Εγώ θυμάμαι που στις ταινίες εποχής υπήρχαν δύο ειδών μεταφορικά μέσα. Το ένα οι Άμαξες με αρκετά άλογα όπου οι επιβάτες τους είναι κλεισμένοι και άνετα καθισμένοι στα "κουτιά τους" απολαμβάνοντας τις ανέσεις της κατασκευής.
Το άλλο ήταν ένα μόνο άλογο που όποιος το χρησιμοποιούσε, είχε ένα μεταφορικό μέσο που δεν είχε ανέσεις και ασφάλεια αλλά διέθετε μεγάλη ταχύτητα, μεγάλη ευελιξία και έδινε στον κάτοχο του μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας.
Σε εκείνες τις εποχές αυτοί που επέβαιναν σε άλογα και συνήθως προσπερνούσαν τις άμαξες ήταν παράνομοι (Αλήτη Μηχανόβιε - Αλήτη Καμικάζι) ενώ αυτοί που κινούνταν στις άμαξες συνήθως είχαν υψηλό εισόδημα και θεωρούνταν δήθεν "υψηλή κοινωνία" και συνήθως σνόμπαραν, ίσως χλεύαζαν και μπορεί να φοβόντουσαν -αδίκως ή δικαίως- αυτούς που καβαλούσαν μοναχικοί το άλογο.
Πολλές φορές θα έχετε δει ότι όσοι οδηγούν κάποια μηχανή, στέκονται όρθιοι στους μαρσπιεδες σαν άλλοι καβαλάρηδες η σχεδόν όρθιοι για λίγο, για να μην νιώσουν το τράνταγμα από μία λακούβα ή γιατί απογειωθήκανε από ένα σαμαράκι και θέλουν να κάνουν καμία καγκουριά.
Εγώ είμαι ένας από αυτούς τους σύγχρονους Ιππείς που οδηγούν ένα σύγχρονο άλογο το οποίο δεν τρώει άχυρο, δεν καλπάζει αλλά παρέχει στη ζωή μου αυτές τις φανταστικές συγκινήσεις που μόνο ένας ιππέας ή ένας αναβάτης μηχανής μπορεί να καταλάβει.