Επισκεφτήκαμε την πόλη της Ouidah, απ’ όπου υπολογίζεται πως δώδεκα εκατομμύρια σκλάβοι μεταφέρθηκαν στο Νέο Κόσμο, για να δουλέψουν στις καλλιέργειες των γαιοκτημόνων. Από μια όμορφη, εκτός δρόμου διαδρομή δίπλα στα τεράστια κύματα του ωκεανού, φτάσαμε στο χαοτικό Cotonou, όπου η κίνηση στους δρόμους είναι τρομακτικά επικίνδυνη!
Η Χριστίνα χαίρεται που πατά άσφαλτο στο Μπενίν!
Εκεί μας φιλοξένησε η υπέροχη οικογένεια του Omer, του νεαρού που μας είχε φιλοξενήσει στο Grand Popo. Είναι μια σχετικά ευκατάστατη οικογένεια, που λειτουργεί ένα εστιατόριο και μένουν όλοι μαζί στις εγκαταστάσεις πίσω απ’ αυτό. Ήταν ενδιαφέρον να ζήσουμε για λίγο στα παρασκήνια ενός αφρικανικού εστιατορίου παρακολουθώντας πώς ετοιμάζονται τα γεύματα σε μικρές εστίες με κάρβουνα, που γέμιζαν την αυλή κάθε απόγευμα. Τα βράδια καθόμασταν στα τραπεζάκια του πεζοδρομίου και χαζεύαμε την κίνηση καθώς τα λέγαμε στο σκοτάδι που επέβαλλαν οι συνηθισμένες διακοπές ρεύματος.
Το χαοτικό Παζάρι Dantokpa στο Cotonou
Η πρωτεύουσα της χώρας είναι το Porto Novo, μια ήσυχη πόλη που ονομάστηκε έτσι από τους Πορτογάλους, όταν το 16ο αιώνα την καθιέρωσαν ως δουλεμπορικό σταθμό. Εκεί μας φιλοξένησαν ο Jo κι ο Check, δυο νεαροί που ζουν με βάση τη φιλοσοφία των ρασταφάρι. Μας συνόδευσαν σ’ αρκετά ενδιαφέροντα μέρη, όπως το Centre Songhai, έναν οργανισμό που ιδρύθηκε το 1985 από κάποιο Νιγηριανό καλόγερο κι από τότε προωθεί την αειφόρο ανάπτυξη, τις βιολογικές καλλιέργειες, την ανακύκλωση και πολλές άλλες πρωτοποριακές ιδέες, που τότε ήταν σχεδόν άγνωστες ακόμη και στη Δύση!
Αυτή η εκκλησία του Porto Novo είναι φανερά επηρεασμένη από τη βραζιλιάνικη αρχιτεκτονική που έφεραν στο Μπενίν οι απόγονοι των σκλάβων που επέστρεψαν στην Αφρική. Τώρα πια έχει μετατραπεί σε τζαμί.