mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Ανατολής με XR 250

[powerphot]

Είναι η τρίτη φορά που κλέβουν κάτι απ’ τη Χριστίνα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας. Στη Δυτική Σαχάρα και στη Γκάνα είχαμε καταφέρει να βρούμε τους μικρούς κλέφτες και να πάρουμε πίσω τα κινητά μας τηλέφωνα. Αυτή τη φορά, όμως, δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα κι έτσι δεν έχω πια την καλή μου φωτογραφική μηχανή… Μην ανησυχείτε, αυτό δε σημαίνει πως θα μείνετε χωρίς φωτογραφίες. Αναγκαστικά, αγοράσαμε μια φτηνή φωτογραφική μηχανή, αλλά η ποιότητά της είναι αισθητά χαμηλότερη.


Η Yaoundé είναι μια από τις πιο ευχάριστες αφρικανικές πρωτεύουσες που έχουμε επισκεφτεί, χτισμένη πάνω σ’ επτά λόφους.

Ήταν καιρός να πάρουμε το δύσκολο δρόμο προς τα δύο Κονγκό. Οι επόμενοι δυο μήνες αναμένονται να είναι οι δυσκολότεροι τους ταξιδιού μας, αφού θα πρέπει να διασχίσουμε την αχανή ζούγκλα από δύσβατες εκτός δρόμου διαδρομές, όπου ανθούν κάποιοι από τους πιο διεφθαρμένους αστυνομικούς του κόσμου μας… Μέχρι τη Sangmélima είχε άσφαλτο, αλλά από ‘κει και πέρα το χώμα, που γινόταν λάσπη με τη βοήθεια της βροχής, αφθονούσε.


Μαγειρεύοντας κάτω από τον έναστρο ουρανό της ζούγκλας…

Κάπου εκεί η Χριστίνα βρήκε τη φυλή της: τους Πυγμαίους! Είναι κάποιοι πολύ φιλικοί και συμπαθητικοί ιθαγενείς αυτών των περιοχών, που οι περισσότεροι είναι στο ύψος της Χριστίνας. Πολύ χάρηκε που τους γνώριζε από κοντά και δε χρειαζόταν να σηκώσει το κεφάλι για να τους δει! Μετά από δυο μέρες στην κατάφυτη ζούγκλα, φτάσαμε στα σύνορα με το Κονγκό. Αφήναμε πίσω μας το Καμερούν μετά από 39 μέρες, μια χώρα πανέμορφη, που τελικά κέρδισε τη δεύτερη θέση στην καρδιά μας, μετά από τη Γουινέα φυσικά!

[powerphot]

Υπάρχουν δύο χώρες που χρησιμοποιούν τη λέξη “Κονγκό” στ’ όνομά τους και μάλιστα γειτονεύουν. Η μια είναι η Δημοκρατία του Κονγκό (RC, πρώην Γαλλικό Κονγκό), που συνήθως αποκαλείται απλά “Κονγκό” ή “Κονγκό-Μπραζαβίλ”, λόγω της πρωτεύουσάς της. Η άλλη είναι και η μεγαλύτερη, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (DRC στ’ αγγλικά και RDC στα γαλλικά, πρώην Βελγικό Κονγκό ή Ζαΐρ), η οποία μερικές φορές αποκαλείται “Κονγκό-Κινσάσα”, αφού η Κινσάσα είναι η πρωτεύουσά της. Εμείς διασχίσαμε αρχικά το μικρό Κονγκό.

Συμβουλευόμενοι τους χάρτες που έχουμε στο GPS μας, βρήκαμε τους ερημικούς χωματόδρομους του Καμερούν που οδηγούν στα σύνορα με το Κονγκό. Μόνο λίγα φορτηγά περνούν από ‘κει, αφού οι δρόμοι είναι δύσβατοι, ιδιαίτερα κατά τη βροχερή περίοδο, καταμεσής της οποίας βρισκόμασταν. Η μια πλευρά ενός φορτηγού είχε βυθιστεί σ’ ένα βούρκο, ο οποίος δε φαινόταν και το φορτηγό κόντευε ν’ ανατραπεί! Όταν συμβαίνει αυτό, τα υπόλοιπα φορτηγά πρέπει να περιμένουν εκεί για μέρες μέχρι ν’ απεγκλωβιστεί το πρώτο φορτηγό. Συνήθως ο χωματόδρομος είναι στενός κι η βλάστηση τριγύρω πυκνή, οπότε δεν υπάρχει διέξοδος για τ’ άλλα φορτηγά. Ευτυχώς, εμείς με τις μοτοσυκλέτες μπορούσαμε να περάσουμε.


Οδηγώντας στην ερημική και πανέμορφη ζούγκλα προς τα σύνορα με το Κονγκό.

Οι φιλικότατοι συνοριακοί υπάλληλοι σφράγισαν τα έγγραφα που μας χορήγησε η ΕΛΠΑ και μάλιστα μας πρότειναν να κατασκηνώσουμε εκεί, αφού είχε βραδιάσει. Είχε πλάκα ν’ ακούω τη Χριστίνα να συνδιαλέγεται με τους τελωνειακούς την ώρα που εγώ έστηνα τ’ αντίσκηνο εκεί μπροστά! Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με βροχή. Καθώς οδηγούσα κάπως γρήγορα, με τετάρτη, σε κάποια στροφή είδα ξαφνικά πως είχε γλιστερή λάσπη. Προτού προλάβω ν’ αντιδράσω, έβλεπα τη μοτοσυκλέτα μου να σέρνεται στο έδαφος, ενώ εγώ σερνόμουν από πίσω της! Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι να πέφτεις απ’ τη μοτοσυκλέτα, να σέρνεσαι στο δρόμο και ν’ αναρωτιέσαι πότε και πού θα σταματήσεις…

Η μοτοσυκλέτα σύρθηκε για δέκα μέτρα περίπου, περιστράφηκε κι εγώ σταμάτησα από πίσω της. Είχε κολλήσει το γκάζι κι ο κινητήρας ούρλιαζε! Σηκώθηκα αμέσως και πάτησα το killswitch. Εκείνη την ώρα ήρθε κι η Χριστίνα, οπότε σηκώσαμε μαζί τη μοτοσυκλέτα μου. Η λάσπη είχε πεταχτεί ακόμη και μέσα στο κράνος μου. Την έφτυνα απ’ το στόμα μου. Ευτυχώς, δεν είχα χτυπήσει και δεν πονούσα καθόλου. Σερνόμουν με τον κώλο, αλλά η πλάτη μου δεν ακούμπησε στο έδαφος. Η αριστερή βαλίτσα της μοτοσυκλέτας μου απόκτησε άλλο ένα βαθούλωμα στην κάτω γωνία της, αλλά αυτό ήταν όλο. Φθηνά τη γλύτωσα… Το μόνο πρόβλημα ήταν πως είχα γίνει σα γουρούνι μες στις λάσπες.


Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πώς είναι να πέφτεις απ’ τη μοτοσυκλέτα, να σέρνεσαι στο δρόμο και ν’ αναρωτιέσαι πότε και πού θα σταματήσεις…

Στην περιοχή γύρω απ’ το Souanké συναντήσαμε τη βαθιά, γλιστερή λάσπη που περιμέναμε. Κάποια κομμάτια ήταν γεμάτα ροδιές από τα φορτηγά που βλέπαμε κάθε λίγο παρατημένα μέσα στη λάσπη. Φυσικά, κινούμασταν σημειωτών, αφού έπρεπε να κατεβαίνω απ’ τη μοτοσυκλέτα μου και να σπρώχνω τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, που δεν είχε αρκετή πρόσφυση παρόλο που είχαμε μειώσει την πίεση των ελαστικών. Εκείνες τις μέρες έπεσε πέντε φορές η Χριστίνα κι άλλες τόσες εγώ, ενώ για να διασχίσουμε εκείνα τα 30 χλμ. βαθιάς λάσπης, μας πήρε τρεις ώρες.


Μια από τις πέντε πτώσεις που είχα εκείνες τις μέρες…

[powerphot]

Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν πως όταν ήμασταν κοντά σε κόσμο, αυτοί βουτούσαν ξυπόλυτοι μέσα στις λάσπες και μας βοηθούσαν. Μάλιστα δε μας ζήτησαν τίποτα για τις υπηρεσίες τους. Ήταν εκεί κι ένας ντόπιος που είχε κολλήσει στη λάσπη με το κινέζικο μηχανάκι του, οπότε έτρεχα να σπρώχνω μια τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας και μια τη μοτοσυκλέτα του φιλικού Κονγκολέζου.


Πολύ λάσπη!

Το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου προς το Ouesso είχε πατημένο χώμα, που δε γλιστρούσε τόσο κι έτσι οδηγούσαμε πιο άνετα. Μάλιστα, όταν σταμάτησε η βροχή, απολαύσαμε ιδιαίτερα ένα κομμάτι της καταπράσινης ζούγκλας οδηγώντας σε μια πανέμορφη διαδρομή, όπου ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ ένα μεγάλο, χρωματιστό, τροπικό πουλί!


Καθώς απολαμβάναμε μια ωραία διαδρομή μέσα στη ζούγκλα, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ αυτό το πανέμορφο τροπικό πουλί!

Την τρίτη μέρα φτάσαμε στο Ouesso, τη βορειότερη πόλη του Κονγκό, που βρίσκεται σ’ ένα γραφικό κομμάτι της όχθης του Ποταμού Sangha. Από ‘κει πήραμε το δρόμο προς τα νότια. Αλλού ήταν στρωμένος χωματόδρομος που περίμενε την άσφαλτο κι αλλού τα κινέζικα συνέργεια είχαν ήδη απλώσει το μαύρο τάπητα. Στην κωμόπολη Makoua διασχίσαμε τον ισημερινό! Δεν υπήρχε καμιά πινακίδα που να το ανακοινώνει, αφού τουρίστες δεν παν εκεί. Έβλεπα τις συντεταγμένες στο GPS και κάποια στιγμή το γεωγραφικό πλάτος μηδενίστηκε!


Διασχίζουμε τον ισημερινό! Το γεωγραφικό πλάτος μηδενίστηκε στο GPS!

[powerphot]

Για μας ο ισημερινός δεν είναι απλά ένα σημείο στο χάρτη. Το σημαντικότερο είναι πως σηματοδοτεί την απόδρασή μας από τη βροχερή περίοδο, που είχε ξεκινήσει στις αφρικανικές χώρες βόρεια του ισημερινού και μας ταλαιπώρησε κάπως τους τελευταίους δυο μήνες. Νότια του ισημερινού είναι ο καιρός που ξεκινά η ξηρή περίοδος, αυτή που τόσο μας έλειψε… Δε μπορούσαμε, όμως, να φανταστούμε πόσο απότομα θ’ άλλαζε ο καιρός. Μέχρι να φτάσουμε στον ισημερινό έβρεχε κάθε μέρα, ενώ από τη μέρα που τον διασχίσαμε δεν έχουμε δει ούτε σταγόνα! Περιττό να πούμε, λοιπόν, πως λατρέψαμε το νότιο ημισφαίριο απ’ την πρώτη στιγμή


Βρισκόμαστε πάνω στον ισημερινό! Η μοτοσυκλέτα της Χριστίνας είναι στο βόρειο ημισφαίριο, ενώ η δική μου στο νότιο!

Καλύπτοντας καθημερινά γύρω στα 350 χλμ. στη βαρετή άσφαλτο, κατευθυνόμασταν προς την πρωτεύουσα του Κονγκό. Διαπιστώσαμε έκπληκτοι πως οι αστυνομικοί σ’ αυτήν τη χώρα είναι φιλικοί, ενώ κανείς δε μας έκανε ούτε νύξη για δωροδοκία! Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δεν απαιτούν δωροδοκίες από τους ντόπιους. Οι ντόπιοι σ’ αυτές τις χώρες ποτέ δε γλιτώνουν απ’ τα νύχια των αρχών αν δε δώσουν το κατιτίς.


Ατελιέ χωμένο στους χωματόδρομους της Μπραζαβίλ.

Στη Μπραζαβίλ μας φιλοξένησε η Chantal, μια Γαλλίδα εκπαιδευτικός που ζει εκεί. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο της πόλης είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και μια συναυλία του Fredy Massamba, ενός διάσημου Κονγκολέζου μουσικού. Οι ντόπιοι μέσα στο αμφιθέατρο είχαν σηκωθεί απ’ τα καθίσματά τους και χόρευαν, ενώ ζητωκραύγαζαν! Κάπως έτσι καταλήγει κάθε μουσικό δρώμενο στην Αφρική, είτε λαμβάνει χώρα στους δρόμους είτε σε κάποιο μέγαρο μουσικής.


Ο χάρτης της Αφρικής φτιαγμένος από προσωπογραφίες δικτατόρων που κυβέρνησαν ή κυβερνούν τις χώρες της.

