Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.. Ας ξεκουράσω λίγο τον εαυτό μου, ας του δώσω κάποιο χρόνο μέχρι το νέο ξεκίνημα..
Και τι προτιμότερο από ένα ταξίδι; Κάποιες αισιόδοξες σκέψεις για Νότια Αμερική παίρνουν στην πορεία διάφορους αστερίσκους και στο τέλος μετάθεση για το μέλλον. Άλλωστε κάθε φορά που λέω ή ακούω άλλους να εξαίρουν την απαράμιλλη ομορφιά της πατρίδας μου, απαριθμώ και τους τόπους της που ακόμα δεν έχουν γεμίσει τα μάτια μου.
Χαζεύω το χάρτη. Την ίδια στιγμή στο ραδιόφωνο ρωτάνε μια κυρία ποιες είναι οι τεχνητές λίμνες της Ελλάδας. Τρίβω το μούσι μου και αρχίζω να μαντεύω.. «Κάτσε.. Αυτό είναι, λίμνες! Ένα ταξιδιωτικό που θα είναι επικεντρωμένο σ’ αυτές. Και δεν έχω περάσει ποτέ από Κοζάνη και Έδεσσα, από Σέρρες και Πτολεμαΐδα.»
Τρίβω τα χέρια μου, το πλάνο γεννήθηκε και αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει μορφή. Το μόνο που λείπει πλέον είναι οι δυο ρόδες κάτω από τα πόδια μου. Χαλάλι και προσευχές, οι τέσσερις να μου χαρίσουν παρόμοιες εμπειρίες..