Το θέμα/πρόβλημα/τραγικό/κωμωδία της υπόθεσης (ανάλογα πού στέκεται και πώς το βλέπει κανείς) είναι ότι το χ δεν είναι ίσο με 5 και δεν έχουμε κομμουνισμό.
Το ΚΚΕ το έχω σιχαθεί κυρίως γιατί κουβαλάει τόση και τέτοια ιστορία που είναι ντροπή να συνεχίζει να λέγεται έτσι.
Είναι ντροπή να ταυτίζεται το ΕΑΜ του κάποτε, ο Άρης, ο Μπελογιάννης, με αυτή την αηδία που έχει καταντήσει σήμερα.
Υπάρχουν μονάδες μέσα στο ΚΚΕ που είναι αξιολογότατες
Όπως λέει κι ο Πανούσης, για να καταλάβεις αν διαβάζεις το Ριζοσπάστη του '50 ή το σημερινό πρέπει να κοιτάξεις την ημερομηνία
Επαναπαυόταν στην ασφάλεια της ακινησίας.
Το αν θα μπορούσε βέβαια ένα κομμουνιστικό κόμμα στην εποχή και στον κόσμο που ζούμε, να παραμένει κομμουνιστικό και να μπορει παράλληλα να είναι κι ευέλικτο και να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα παραμένοντας πιστό στις αξίες του είναι αμφίβολο.