Έκπληκτοι διαπιστώσαμε πως το Κονγκό είναι παρεξηγημένο εξαιτίας της γείτονας χώρας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Ελάχιστοι ταξιδιώτες επισκέπτονται αυτές τις χώρες κι έτσι δε βρίσκει κανείς επαρκείς πληροφορίες. Νομίζαμε πως επικρατεί η ίδια κατάσταση και στα δυο Κονγκό, αλλά είδαμε πως ακόμη και μια λευκή γυναίκα μπορεί να κινείται μόνη της τη νύχτα στη Μπραζαβίλ χωρίς να απειλείται. Περιμέναμε να συναντήσουμε διεφθαρμένα όργανα της “τάξης” κι επιθετικούς κατοίκους, αλλά γνωρίσαμε μόνο φιλικούς αστυνομικούς κι ανθρώπους με μια ευγένεια που μας είχε λείψει…

[powerphot]

Η Μπραζαβίλ κι η Κινσάσα είναι οι δυο πιο κοντινές πρωτεύουσες στον κόσμο! Απέχουν μόλις 1,6 χιλιόμετρα και τις χωρίζει μόνο ο Ποταμός Κονγκό. Ωστόσο, η διάσχιση των συνόρων με τη σχεδία που πλέει από τη μια πρωτεύουσα στην άλλη είναι μια από τις πιο δύσκολες στον κόσμο, ειδικά για λευκούς που ταξιδεύουν με δικό τους όχημα. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε έναν κύκλο 580 χιλιομέτρων, τα περισσότερα από τα οποία ήταν σε χωματόδρομους, με σκοπό να μπούμε στην προβληματική Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό από έναν μικρό κι απομακρυσμένο συνοριακό σταθμό.

Ακόμη και σ’ εκείνον το μικρό σταθμό δεν άρεσε στους συνοριακούς υπαλλήλους το γεγονός πως είχαμε πάρει τις βίζες μας απ’ το Μπενίν κι όχι από την Ελλάδα. Τους εξηγήσαμε πως ήταν αδύνατον να πάρουμε τις βίζες απ’ τη χώρα μας, αφού είχαμε φύγει από ‘κει πριν έντεκα μήνες, οπότε οποιαδήποτε βίζα θα είχε λήξει. Καθώς αυτοί τηλεφωνούσαν στον ανώτερό τους για να τους πει τι να κάνουν, βράδιαζε κι έτσι κατασκηνώσαμε έξω απ’ το αστυνομικό τμήμα, κυριολεκτικά! Η Χριστίνα μαγείρεψε μια νόστιμη πατατοσαλάτα κι αφού φάγαμε, μπήκαμε στο αντίσκηνό μας.


Κι άλλο σκασμένο λάστιχο…

Το επόμενο πρωί, κι αφού ο διοικητής είχε δώσει την έγκρισή του, σφράγισαν τα διαβατήριά μας κι έτσι μπήκαμε κι επίσημα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Στο Luozi, την επόμενη κωμόπολη που συναντήσαμε, μας ανάγκασαν να δηλωθούμε πάλι στην υπηρεσία αλλοδαπών. Πάλι η ίδια ιστορία… Μας ζητούσαν 40 δολάρια για να μας δώσουν πίσω τα διαβατήριά μας, ύστερα η τιμή έπεσε στο μισό, κι αφού επιμέναμε πως δεν έχουμε χρήματα, μας άφησαν, τελικά, να φύγουμε μετά από δυο ώρες. Αυτή ήταν η χώρα για την οποία είχαμε διαβάσει τόσα… Μέχρι να τη διασχίσουμε μας σταμάτησαν σε 20 μπλόκα και σχεδόν όλοι απαιτούσαν να τους δωροδοκήσουμε.

Τότε ήταν που έμπαινε μπροστά η Χριστίνα… Η Χριστίνα εργαζόταν στην Ελλάδα ως πολιτικός μηχανικός κι αυτό σημαίνει πως σχεδόν κάθε μέρα βρισκόταν στην πολεοδομία. Μετά από τέτοια προϋπηρεσία στις συνδιαλλαγές με διεφθαρμένους και γλοιώδεις δημόσιους υπαλλήλους, καταλαβαίνετε πόσο περίφημα τα πήγαινε με τους Αφρικανούς δημόσιους υπαλλήλους… Τελικά καταφέραμε να διασχίσουμε ολόκληρη τη χώρα χωρίς να χρειαστεί να μπούμε σ’ αυτό το βρώμικο παιχνίδι των δωροδοκιών.


Το πολυτελές κέντρο της πρωτεύουσας

Τρεις μέρες μας πήρε τελικά για να ταξιδέψουμε ανάμεσα στις δυο κοντινότερες πρωτεύουσες του κόσμου! Φτάνοντας στην Κινσάσα, προσπαθούσαμε να τηλεφωνήσουμε στον Christophe και τη Cynthia, τους Βέλγους που θα μας φιλοξενούσαν εκεί. Διαπιστώσαμε, όμως, πως μας είχαν δώσει λάθος τηλεφωνικό αριθμό. Σταματήσαμε κάπου για να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε και τότε άρχισε μια σειρά απίστευτων συμπτώσεων… Μας είδε κάποιος Γάλλος μοτοσυκλετιστής, ο οποίος στα νιάτα του έτρεχε στο Paris – Dakar. Όταν του είπαμε πως θέλουμε να φτάσουμε οδικώς μέχρι το Lubumbashi, στα νότια της χώρας, μας θεώρησε τρελούς και τηλεφώνησε αμέσως σ’ ένα φίλο του, επίσης μοτοσυκλετιστή. Μας έδωσε το τηλέφωνο και βρεθήκαμε να μιλάμε ελληνικά με τον Γιώργο, που τύχαινε να είναι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού όπου έμεναν ο Christophe κι η Cynthia!


Στην Κινσάσα παραλάβαμε το Sena Bluetooth Audio Pack, που μας επιτρέπει να ηχογραφούμε στα βίντεό μας τις συνομιλίες που κάνουμε μέσω του συστήματος ενδοεπικοινωνίας!

[powerphot]

Ο Γιώργος ήρθε αμέσως να μας πάρει με το Honda CRF 450 του κι εμείς προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβαινε! Τις επόμενες μέρες βρεθήκαμε ανάμεσα σε μια υπέροχη παρέα, που γέμιζε απ’ τα γέλια του Christophe και της Cynthia. Εκεί έπρεπε να οργανωθούμε όσο καλύτερα μπορούσαμε, αφού είχαμε μπροστά μας το κομμάτι του ταξιδιού που αναμενόταν να είναι το δυσκολότερο…


Τα λαμπερά χαμόγελα του Christophe και της Cynthia φώτιζαν τις μέρες μας στη μουντή πρωτεύουσα.

