Τις γάτες δεν τις συμπαθούσα ιδιαίτερα,και ποτέ δεν είχα.
Μέχρι πριν λίγο καιρό, που τα παιδιά μού, μου κουβαλησαν στο σπίτι έναν κεραμιδογατο γκρι με μαύρες ρίγες.
Στην αρχή έμενε στην αποθήκη μαζί με το σκυλακο τον μικρό.Αρχισαν τα κρύα και ο γατούλης με ακολουθούσε όταν κατέβαινα να βάλω ξύλα στο λέβητα.
Σύντομα μετακόμισε μόνος του εκεί.
Αφού του έκανα τα απαραίτητα εμβόλια - χαπάκια - ξεψυλισμα ,άρχισα να τον συμπαθώ.
Κατεβαίνω στο λέβητα ανοίγω την πόρτα, και αυτός στα πόδια μου.
Κάθομαι μέχρι να ανάψει καλά, χτυπάω το χέρι μου στα γόνατα, και πηδάει πάνω στα πόδια μου.
Χτες κοιμήθηκε στα γόνατα μου.
Πλέον ο Ρούντι - έτσι τον ονόμασαν τα παιδιά μου- είναι φιλαράκι,περναμε αρκετή ώρα μαζί, και ευτυχώς με το κανίς- τεριε που έχω εδώ, δεν μαλώνουν. Πολλές φορές μάλιστα τρώνε μαζί!!!!
Το ροντβαιλερ τον έχω πάει προσωρινά να ξεχειμωνιασει στο πατρικό μου.
Όταν τον ξαναφερω θα δούμε.
Για την ώρα ο Ρούντι είναι μια χαρά, του εφτιαξα και φωλιτσα και είναι άρχοντας.
Φώτο προσεχώς.