Πάααλι Ιράν;

[wanaka]

Το σύνολο του αρχαιολογικού χώρου είναι εκπληκτικό. Ανάγλυφα, αγάλματα, κολώνες, πέτρες με ιστορία. Δεν θέλει πολύ προσπάθεια για να μπορέσεις να αναπαραστήσεις μέσα στο μυαλό σου το μεγαλείο και την αίγλη της τις περιόδους της ακμής της. Χαρακτηριστικά στα ανάγλυφα ήταν οι πολλές αναπαραστάσεις στρατιωτών (Μήδων και Περσών) αλλά και των πασίγνωστων «αθανάτων»





που από ότι φαίνεται είχαν ξεχωριστό ρόλο στην περσική αυτοκρατορία. Επιπλέον εικόνες από τις στιγμές της βασιλικής ζωής είναι σκαλισμένες και κοσμούν τους τοίχους των κτιρίων. Περίπου στο κέντρο της Περσέπολης υπάρχουν μακρά ανάγλυφα που πλαισιώνουν τις σκάλες που οδηγούν στο τελευταίο και πιο ψηλό επίπεδο της πόλης. Τα θέματά τους είναι αναπαράσταση ιστορικών γεγονότων αλλά και πλήθος σκηνών από την καθημερινή ζωή του βασιλείου.

[wanaka]

Εικόνες από αγροτικές εργασίες και θρησκευτικές πομπές δείχνουν το επίπεδο του πολιτισμού τους ενώ δεν λείπει και το λιοντάρι που δαγκώνει τον ταύρο. Ο συμβολισμός αυτού του ανάγλυφου (πολύ κοινό στην αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών) συμβολίζει τον ερχομό της άνοιξης καθώς το λιοντάρι (ήλιος) τρώει τον ταύρο (φεγγάρι) και έτσι ο ήλιος νικάει το σκοτάδι και επικρατεί στην γη φέρνοντας μαζί του και την αναζωογόνηση της φύσης. Εννοείται ό,τι δεν λείπουν οι αγαπημένες μου καμήλες μόνο που αυτές είχαν δύο καμπούρες αντί για μία. Πραγματικά αξίζει να την δει κανείς αυτήν την πόλη.

[wanaka]

Ένα μεταγενέστερο σκάλισμα που είδα στον «τοίχο του Ξέρξη» μου κέντρισε το ενδιαφέρον και όταν το έψαξα στο ίντερνετ είδα ότι ανήκει στο αγγλικό τάγμα των 17th Light Dragoons ή αλλιώς «Death or Glory boys» και το έμβλημά τους είναι η νεκροκεφαλή με τα χιαστεί κόκκαλα.



Για την ιστορία να πω ότι το τάγμα αυτό των Δραγόνων αποτελείτο από άλογα μικρότερα σε μέγεθος, αλλά πιο γρήγορα και πιο ευκίνητα στους ελιγμούς, και οι αναβάτες τους έφεραν μικρή καραμπίνα και ξίφος. Η διάρκεια ζωής του τάγματος ήταν από το 1759 – 1821. Οι δραγόνοι πολέμησαν το 1775 στον Αμερικάνικο πόλεμο της ανεξαρτησίας, το 1795 πολέμησαν τους Γάλλους στην καραϊβική και το 1810 τους έστειλαν στην Ινδία όπου και σε μία αποστολή στην Περσία ο S.R.Willock σαν γνήσιο αγγλικό γίδι σκάλισε αυτό που φαίνεται στην φωτογραφία.(και εδώ να πω ότι έχω και κάτι «Τάσος» σκαλισμένα σε Ελληνικά μνημεία και έχω φύγει στα κεραμίδια).

[wanaka]

Μοναδική παραφωνία στην όλη εικόνα οι Ιρανοί που συστηματικά παραβίαζαν τις περιφράξεις των αρχαίων μνημείων και φωτογραφίζονταν πάνω στα αρχαία «ξαπλωμένοι όρθιοι.»