Η Κινσάσα, η πρωτεύουσα της χώρας, απέχει περίπου 2.500 χιλιόμετρα από το Lubumbashi, τη συμπρωτεύουσα. Οι περισσότεροι θεωρούν πως αυτές οι δυο πόλεις δε συνδέονται οδικώς και μετακινούνται μόνο αεροπορικώς ανάμεσά τους. Υπάρχει ένα δίκτυο από δύσβατους χωματόδρομους που διασχίζουν τη ζούγκλα και συνδέουν τις δυο πόλεις, αλλά ελάχιστοι ξένοι ταξιδιώτες τους έχουν δοκιμάσει. Ακόμη λιγότεροι έχουν φτάσει στον προορισμό τους με το όχημά τους σε λειτουργία…

Ο Άκης Τεμπερίδης κι η Βούλα Νέτου είχαν βάλει το Land Rover τους σε αεροπλάνο για να το μεταφέρουν απ’ τη μια μεγαλούπολη στην άλλη και πολύ καλά έκαναν, αφού για ένα τετράτροχο η διαδρομή είναι σχεδόν απροσπέλαστη. Για του λόγου το αληθές, μπορείτε να δείτε πώς καταστράφηκε ένα Land Cruiser μετά από 39 μέρες σ’ αυτήν τη διαδρομή… Κάποιοι Κονγκολέζοι φορτηγατζήδες που οδηγούν ανάμεσα στις δυο πόλεις, χρειάζονται γύρω στους τρεις μήνες για να ολοκληρώσουν τη διαδρομή, αν δεν αντιμετωπίσουν σοβαρή βλάβη στ’ όχημά τους.


Σε κάποια σημεία το τοπίο ήταν μαγευτικό…

Ευτυχώς, η διαδρομή δεν είναι το ίδιο δύσβατη για μια μοτοσυκλέτα. Μερικοί μοτοσυκλετιστές που την έχουν δοκιμάσει, την ολοκλήρωσαν σε μόλις δυο ‘βδομάδες. Ωστόσο, η διαδρομή αυτή έδειξε τα δόντια της στο Στέργιο και τους δυο μοτοσυκλετιστές φίλους του. Από τις πρώτες κιόλας μέρες, εγκατέλειψε ο Γάλλος με τη BMW F800 GS λόγω καμένου συμπλέκτη. Την επόμενη μέρα εγκατέλειψε κι ο Στέργιος με τη Vespa του για τον ίδιο λόγο. Τελικά, καβαλάρης στον προορισμό του έφτασε, μετά από κάποιες βλάβες, μόνο ο Steven μ’ ένα Yamaha XT 125, που προφανώς ήταν το ελαφρύτερο και καταλληλότερο μηχανάκι γι’ αυτήν τη διαδρομή.

Αφού έκανα ένα service στα δυο μας Honda XR 250 κι έλεγξα όλες τις βίδες που πιθανόν να είχαν χαλαρώσει από την εκτεταμένη εκτός δρόμου οδήγηση, αφήσαμε πίσω μας τα παρανοϊκά μποτιλιαρίσματα της πρωτεύουσας. Τα πρώτα 622 χιλιόμετρα ήταν σε άσφαλτο. Από ‘κει και πέρα, όμως, ξεκινούσε το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής…


Τα φίλτρα αέρος τα βάλαμε μέσα σε καλσόν, που κρατούσε το πολύ χώμα κι έτσι μπορούσαμε να τα καθαρίζουμε εύκολα στη μέση της ζούγκλας! Μια καταπληκτική ιδέα του μηχανικού μας: του Δημήτρη Κατηγιάννη απ’ το NRG.

[powerphot]

Η Χριστίνα αντίκρισε ξανά το στοιχείο που μισεί περισσότερο: την άμμο! Στη Σαχάρα είχε κάνει μια αρκετά εκτεταμένη προπόνηση εκατοντάδων χιλιομέτρων, αλλά εκεί δεν ήταν τόσο δύσκολη η οδήγηση, αφού δεν υπήρχαν ροδιές, οπότε μπορούσαμε ν’ αυξήσουμε την ταχύτητά μας και να κινούμαστε άνετα. Ο δρόμος προς την Tshikapa, όμως, ήταν γεμάτος ροδιές από τα φορτηγά, οι οποίες ήταν τόσο βαθιές, που χτυπούσαν οι βαλίτσες μου στα τοιχώματα. Εκείνες τις μέρες πέφταμε γύρω στις πέντε φορές ο καθένας μας. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Χριστίνα ζοριζόταν ιδιαίτερα και σε κάποια κομμάτια έπρεπε να παίρνω εγώ τη μοτοσυκλέτα της. Αυτή ήταν κι η συμφωνία άλλωστε: εγώ τους χωματόδρομους κι η Χριστίνα τους μπάτσους


Το στοιχείο που μισεί η Χριστίνα: άμμος και μάλιστα με βαθιές ροδιές…

Τα πράγματα δεν ήταν ευκολότερα για ‘μένα, αφού στη δική μου μοτοσυκλέτα κουβαλώ το μεγαλύτερο μέρος του φορτίου μας. Για κανέναν δεν είναι εύκολο να ισορροπεί 220 κιλά σε τόσο δύσβατα εδάφη… Εκείνες τις μέρες μέχρι να βραδιάσει πάνω από 70 χιλιόμετρα δε μπορούσαμε να καλύψουμε. Το σημαντικότερο εκεί ήταν να βρίσκουμε τα μονοπάτια τα οποία χρησιμοποιούν οι ντόπιοι που κουβαλούν τεράστια φορτία πάνω σε ποδήλατα. Είναι τόσο βαριά φορτωμένα, που κανείς δεν τα καβαλά. Συνήθως τα σπρώχνουν δύο ή τρία άτομα. Έτσι μεταφέρονται τα περισσότερα προϊόντα στις πόλεις και τα χωριά που βρίσκονται μέσα στη ζούγκλα και γι’ αυτό το κόστος τους είναι υπερβολικό. Υπάρχει παντού βενζίνη σε μπετόνια, αλλά πωλείται από 1,7 έως 3 ευρώ ανά λίτρο!


