Εγω δεν ήμουν καν γεννημένος τότε, αυτό που ξέρω είναι ότι για το Πολυτεχνείο έμαθα από βαρετές και καρμπόν επαναλαμβανόμενες γιορτές στο σχολείο όπου το "εδώ πολυτεχνείο - εδώ πολυτεχνείο" ήταν πάντα η αρχή του πληκτικού κειμένου που μας διάβαζε το σπασικλάκι της τάξης μέσω μιας κλασμένης μικροφωνικής. Και επίσης ήξερα για αυτό το πεσμένο τεράστιο κεφάλι όπου πήγαιναν όλοι οι παρατρεχάμενοι και κατέθεταν στεφάνια και λουλούδια και για την πορεία που έκαναν με κατάληξη στην αμερικάνικη πρεσβεία οι αριστεροί και για τα επεισόδια που συνόδευαν πάντα την πορεία και για τα πλάνα με την "είσοδο" του άρματος στην πύλη και για τα κλασσικά τραγούδια που ακουγόντουσαν εκείνη την ημέρα και για τις κλασσικές φάτσες - προσωπικότητες που εξιστορούσαν τα γεγονότα στην τηλεόραση. Κάθε χρονιά τα ίδια, αλλά ακριβώς τα ίδια, νόμιζα ότι είναι κάτι σαν τις απόκριες, όπου όλοι ντυνόμαστε μασκαράδες... η 17η Νοεμβρίου λοιπόν είναι η μέρα που όλοι γινόμαστε αριστεροί, τραγουδάμε "πότε θα κάνει ξαστεριά" και Θεοδωράκη και ακούμε τη Δαμανάκη. Και μετά, στις 18 Νοεμβρίου, αν δεν υπάρχουν τίποτα καμμένοι κάδοι στο κέντρο να μας θυμίζουν τα χθεσινά, στον πέο μας.
Τι άλλο να πω; Τόση καπηλευση σε επέτειο μνήμης δεν έχει ματαγίνει.