H πρώτη εμπειρία από πραγματική (όσο τουλάχιστον επιτρέπει η απειρία μου) εντουράδα ήταν... περίεργη...
Στην αρχή μόλις είδα την ανηφόρα με την πέτρα, είπα "απλά δεν παίζει...", όντως δεν... η προσπάθεια δεν πέτυχε και βρέθηκα ξάπλα
Οι συμβουλές του Ηλία και η μείωση της πίεσης στα λάστιχα ήταν καθοριστικής σημασίας... τα κατάφερα και η ικανοποίηση ήταν μεγάλη.
Αν βέβαια με είχαν πάει εκει απο την αρχή, θα είχα πάρει ένα street triple και θα είχα ησυχάσει...
Στην συνέχεια το μενού είχε μονοπάτι... μου φαινόταν πως ίσα που χωρούσε ο τροχος
Τέλος, μονοπάτι, λούκι, ρίζες και ένα βραχάκι έτσι για να γλυστράει...
Έφτασα στη μέση, έδιωξα το μηχανάκι κάτω από τα πόδια μου και τελικά μου το ανέβασε ο Ηλίας γιατί το δύσκολο κομμάτι και η "γλώσσα γραβάτα" από την κούραση το έκαναν απλά αδύνατο...
Η συνέχεια είχε απλά χωματόδρομο και ένα πιστάκι στη Χωμάτα (αν θυμάμαι καλά την ονομασία)
Ηλία ευχαριστώ



... αν δεν με ξανακαλέσεις παρέα σου θα το καταλάβω απόλυτα...