Από την πρώτη κιόλας μέρα, είδα κάτι απίστευτο στη μοτοσυκλέτα μου: είχε ραγίσει η βάση της μπροστινής ρόδας! Αναγκαστικά, την έβαλα στη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, που κουβαλά πολύ λιγότερο βάρος κι ευχόμουν να μη σπάσει ολοκληρωτικά…

Την τρίτη μέρα που παιδευόμασταν μέσα σ’ αυτό το χάος, συναντήσαμε τρεις ντόπιους μοτοσυκλετιστές, οι οποίοι μας πρότειναν να συνεχίσουμε όλοι μαζί μέχρι την Tshikapa. Στα πρώτα πέντε λεπτά η Χριστίνα έπεσε σ’ ένα βαθύ νεροφάγωμα και σκεφτόμουν πως προφανώς οι άλλοι θα βαρεθούν να μας περιμένουν και θα μας αφήσουν. Περιέργως, αφού έβγαλαν τη μοτοσυκλέτα μέσα απ’ το χαντάκι, η Χριστίνα οδηγούσε όλη την ομάδα και μάλιστα με ρυθμούς εντουρά! Δεν την είχα ξαναδεί να οδηγεί έτσι στα μονοπάτια και δε μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου! Μέχρι και τετάρτη βάζαμε και πλαγιάζαμε τα XR πάνω σε στενά μονοπάτια. Ήταν από τα κομμάτια της διαδρομής που το απόλαυσα οδηγικά…


Το πιο όμορφο μέρος όπου κατασκηνώσαμε στη διαδρομή… Μια ώρα καθίσαμε στο δροσερό νεράκι του ποταμού!

[powerphot]

Είχαμε γίνει μια πολύ καλή ομάδα και συνεργαζόμασταν άψογα. Ένας από τους ντόπιους πήγε μπροστά για να μας δείχνει τα μονοπάτια, ακολουθούσε η Χριστίνα, την οποία έπρεπε να βοηθούμε όταν έπεφτε, ενώ εγώ έκανα τη σκούπα και βοηθούσα τους ντόπιους που κολλούσαν στην άμμο με τα κινέζικα μηχανάκια τους. Είχαμε πολύ καλό ρυθμό και καταφέραμε να καλύψουμε 110 χιλιόμετρα εκείνη τη μέρα, φτάνοντας στην Tshikapa, την πρώτη πόλη που συναντούσαμε.


Πολλά κομμάτια της διαδρομής είναι σχεδόν απροσπέλαστα για τα τετράτροχα.

Σε κάποιο μπλόκο της αστυνομίας, η Χριστίνα έκανε τα μαγικά της και μας άφησαν ήσυχους χωρίς να βγάλουμε το πορτοφόλι απ’ την τσέπη μας. Για τους φίλους μας, όμως, δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα… Ένας μπάτσος έλυσε τα μπαγκάζια από τη μια μοτοσυκλέτα και πήρε ανενόχλητος ένα μπουφάν που βρήκε, ενώ ο ιδιοκτήτης του κοιτούσε τη σκηνή ανήμπορος ν’ αντιδράσει κι εγώ προσπαθούσα να χωνέψω αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου… Οι ντόπιοι αντιμετωπίζουν τόσο σκληρή βία από τις αρχές αυτού του τόπου, που δυστυχώς ζουν με τον τρόμο και κανείς δεν τολμά να μιλήσει. Όλοι τους γνωρίζουν πως οι αστυνομικοί κι οι στρατιωτικοί αυτής της χώρας είναι νόμιμοι, ένοπλοι εγκληματίες.


Στο σπίτι του ξαδέρφου των τριών ντόπιων μοτοσυκλετιστών με τους οποίους ταξιδέψαμε για μια μέρα!

Φτάνοντας στην Tshikapa οι φίλοι μας κατευθείαν μας οδήγησαν στο σπίτι ενός ξαδέρφου τους, για να κοιμηθούμε όλοι μαζί εκεί. Οι συγγενείς τους χαίρονταν πολύ που τους ξανάβλεπαν μετά από ένα τόσο μακρινό ταξίδι κι οι γυναίκες άναψαν αμέσως τα κάρβουνα για να ξεκινήσουν το μαγείρεμα. Σ’ αυτές τις χώρες σχεδόν κάθε μέρα φτιάχνουν μπάλες από ζυμάρι, που συνήθως είναι από κασάβα ή καλαμπόκι. Τις συνοδεύουν με σάλτσες από βραστά χόρτα και φύλλα, ίσως ψάρι ή, αν το επιτρέπουν τα οικονομικά, κρέας. Μας έφεραν έναν κουβά νερό, για να βγάλουμε από πάνω μας τον ιδρώτα και το χώμα που είχε κολλήσει όλες αυτές τις μέρες κι ύστερα μας έστρωσαν ένα κομμάτι αφρολέξ στο πάτωμα για να κοιμηθούμε…

[powerphot]

O Davide κι ο Patrique, οι δυο από τους τρεις Κονγκολέζους μοτοσυκλετιστές με τους οποίους ταξιδέψαμε μέχρι την Tshikapa, έμελλαν να είναι οι σωτήρες μας… Μας υπέδειξαν μια διαδρομή για το Lubumbashi για την οποία δεν είχαμε ακούσει ποτέ. Οι ελάχιστοι ξένοι που έχουν επιχειρήσει να διασχίσουν οδικώς τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογνκό περνούν πάντα από το Mbuji-Mayi. Οι φίλοι μας μας είπαν να κατευθυνθούμε νότια απ’ την Kananga και να περάσουμε απ’ τη Luiza, τη Musumba, τη Sandoa, το Kasaji και το Kolwezi. Αυτή η διαδρομή είναι μεν δύσβατη, αλλά όχι τόσο όσο αυτή μέσω του Mbuji-Mayi. Δεν ήμασταν σίγουροι αν έπρεπε ν’ ακούσουμε τη συμβουλή τους, αφού δεν είχαμε ακούσει κανέναν ξένο να περνά από ‘κει. Είχαμε ακόμη 1.590 χιλιόμετρα μέσα στη ζούγκλα για να φτάσουμε στο Lubumbashi, οπότε έπρεπε να σιγουρευτούμε πως η διαδρομή είναι προσπελάσιμη.


Κάπως έτσι είναι το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής απ’ την Κινσάσα ως το Lubumbashi: εκατοντάδες χιλιόμετρα σε χωματόδρομους και μονοπάτια μέσα σ’ ό,τι έχει απομείνει από τη ζούγκλα…

Λίγο πριν φτάσουμε στην Kananga, ρωτήσαμε κάποιους ντόπιους μοτοσυκλετιστές για την καλύτερη διαδρομή και μας διαβεβαίωσαν κι αυτοί πως είναι προτιμότερο να περάσουμε απ’ τη Luiza. Έτσι αποφύγαμε να μπούμε στην πόλη, αφού εκεί πάντα δημιουργούνται τα περισσότερα προβλήματα με τους μπάτσους, και κατευθυνθήκαμε αμέσως νότια.

