε η ώρα και χωνόμασταν πιο βαθιά στις απομακρυσμένες περιοχές της επαρχίας του Cusco και η ανθρώπινη παρουσία ελαττωνόταν, οι οικισμοί ξεμάκραιναν, ο δρόμος ήταν άδειος. Στη Santa Maria έπρεπε να διαβάσουμε προσεκτικά το GPS για να βρούμε την έξοδο του χωριού που θα μας έβγαζε στο χωματόδρομο προς την Santa Teresa. Τα 24 χωμάτινα χιλιόμετρα που ακολούθησαν ήταν φανταστικά. Σε κάποια τμήματα η διαδρομή ήταν απαιτητική, με μεγάλες γούβες από αφράτο χώμα, κυλιόμενη πέτρα και νεροφαγώματα. Κινούμασταν κατά μήκος του ποταμού Urubamba ο οποίος ρέει μέσα σε ένα άγριο φαράγγι, με το πλάτος του δρόμου να είναι αρκετό μόλις για ένα αυτοκίνητο θυμίζοντας μας λίγο από τον death road της Βολιβίας.
όλο το ποστ στο blog: Στα ίχνη των Incas