Θα ακολουθούσα νότια κατεύθυνση προς το Κερμάν που ήθελα να δω το περίφημο σκεπαστό παζάρι του, το οποίο φημίζεται για τα εξαιρετικής ποιότητας χαλιά του. Βγαίνοντας από την πόλη είδα αυτό που είχα διαβάσει πριν ξεκινήσω το ταξίδι αλλά το είχα ξεχάσει τελείως μέχρι τώρα. Το μοναδικό κάμπινγκ στο Ιράν. Περιφραγμένο, τεράστιο, γεμάτο δέντρα με εγκαταστάσεις υγιεινής και σχετικά καθαρό για μουσουλμανικό. Πήγα στην πύλη έπιασα κουβέντα στην νοηματική με τους δύο φύλακες και έκανα μια βόλτα μέσα για να το δω. Δεν μετάνιωσα που δεν έμεινα εδώ γιατί ακόμα και εδώ ο κόσμος ήταν ασφυκτικός.
Συνέχισα προς Molkabad, Robat e Sang και Torbat Heydariyeh. Στην Molkabad σταμάτησα να φάω κάτι. Δεν είχα φάει κρέας όλες αυτές τις μέρες και ένιωθα ότι πλέον το ζητούσε ο οργανισμός μου. Εκεί έξω από μια σειρά μαγαζιών που πουλούσαν φαγητό διάλεξα ένα που μου φάνηκε καθαρό και έγραφε στην επιγραφή απ’ έξω “hot dog” και μπήκα. Τώρα πως γίνεται το “hot dog” να έχει μπιφτέκι μέσα αυτό το ξέρουν οι Ιρανοί και όχι εγώ. Πάντως σαν σύνολο γεύσης ήταν συμπαθέστατο.
Βγαίνοντας από το μαγαζί πέφτω πάνω σε ένα ζητιάνο ο οποίος έκοβε βόλτες έξω από τα μαγαζιά και ζητούσε χρήματα. Ξερακιανός, βρώμικος, ρακένδυτος αλλά σακακωμένος έμπαινε και έβγαινε στο οπτικό μου πεδίο συνέχεια. Πότε πρόλαβε και με προσέγγισε όταν έφτασα στο μηχανάκι και από πού ήρθε δεν το κατάλαβα. Αλάνι λέω, είσαι αετός και βγάζω και του δίνω τα 5000 Rial του τύπου και άλλα 5000 Rial δικά μου[ξοδεύτηκα και εγώ]. Έκρινα ότι αυτός ο φουκαράς τα έχει μεγαλύτερη ανάγκη από τον Reza.