Δυστυχώς, εκεί πολλές φορές δε βρίσκαμε χώρο για ελεύθερη κατασκήνωση, αφού είτε η περιοχή είναι κατοικημένη είτε έχει πυκνή βλάστηση. Αναγκαστικά, ζητούσαμε την άδεια του αρχηγού σε κάποιο χωριό και στήναμε εκεί το αντίσκηνό μας. Αυτό, όμως, σήμαινε πως πάνω από πενήντα άτομα μαζεύονταν γύρω μας και δε μας άφηναν ήσυχους ούτε στιγμή μέχρι να ξαπλώσουμε για ύπνο. Κοιτούσαν γεμάτοι απορία τη Χριστίνα να μαγειρεύει και την ρωτούσαν πώς κάνει τις πατάτες, αφού οι Κονγκολέζοι δεν τις χρησιμοποιούν κι έτσι δεν τις γνωρίζουν. Όταν για μέρες δε μπορείς να μείνεις μόνος ούτε λεπτό, αρχίζει να γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητική η κατάσταση. Ειδικά κάποιο βράδυ, μπήκαμε στο αντίσκηνο να φάμε έτσι, ώστε ν’ αρχίσει να διαλύεται το πλήθος. Αντιθέτως, όμως, πολλοί κόλλησαν τη μούρη τους στο αντίσκηνο, για να μας βλέπουν, και δεν έφευγαν με τίποτα… Τουλάχιστον, δεν πείραζαν τα πράγματά μας. Μόλις χάραζε ο ήλιος, ερχόταν πάλι όλο το χωριό να μας ξυπνήσει και να μας απολαύσει καθώς φορτώναμε τις μοτοσυκλέτες μας.


Στην Επαρχία Kasai-Occidental πολλές φορές δε βρίσκαμε χώρο για ελεύθερη κατασκήνωση, οπότε αναγκαζόμασταν να κατασκηνώνουμε σε χωριά, όπου συγκεντρώνονταν γύρω μας όλοι οι χωρικοί!

Νότια απ’ τη Luiza μπήκαμε στην Επαρχία Katanga. Αυτή η χώρα είναι τόσο τεράστια, που τα σύνορα ανάμεσα στις επαρχίες είναι σαν εθνικά σύνορα. Ευτυχώς, οι μπάτσοι σ’ αυτήν τη διαδρομή που διαλέξαμε, σπάνια βλέπουν λευκούς, οπότε δεν είναι τόσο αδίστακτοι. Φυσικά κι ήθελαν κατιτίς, αλλά εύκολα γλιτώναμε χωρίς να βγάλουμε το πορτοφόλι απ’ την τσέπη.

Λίγο πριν τη Musumba βάλαμε τις μοτοσυκλέτες μας σε μια πιρόγα, για να διασχίσουμε τον Ποταμό Luluwa. Ήταν Ιούλιος κι όσο κατεβαίναμε προς τα νότια, τόσο πιο βαθιά μπαίναμε στο χειμώνα του νότιου ημισφαιρίου. Μάλιστα, επειδή κινούμασταν σε υψόμετρο που έφτανε τα 1.400 μέτρα, είχε αρκετή δροσιά μέχρι το μεσημέρι, οπότε φορούσαμε τις χειμερινές επενδύσεις με τις οποίες είναι εφοδιασμένα τα καλοκαιρινά μας μπουφάν της REV’IT! Μετά από τόσους μήνες που λιώναμε στη ζέστη, μας είχαν λείψει αυτές οι χαμηλές θερμοκρασίες και τις απολαμβάναμε!


Δεν είναι και τόσο αξιοπερίεργο που πολλά φορτηγά χρειάζονται γύρω στους τρεις μήνες για να καλύψουν τα περίπου 2.500 χλμ. από την Κινσάσα ως το Lubumbashi!

[powerphot]

Μετά το Kasaji, καθώς οδηγούσαμε σ’ ένα βατό χωματόδρομο, η Χριστίνα με κάλεσε μέσω της ενδοεπικοινωνίας της Sena και μου ‘πε πως έπεσε η δεξαμενή νερού απ’ τη μοτοσυκλέτα της! Το περιμέναμε αυτό, αφού οι μισές βάσεις της χειροποίητης, αλουμινένιας δεξαμενής είχαν σπάσει λόγω της παρατεταμένης και σκληρής εκτός δρόμου οδήγησης. Γύρισα πίσω, όμως, κι είδα πως η δεξαμενή βρισκόταν στη θέση της. Η Χριστίνα, παρόλ’ αυτά, μου ‘λεγε πως καθώς οδηγούσε, ξαφνικά η μοτοσυκλέτα της σταμάτησε κι άκουσε ένα μεταλλικό ήχο…

Μόλις κοίταξα την πισινή ρόδα, είδα το λόγο της καταστροφής… Το ατσάλινο δίχτυ που κουβαλούσε η Χριστίνα για να κλειδώνει τα μπαγκάζια της, είχε πέσει κι είχε σφηνωθεί ανάμεσα στη δισκόπλακα και τα τακάκια, οπότε είχε μπλοκάρει τη ρόδα. Αυτό, όμως, ήταν το λιγότερο… Αμέσως παρατήρησα πως από τα μπαγκάζια της έλειπε το σακίδιο πλάτης. Από τους συνεχείς κραδασμούς στο χωματόδρομο, το σακίδιο είχε ξεγλιστρήσει κάτω απ’ τους ιμάντες με τους οποίους ήταν δεμένο κι είχε χαθεί. Ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί και στη Σαχάρα, μόνο που τότε είχε χαθεί το άλλο ατσάλινο δίχτυ που είχαμε, ενώ η τσάντα είχε μπλοκάρει τη ρόδα, οπότε το πήρε χαμπάρι και δεν είχαν χαθεί τα πράγματά της τουλάχιστον.


Το ατσάλινο δίχτυ μπλέχτηκε ανάμεσα στα τακάκια και τη δισκόπλακα κι η μοτοσυκλέτα της Χριστίνας ακινητοποιήθηκε ξαφνικά!

Η Χριστίνα επέμενε να φυλά σ’ αυτή την τσάντα τα πολυτιμότερα αντικείμενά της κι όχι πάνω της ή σε κάποιο ασφαλέστερο σημείο. Συνήθως εκεί είχε ακόμη και τα έγγραφα της μοτοσυκλέτας της! Ευτυχώς, όμως, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό αυτά τα είχαμε στις εσωτερικές τσέπες των μπουφάν μας, αφού μας τα ζητούσαν συνεχώς στ’ αμέτρητα μπλόκα ανά τη χώρα.