Δεν έχω ιδέα αν έχει να κάνει με το ισλάμ ή με την νοοτροπία τους σαν λαός. Ξέρω όμως αυτό που βλέπω, ότι στην πολιτιστική τους αυτή κληρονομιά συμπεριφέρονται εντελώς επιδερμικά, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς να παίρνουν τροφή για σκέψη, χωρίς να μπορούν να την συνδέσουν με το πλούσιο ιστορικό της υπόβαθρο και να βγουν κερδισμένοι. Συνεπώς μία επίσκεψη σε ότι καλύτερο έχει να τους προσφέρει η ίδια η ιστορία τους για αυτούς, απ’ ότι φαίνεται, δεν διαφέρει από μία επίσκεψη σε ένα εμπορικό κέντρο. Ίσως βέβαια στο εμπορικό κέντρο να χαρούν περισσότερο.

Μερικές εικόνες από την Περσέπολη ...

[wanaka]

[wanaka]

[wanaka]

Φεύγοντας είχα ακόμα 60χλμ μέχρι την Shiraz . Τα έκανα αργά σκεπτόμενος όλα όσα είχα δει πριν. Έφτασα στην πόλη το σούρουπο. Η είσοδος της πόλης είναι εντυπωσιακή. Στα αριστερά σου ένα ποτάμι σε τσιμεντένια κοίτη, στα δεξιά σου μία αψίδα και σε ένα λόφο ελάχιστα μέτρα παρακάτω ένα ομολογουμένως εντυπωσιακότατο πεντάστερο ξενοδοχείο δεσπόζει στην κορυφή του. Δυστυχώς όμως και εδώ ίντερνετ έχει μόνο στο λόμπυ. Για έναν αδιευκρίνιστο λόγο όλα τα ξενοδοχεία από το Κερμάν και κάτω έχουν ίντερνετ μόνο στο λόμπυ και όχι στα δωμάτια.

Εντωμεταξύ σε όλο το Ιράν ενώ μπορείς να μπεις στα mail σου και να μιλήσεις στο skype, όποτε προσπαθούσα να μπω σε κάποιο ειδησεογραφικό Ελληνικό site η πρόσβασή μου μπλοκαριζόταν και στην οθόνη παρουσιάζονταν περσικά γράμματα που δεν είχαν μία στοιχειώδη μετάφραση για να καταλάβεις την αιτιολογία για το ψαλίδι που σου έκαναν.

Εδώ να συμπληρώσω ότι σε αντίθεση με την «Ευρωπαϊκή Τουρκία» που δεν θα βρεις τίποτα γραμμένο στα αγγλικά (ούτε στις πινακίδες των δρόμων, ούτε στα προϊόντα τους, ούτε στις διαφημίσεις τους) στο Ιράν τα αγγλικά είναι μια γλώσσα που μπορεί να μην την μιλάνε αλλά «της δίνουν πρόσβαση» . Υπάρχει στις πινακίδες στους δρόμους, στα προϊόντα τους, στους αρχαιολογικούς τους χώρους, στις ταμπέλες στα καταστήματά τους. Στους αρχαιολογικούς τους χώρους δε, έχουν μακροσκελέστατες περιγραφές στη αγγλική γλώσσα. Οξύμωρο αυτό για κάποια χώρα η οποία σε πολιτικό τουλάχιστον επίπεδο μισιέται από την την Δύση, αλλά και η ίδια την μισεί.

[wanaka]

Η Shiraz είναι ότι πιο «δυτικό» μπορεί να δει κανείς στο Ιράν. Πιο «δυτική» και από το Ισπαχάν. Τα κτίρια, οι δρόμοι, ο κόσμος και ειδικά τα καταστήματα αποπνέουν έναν διαφορετικό «αέρα» ενώ δεν λείπουν οι άφθονες επιγραφές της Pepsi & της Coca cola στα ταχυφαγεία που υπάρχουν στην πόλη.



Καταστήματα που πουλάνε i-pad, i-phone, συσκευές της apple, κινητά Nokia, Samsung, htc, Howei, συμπληρώνουν τα ερωτηματικά για το εμπάργκο που μου γεννήθηκαν από την πρώτη μέρα που μπήκα στην χώρα. Από περιέργεια αγόρασα δύο τσίγκινα κουτάκια Coca cola (υπάρχουν και fanta). Στο κουτάκι γράφει original και λέει ότι κατασκευάζονται στο Ιράν κατόπιν άδειας από την εταιρία Khoshgovar company στην Mashhad, μπουλεβάρντ τάδε και τα ρέστα.





