Στη διασταύρωση για Παύλιανη αποφάσισα να συνεχίσω για Αθήνα. Είχα ήδη γίνει μούσκεμα (καλοκαιρινός γαρ) και θα τα έβλεπα όλα αν καθόμουν.
Μαλακία μάλλον. Τελικά γύρισα σπίτι χωρίς να υπάρχει ούτε ένα τετραγωνικό εκατοστό στεγνό πάνω μου, μέχρι και το εσώρουχο μούσκεψε!
Τα γόνατά μου πονάνε από τις χαλαζόπετρες που φάγανε, και τα μάτια μου δεν έχουν συνέρθει ακόμα από την υπερπροσπάθεια που κάνανε για να βλέπουν στα δυο-τρια μέτρα μπροστά.
Ελπίζω τα παιδιά που φύγανε αργότερα να σταθήκαν πιο τυχερά.