Έτσι άρχισε αμέσως ο απολογισμός των απολεσθέντων: χρήματα, πιστωτικές κάρτες, έγγραφα, ενθύμια… Εγώ, εν τω μεταξύ, έτρεξα με τη δική μου μοτοσυκλέτα προς τα πίσω, μήπως βρω την τσάντα. Ποιος, όμως, θ’ άφηνε μια τσάντα με τόσα πράγματα; Όταν γύρισα στη Χριστίνα, τη βρήκα να κλαίει σπαρακτικά κι αμέσως κατάλαβα τι συνέβαινε… Προφανώς δεν έκλαιγε ούτε για τα λεφτά που έχασε ούτε για τις πιστωτικές της κάρτες. Μόλις είχε διαπιστώσει πως είχε χάσει το πολυτιμότερο αντικείμενο που είχε: το προσωπικό της ημερολόγιο!


Τρεις κορμοί δέντρων αρκούν για να φτιάξουν το παιχνίδι τους αυτά τα παιδιά και να ‘ναι χαρούμενα!

Αν και ποτέ δε μου ‘χει συμβεί κάτι τέτοιο, πάντα έλεγα πως το ημερολόγιό μου είναι ό,τι πολυτιμότερο κουβαλώ όταν ταξιδεύω. Καταλάβαινα τον πόνο της Χριστίνας, που μέσα σ’ αναφιλητά φώναζε πως τίποτα δεν έχει μείνει απ’ αυτό το ταξίδι… Αυτή η φράση τρυπούσε την καρδιά μου. Αφού έβγαλα τη ρόδα απ’ τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, για να ξεμπλέξω το ατσάλινο δίχτυ, γυρίσαμε είκοσι πέντε χιλιόμετρα προς τα πίσω, αλλά ήταν μάταιο. Η Χριστίνα έκλαιγε για ώρες, αφού ήξερε πως ήταν απίθανο να βρεθεί η τσάντα της.


Μερικά παιδιά ήταν αξιολάτρευτα!

[powerphot]

Έτσι, με άθλια ψυχολογία, συνεχίσαμε για το Kolwezi, μια μεγάλη πόλη, στην οποία η άφιξή μας σήμαινε πως τα καταφέραμε! Εκεί είδαμε ξανά αυτόν το βαρετό ασφαλτοτάπητα, τον οποίο η Χριστίνα ήθελε να σκύψει και να φιλήσει! Αυτός θα μας οδηγούσε μέσα σε μια μέρα στο Lubumbashi, τον τελικό μας προορισμό στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.


Μετά από 10 μέρες και 1.525 χλμ. σε χωματόδρομους και μονοπάτια, η Χριστίνα ήθελε να σκύψει και να φιλήσει την άσφαλτο!

Στο Kolwezi γνωρίζαμε πως υπάρχει μια τεράστια ορθόδοξη ιεραποστολή κι ήταν η πρώτη ελληνική ιεραποστολή που επισκεπτόμασταν. Μας υποδέχτηκε η γλυκύτατη κυρία Θεανώ, που ζει εκεί τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Ο Δεσπότης Μελέτιος κανόνισε να τακτοποιηθούμε στον ξενώνα κι έκατσε μαζί μας στο τραπέζι για ν’ ακούσει τις περιπέτειές μας και να μας πει τις δικές του εμπειρίες απ’ όλα αυτά τα χρόνια που ζει σ’ αυτήν τη χώρα.

Το επόμενο πρωί, όταν πήγαμε στην εκκλησία, φάνταζε σουρεαλιστικό ν’ ακούμε τις γνωστές μας ψαλμωδίες, αλλά στα σουαχίλι από νέγρους ιερείς! Κάποιοι απ’ αυτούς είχαν επισκεφτεί διάφορα μοναστήρια της Ελλάδας κι είχαν μάθει κι ελληνικά. Κάποιοι, βέβαια, δε θέλησαν να επιστρέψουν στην πολυτάραχη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και κανόνισαν να εξαφανιστούν τα ίχνη τους στην Ελλάδα…


Η αξιολάτρευτη κ. Θεανώ μας έλεγε με μάτια βουρκωμένα πως της δώσαμε τόση πολύ χαρά που την επισκεφτήκαμε…

[powerphot]

Στο Lubumbashi υπάρχει μια τεράστια ελληνική κοινότητα, ίσως η πιο οργανωμένη στην Αφρική, με ιστορία που ξεκινά κάπου στο 1886. Ο Νίκος Τσάβαλος, ένας μοτοσυκλετιστής που έχει γεννηθεί στο Lubumbashi, ήταν ο μόνος άνθρωπος που μας είχε βρει μέσω της ιστοσελίδας μας και μας είχε προσκαλέσει στους τόπους του πριν ακόμη ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Ήμασταν σ’ επαφή και μας βοηθούσε συνεχώς σ’ ό,τι αφορούσε στη διάσχιση αυτής της αχανούς χώρας.

Όταν φτάσαμε στην πόλη, κατευθυνθήκαμε αμέσως στον όμορφο χώρο της ελληνικής κοινότητας. Εκεί δεσπόζει το πολυτελές εστιατόριο, που έχει γίνει ένα απ’ τα πιο πολυσύχναστα σημεία της πόλης, με Κονγκολέζους, Έλληνες κι άλλους Ευρωπαίους που έρχονται ν’ απολαύσουν την ελληνική κουζίνα. Δίπλα βρίσκεται το άρτια εξοπλισμένο ελληνικό σχολείο, στο οποίο φοιτούν γύρω στους εβδομήντα μαθητές, ενώ στο χώρο υπάρχει παιδική χαρά, γήπεδα, αλλά και μερικά όμορφα σπιτάκια που παραχωρούνται στους δασκάλους του σχολείου.


Φτα – φτα – φτάσαμε, τι καλά περάσαμε!

Μια κι ήταν Ιούλιος κι όλοι οι εκπαιδευτικοί έλειπαν στην Ελλάδα για διακοπές, μας τακτοποίησαν σ’ ένα από αυτά τα σπιτάκια. Δίπλα ακριβώς έμενε ο Στέργιος, που είχε φτάσει στην πόλη πριν ένα μήνα με την πληγωμένη Vespa του πάνω σε φορτηγό. Έτσι συναντιόμασταν για δεύτερη φορά στην Αφρική με το Στέργιο και φυσικά τα ξενύχτια με ιστορίες απ’ τη διάσχιση του Κονγκό ήταν αναπόφευκτα!


Συναντήσαμε το Στέργιο για δεύτερη φορά στην Αφρική και το γιορτάσαμε με μια γεμιστή γαλοπούλα που μας μαγείρεψε η Χριστίνα! Την απολαύσαμε μαζί με το Γιάννη, έναν Αθηναίο που ζει στο Lubumbashi τα τελευταία χρόνια.