Στις πόλεις όλοι οι ιρανοί έχουν i-phone και συσκευές android(τηλέφωνα, τάμπλετ). Στους δρόμους είδα να κυκλοφορούν αρκετά καινούργια αυτοκίνητα Hyundai (sonata), Toyota και Nissan (τζιπ). Σε φορτηγά είδα φορτωμένα καινούργια αυτοκίνητα Peugeot, Toyota και Hyundai.

[wanaka]

Στον στόλο των φορτηγών έχουν προστεθεί πάρα πολλά Volvo, Scania, Iveco, Isuzu όλα καινούργια και άλλες δύο μάρκες φορτηγών που δεν τις ξέρω πιθανών μία Ιρανική (συναρμολόγηση στο Ιράν – προέλευση Κίνα ή Κόρεα) και μία Κινέζικη ή Κορεάτικη.





Μεμονωμένα είδα και καινούργια μερσεντές, Audi και ένα Porsche Cayen. Να δεχθώ ότι τα τηλέφωνα είναι κινέζικες αντιγραφές που πουλιούνται εν άγνοια των πραγματικών εταιριών κατασκευής τους. Να δεχθώ ότι πολλές από τις Ευρωπαϊκές και Ασιατικές μάρκες αυτοκινήτων έχουν αγορασθεί από Ιρανούς που διαμένουν στο εξωτερικό και αυτοί τα έχουν φέρει στην χώρα και τα έχουν πλέον εκεί με ιρανικές πινακίδες.

[wanaka]

Οι «καραβιές» όμως με τα Κορεάτικα, Ιαπωνικά και Ευρωπαϊκά αυτοκίνητα που κουβαλάνε τα φορτηγά πως εξηγούνται;





Η Κορέα και η Ιαπωνία δεν είναι στο εμπάργκο; Και αν δεν είναι (που τουλάχιστον η Ιαπωνία είναι) τότε πως οι Η.Π.Α έχουν αναλάβει την προστασία τους απέναντι στις εχθρικές διαθέσεις της Κίνας και της Β. Κορέας ; Και ο καινούργιος στόλος των φορτηγών; Τι είναι αυτό; Μέρος της ανθρωπιστικής βοήθειας δόθηκε σε φορτηγά και όχι σε φάρμακα; Μου φαίνεται ότι κοροϊδευόμαστε κανονικά. Εμπάργκο αλλά να δουλέψουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες, οι εταιρίες παραγωγής κινητών και τάμπλετ, το νεροζούμι της coca cola και της pepsi. Έχω την εντύπωση πως εμπάργκο έχουν τελικά μόνο τα Ελληνικά νεκταρίνια σε αυτό τον πλανήτη. Επειδή δεν πίνω αναψυκτικά τις δύο coca cola τις έδωσα εδώ στην Ελλάδα σε δύο γνωστούς που πίνουν τέτοια για να αποφανθούν για την αυθεντικότητα της γεύσης τους. Φυσικά μου είπαν ότι δεν βρήκαν καμία διαφορά.

[wanaka]

Η συνέχεια της διαδρομής μου πήγαινε νοτιότερα προς το Sarvestan. Ένα κομμάτι της διαδρομής (το αρχικό) πέρναγε δίπλα από την λίμνη Maharlu(ξερή). Το τοπίο είχε πεδιάδες με καλλιέργειες και βουνά στις άκρες τους. Η θερμοκρασία όσο κατέβαινα νότια ανεβαίνει και αυτό έκανε την οδήγηση όλο και πιο δύσκολη. Το τοπίο αρχίζει και γίνεται πιο ξερό πλησιάζοντας προς την Fasa και οι καλλιέργειες αραιώνουν μέχρι που σταματάνε στην Darab. Η εικόνα του τοπίου έχει διαφοροποιηθεί. Από την Shiraz και μετά υπάρχουν οι φοίνικες ως κύριο δέντρο. Σε κάποιες περιοχές δε, οι φοίνικες σχηματίζουν μικρά άλση.



Εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που είχα συνηθίσει για την χώρα. Σίγουρα όμως ευχάριστη. Οι αγροικίες που υπήρχαν διάσπαρτες στην περιοχή περιστοιχίζονταν από δέντρα, σημάδι που φανερώνει την δύναμη του ήλιου σε αυτά τα μέρη.



