Παρακολουθώ αυτόν τον ωραίο Αγγλάκο εδώ και καιρό. Alastair Humphreys http://www.alastairhumphreys.com/
Έχει κάνει διάφορα, όπως το γύρο του κόσμου με ποδήλατο, (του πήρε 4 χρόνια και πέρασε την Σιβηρία χειμώνα!!!) πέρασε μια έρημο με τα πόδια σέρνοντας ένα καρότσι ιδιοκατασκευή, κωπηλάτησε τον Ατλαντικό, και κάτι ψηλά ακόμη.
Τον τελευταίο καιρό προωθεί μια ιδέα που μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Microandventures
Η ιδέα είναι απλή, για όλους εμάς που ονειρευόμαστε περιπέτειες, αλλά οι υποχρεώσεις και ο τρόπος ζωής μας κάνουν να τις διαβάζουμε μόνο στα φόρουμ, υπάρχει το Microadventures.
Δεν μπορείς να φύγεις για 6 μήνες να διασχίσεις κωπηλατώντας τον Αμαζόνιο, δεν έχεις τα χρήματα, το χρόνο, το θάρρος ή την φυσική κατάσταση. Η ζωή σου είναι 9-5, Δευτέρα με Παρασκευή. Τι κάνεις;
Ή μένεις μια ζωή με το όνειρο, ή κάνεις κάτι με αυτό το 5-9 και Σάββατο Κυριακή που σου μένει. Και φαίνεται ότι μπορείς να κάνεις πολλά. Η περιπέτεια ξεκινάει μπροστά από την πόρτα σου.
Πας μια μέρα στη δουλειά με το σάκο σου, σχολάς και φεύγεις για το κοντινότερο βουνό, ανεβαίνεις μια πλαγιά, κοιμάσαι στον υπνόσακό σου κάτω από τα αστέρια. Το πρωί ισιώνεις λίγο τα ρούχα σου και μπαίνεις στο γραφείο με λίγο πιο ανακατεμένα μαλλιά απ’ ότι συνήθως.
Σχολάς την Παρασκευή και φορτώνεις το ποδήλατό σου σε ένα τρένο. Κατεβαίνεις σε απόσταση δυο ημερών από το σπίτι σου. Πεταλάρεις, κοιμάσαι στο σκοινάκι σου, ξαναπεταλάρεις, και απλά πας λίγο πιο κουρασμένος, και χαρούμενος, για δουλειά την Δευτέρα.
Κάντο θεματικό, την διαδρομή ενός διάσημου αγώνα, τα χνάρια μιας μάχης της αρχαιότητας, την γενέτειρα του προπρο-πάπου σου.
Οι εναλλακτικές είναι ατελείωτες.
Τα δυο πράγματα που λέει ο συμπαθής Alastair είναι: η περιπέτεια είναι για όλους, δεν υπάρχουν άνθρωποι ιδικών προδιαγραφών, είναι κάτι που στα δικά του μέτρα μπορεί να κάνει ο καθ’ ένας. Και δεύτερον το όλο πράγμα είναι στάση ζωής, τα ωράρια, η φυσική κατάσταση, τα χρήματα, οι υποχρεώσεις είναι εμπόδια που περισσότερο εμείς και οι φόβοι μας βάζουμε σαν εμπόδιο.
Το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι να κάνεις αυτό το πρώτο βήμα από την πόρτα σου.
Υ.Γ. Ένα ωραίο που γράφει κάπου είναι ότι του πήρε κάμποσο να αποβάλει αίσθηση αμηχανίας που είχε στην αρχή. Ότι δηλαδή κάνει κάτι χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Αλλά τα παιδιά παίζουν απλά μόνο για το παιχνίδι, και μέσα από αυτό μαθαίνουν και αναπτύσσονται. Οι μεγάλοι σταματάνε να αναπτύσσονται ακριβώς επειδή δεν κάνουν πράγματα χωρίς σκοπό, απλά επειδή έχουν πλάκα.
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από amyroukai
Αμα εχεις ενα καλό υπόστρομα που να σε κραταει σε απόσταση απο το εδαφος και το σωστό sleeping bag δλδ για τους βαθμούς θερμοκρασίας που υπαρχουν εκεί που θα πας + 5 τουλάχιστον καβατζα παίζει να κοιμηθείς ποιο ζεστά και απο το σπίτι σου
).