Προσπαθούσαμε ακόμη να χωνέψουμε πως μέσα σε μόλις 13 μέρες καταφέραμε να φτάσουμε απ’ την Κινσάσα μέχρι το Lubumbashi, ταξιδεύοντας σε μια διαδρομή που θεωρείται σχεδόν απροσπέλαστη και δεν την έχει κάνει ούτε ένας απ’ όσους έχουμε γνωρίσει σ’ αυτήν τη χώρα! Σίγουρα ήταν σημαντικό το γεγονός πως χρησιμοποιούσαμε δυο από τις πιο κατάλληλες μοτοσυκλέτες γι’ αυτήν τη χρήση, οι οποίες ήταν άρτια εξοπλισμένες. Παρόλ’ αυτά, βέβαια, αντιμετωπίσαμε βλάβες σ’ αυτά τα δύσβατα εδάφη, αλλά ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένοι για να τις διορθώσουμε. Έτσι τίποτα δε μας εμπόδισε και καταφέραμε να είμαστε ανάμεσα σ’ αυτούς τους ελάχιστους ξένους που ‘χουν εξερευνήσει μια από τις πιο “αυθεντικές” αφρικανικές χώρες. Τελικά το ταξίδι μας στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό μας άρεσε πολύ περισσότερο απ’ όσο περιμέναμε…

[powerphot]

Ήρθε η ώρα για τη Χριστίνα να επιστρέψει στην Ελλάδα. Εξαρχής είχαμε προγραμματίσει πως θα κάναμε μαζί ένα μεγάλο κομμάτι του ταξιδιού, αλλά όχι όλο, αφού ο οικονομικός παράγοντας έθετε τα όρια. Τελικά υπήρξαν διάφοροι λόγοι για τους οποίους η Χριστίνα αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά οι βασικότεροι ήταν προσωπικοί λόγοι. Δέκα μήνες ταξιδεύαμε μαζί, στο δυσκολότερο κομμάτι της Αφρικής, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο.

Πολλές φορές δέχομαι την ερώτηση αν τελικά προτιμώ να ταξιδεύω μόνος μου. Παραμένω σταθερός στην άποψη που είχα κι όταν ταξίδευα μονάχος στην Ασία. Προτιμώ να ταξιδεύω με την κοπέλα μου. Σίγουρα είχα περισσότερες ευθύνες και περισσότερες έγνοιες, αλλά αυτό το κομμάτι του ταξιδιού έγινε αναμφισβήτητα πολύ πιο ευχάριστο κι ενδιαφέρον λόγω της Χριστίνας.

Έτσι αποχαιρετιστήκαμε κι η Χριστίνα καβάλησε τη μοτοσυκλέτα της μέχρι τη γειτονική Lusaka, την πρωτεύουσα της Ζάμπια. Από ‘κει προσπαθεί να βρει τρόπο για να στείλει τη Λέων-είδα στην Ελλάδα και να επιστρέψει η ίδια αεροπορικώς.


Η Χριστίνα αποχώρησε μαζί με το Στέργιο μέχρι τη γειτονική Ζάμπια, για να επιστρέψει από ‘κει στην Ελλάδα αεροπορικώς…

Όσο για το φτωχό και μόνο καουμπόη που έμεινε πίσω… Πριν ακόμη ξεκινήσει το “mad about Africa”, ήθελα να ζήσω για κάποιο διάστημα στην Αφρική, όπως είχα κάνει και στην Ασία. Όσο ενδελεχώς κι αν ταξιδέψει κανείς σ’ έναν τόπο, σίγουρα βιώνει διαφορετικές καταστάσεις όταν ζήσει για ένα διάστημα εκεί. Έτσι αποφάσισα πως τώρα είναι η ιδανική στιγμή για να κάνω μια στάση και να εργαστώ. Έγινα, λοιπόν, ο νέος σερβιτόρος στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας του Lubumbashi!

Παλιά μου τέχνη κόσκινο… Αν και μου ήταν γνωστή αυτή η δουλειά, από την πρώτη μέρα φάνηκε πως βρίσκομαι σ’ ένα διαφορετικό κόσμο. Εδώ σχεδόν όλοι οι συνάδελφοί μου είναι Κονγκολέζοι κι αυτό αλλάζει τα πάντα. Όλοι αυτοί οι μήνες που ταξιδεύαμε στην Αφρική αποδείχτηκαν σπουδαία προϋπηρεσία, αφού η νοοτροπία των Αφρικανών δε μου ήταν άγνωστη. Όταν, όμως, δουλεύει κανείς μαζί τους, μαθαίνει κάποιες ιδιαιτερότητες τις οποίες δε γνωρίζει, συνήθως, ένας ταξιδευτής.


Με μερικούς από τους συναδέλφους μου στο εστιατόριο της ελληνικής κοινότητας του Lubumbashi!

Ακόμη κι η συνεννόηση με τους συναδέλφούς μου δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κάποιοι νεαροί φοιτητές μιλούν αγγλικά. Με τους υπόλοιπους χρησιμοποιώ τα ελάχιστα γαλλικά που έμαθα όλους αυτούς τους μήνες στη γαλλόφωνη Αφρική, αλλά και τα σουαχίλι που ξεκίνησα να μαθαίνω εδώ. Είναι μια ιδιαίτερα εύκολη γλώσσα και ήδη μετά από μια ‘βδομάδα, άρχισα να συνεννοούμαι στα βασικά θέματα. Πού να φανταζόμουν πριν ένα μήνα πως θα έρθει η ώρα που θα χρησιμοποιώ στην καθημερινότητά μου τη γνωστή έκφραση: “hakuna matata”, που σημαίνει: «όλα καλά, δεν υπάρχει πρόβλημα»! «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών», τ’ αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια, μ’ ακολουθούν παντού τελικά… Μάλιστα, η πιο διάσημη μπύρα που παράγεται στο Lubumbashi λέγεται “Simba” κι έχει σήμα το γνωστό μας λιονταράκι!


Παντού μ’ ακολουθούν τ’ αγαπημένα μου κινούμενα σχέδια… Ακόμη κι η δημοφιλέστερη μπύρα που παράγεται στο Lubumbashi ονομάζεται Simba!

Όταν μπαίναμε στο Lubumbashi, ούτε που φανταζόμουν πως θα γινόμουν κάτοικος αυτής της πόλης… Αυτή είναι η μαγεία του ταξιδιού, όμως: το απρόοπτο. Αυτή είναι η μαγεία της ελευθερίας που κερδίζει κανείς όταν ταξιδεύει χωρίς υποχρεώσεις και χωρίς πρόγραμμα. Ένας νομάς σταματά όπου βρει χορταράκι για τα ζώα του κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, συνεχίζει γι’ άλλους τόπους…

[alexxxcbr]

[teo yzf r6]