Η δύναμη του ήλιου φαινόταν και σε αυτούς που οδηγούσαν μηχανάκι. Ενώ σε όλο το Ιράν κυκλοφορούσαν χωρίς κράνος. Εδώ είχαν καλυμμένο όλο το κεφάλι τους με μαντήλι σαν τους παλαιστίνιους της Χαμάς στις πορείες μέσα στην λωρίδα της Γάζας.

[wanaka]

Η διαδρομή συνεχίζει νωχελικά μέσα από τις πεδιάδες για να σκαρφαλώσει μέσα από βουνά στα 250 περίπου χλμ πριν από το Μπαντάρ Αμπάς. Μερικές στροφές, λίγη ανηφόρα και ο δρόμος φεύγει από το σύμπλεγμα των βουνών για να ξαναδιασχίσει μια πεδιάδα με καλλιέργειες και φοίνικες οι οποίοι καθώς περνούν τα χιλιόμετρα βαθμιαία λιγοστεύουν μέχρι που παίρνουν την θέση τους στην αριστερή πλευρά του δρόμου ενώ την δεξιά την έχει καταλάβει η «πετρώδης έρημος». Περνάω το Forg και 110χλμ περίπου πριν τον Περσικό κόλπο συναντώ δύο κατακόκκινα βουνά(λογικά θα ήταν πίττα στον βωξίτη).



Ακολουθούν δύο τούνελ και η πορεία μπαίνει πάλι ανάμεσα σε «ανάγλυφα» βουνά των οποίων οι αποχρώσεις είναι σε πράσινο χρώμα. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μικρές μικρές κορυφές να με περιστοιχίζουν. Ήταν σαν να ήμουν μέσα σε μια βάρκα και γύρω μου να υψώνονται τα κύματα.

[wanaka]

Οι φοίνικες κάνουν πάλι έντονη την παρουσία τους και το γενικότερο τοπίο βγάζει μια ξεχωριστή όψη.



Η απίστευτη ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία έκαναν την ατμόσφαιρα πνιγηρή, ενώ σου μείωνε κατά πολύ και την ορατότητα. Συνέχισα νοτιότερα και απορούσα γιατί δεν έβλεπα θάλασσα ακόμα και ας ήμουν αρκετά μακρυά από αυτήν. Ακριβώς μετά το Gohreh και ενώ είμαι στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής, ο ουρανός μαυρίζει και μία πεντάλεπτη καταρρακτώδης βροχή μου έδωσε την απαραίτητη δροσιά για να συνεχίσω. Είναι από τις λίγες φορές που έχω ευχηθεί να βρέξει παραπάνω.

Η ταχύτητά μου είχε μειωθεί στα 90χλμ /ώρα γιατί το ντεπόζιτό μου ήταν σχεδόν άδειο και δεν είχα παραπάνω από 10 με 20 χλμ μέσα. Δεν ανησύχησα όμως γιατί σε όλο το Ιράν έχω δει κόσμο να κουνάει μπουκάλια στην άκρη του δρόμου δίπλα στα σταματημένα του αυτοκίνητα, οπότε ήξερα ότι θα βρεθεί λύση και να έμενα. Σιχτίρισα τον εαυτό μου που δεν σταμάτησα στο βενζινάδικο 220χλμ πιο πριν γιατί βαριόμουνα επειδή είχα ήδη κάνει μία στάση δέκα λεπτά πριν το συναντήσω. Η οδήγηση που πρέπει να καλύψει χιλιόμετρα είναι απαιτητική και μπορεί να γίνει μόνο με προγραμματισμό. Προσωπικά σπάω το σύνολο της διαδρομής σε κομμάτια και αποφασίζω ανά πόσα χλμ θα κάνω στάση. Συνήθως κάνω ανά 150χλμ. Ανάλογα με τον χρόνο που έχω, τις συνθήκες, κάποιο αξιοθέατο ή κάποια σωματική ανάγκη διαφοροποιώ το πρόγραμμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση απλά βαριόμουνα.

[wanaka]

Η βενζίνη στο Ιράν είναι ένα θεματάκι. Στον κεντρικό άξονα από Khoy μέχρι Τεχεράνη δεν υπάρχει πρόβλημα. Ανά τακτά χιλιομετρικά διαστήματα υπάρχουν βενζινάδικα πάνω στον αυτοκινητόδρομο οπότε δεν έχεις φόβο να ξεμείνεις από καύσιμα. Μάλιστα την εποχή που πήγα είδα ότι κατασκευάζουν πολλά βενζινάδικα και ολόκληρους σταθμούς εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών όχι μόνο στους αυτοκινητόδρομους, αλλά σχεδόν παντού.



Από την Τεχεράνη μέχρι την Mashhad (ανατολικά) και το Kashan (νότια) εξίσου δεν υπάρχει πρόβλημα. Τα σημεία ανεφοδιασμού δεν είναι το ίδιο πολλά αλλά και πάλι αν το ντεπόζιτό σου ή ο τρόπος οδήγησής σου σου φτάνει για περίπου 250 χλμ είσαι καλυμμένος. Το πρόβλημα υπάρχει στις υπόλοιπες περιοχές. Το γεγονός ότι εγώ είμαι στο ένα ρεύμα και το βενζινάδικο είναι στο αντίθετο δεν σημαίνει ότι θα υπάρχει βενζινάδικο αντίστοιχα και στο ρεύμα που είμαι. Θα χρειαστεί να κάνεις ολόκληρο κύκλο να κινηθείς αντίθετα με την κατεύθυνσή σου, να φουλάρεις και να ξανακάνεις κύκλο για να ξαναμπείς στην πορεία σου. Συνήθως όμως αυτή η παράκαμψη δεν είναι παραπάνω από 5 χιλιόμετρα.

Επίσης δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι υπάρχουν βενζινάδικα στις εισόδους και εξόδους των πόλεων. Το σίγουρο είναι ότι κάθε πόλη έχει βενζινάδικο και κάθε κωμόπολη ίσως (κλίνει όμως πιο πολύ προς το όχι). Θα χρειαστεί να «κυνηγήσεις την βενζίνη». Δεν ήταν λίγες οι φορές που έβγαινα από τον αυτοκινητόδρομο ή την εθνική για να μπω σε πόλη και να φουλάρω (φυσικά ρωτώντας).

[wanaka]

Το θετικό είναι πως με 0,25€/λιτρο δεν φοβάσαι μήπως κάνεις παραπάνω χλμ και «κάψεις» βενζίνη. Η τιμή της ήταν αυξημένη (10.000 Rial/λίτρο) σε σχέση με τα 7.000 Rial/λίτρο που είχε πριν από 2 χρόνια. Η ποιότητα παραμένει η ίδια με χαμηλή περιεκτικότητα σε οκτάνια, αλλά δεν παύει να είναι μια «σχετικά αξιοπρεπής» βενζίνη. Καινούργιο στοιχείο ήταν ότι στα βενζινάδικα μέχρι και την Zanjan είχανε και βελτιωτικά βενζίνης. Οκτάν μπούστερ μου έλεγε ο υπάλληλος στο βενζινάδικο κοντά στην Ταυρίδα και μου κούναγε ένα μπουκαλάκι που μόνο από το φινίρισμά του, τα αυτοκόλλητα που είχε αλλά και το καπάκι του, δεν υπήρχε καμία περίπτωση κανένας Ευρωπαίος οδηγός να το ρίξει στο ντεπόζιτό του.


Αμέσως μετά την βροχή ο ουρανός καθάρισε αρκετά, η θερμοκρασία έπεσε αισθητά και ένα σύννεφο με προστάτευε από τον καυτό ήλιο. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, αυτή η υπέροχη μυρωδιά μετά την βροχή που πολύ μου αρέσει, είχε γεμίσει την ατμόσφαιρα και ταυτόχρονα είχε ανεβάσει την διάθεσή μου.



Είχαν περάσει περίπου 5 λεπτά και είχα κατέβει από τα βουνά και μια ευθεία φαινόταν στο βάθος του δρόμου. Το υψόμετρο όμως συνέχιζε να είναι σχετικά υψηλό. Ο δρόμος συνέχιζε να είναι ελαφρά κατηφορικός δίνοντάς σου την δυνατότητα να βλέπεις πιο μακρυά.