Η πρώτη βόλτα.
Είμαι καινούριος εδώ και δεν ξέρω αν σωστά το ανάρτησα εδώ. Αν όχι, συγνώμη και ας το σβήσουν οι διαχειριστές αν πρέπει. Αφορμή ήταν το υπέροχο κείμενο του Άκη «catmaster» με το «Δέσποινα με λένε» που διάβασα τυχαία και με γύρισε 35 χρόνια πίσω.
Πάσχα στο χωριό, συγκέντρωση μετοίκων (που λέει και το τραγούδι). Περίπου στα 14 με 15 χρονών εγώ τότε. Πέντε έξι αρνάκια γυρνούσαν στη σούβλα από ώρα. Όλη η γειτονιά σχεδόν. Μεταξύ άλλον ξενόφερτων ήρθε και η θεία μου η Αγγέλα απ την Λάρισα. Ήρθε με τον μεγάλο της γιό και τα εγγονάκια της. Ο μικρότερος γιος, που περίμενα εγώ, πουθενά.
-Θεία ο Αντώνης γιατί δεν ήρθε?
-Κοιμάται ακόμα το γομάρι! Μπορεί να έρθει αργότερα.
«Μπορεί?» Με ζόσαν τα φίδια. Λες να μην έρθει? Λες να μου είπε ψέματα? Λες να έχουν δίκιο οι άλλοι που τον λένε αλητάκο και να μην είναι θεός? Γιατί ο Αντώνης, εδώ και μερικά χρόνια, γινόταν μύθος στο μυαλό μου. Από τότε που με πήγε μια βόλτα με κάτι σαν μηχανάκι, (μάλλον δική του κατασκευή ήταν) άλλαξαν πολλά μέσα μου. Πρέπει να ήμουν γύρο στα 8 με 10 (δεν είμαι και σίγουρος. Ο χρόνος σ αυτές τις ηλικίες μετράει διαφορετικά) Αυτός ήταν καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερος. Με έβαλε μπροστά και κρατιόμουν απ το τιμόνι. Κάποια στιγμή, μέσα στον αέρα και τον θόρυβο, (πρέπει να πηγαίναμε γύρο στα… 30χιλ) τον άκουσα να φωνάζει.
-Ξέρεις ποδήλατο?
–Ναι, του λέω.
-Κράτα το τιμόνι. Και μου το παρατάει. Χέστηκα, αλλά είδα ότι δεν άλλαξε κάτι και το πήγα ακόμα λίγο μέχρι το σπίτι. Ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσα μηχανοκίνητο όχημα. Πρέπει να πήγαινε γύρο στα 35 με 40χιλ τελική. Ήταν η πρώτη βόλτα. Το πρώτο καμάρι, αλλά όχι η μεγάλη συγκίνηση, όπως κατάλαβα αργότερα. Μπήκε όμως το σαράκι μέσα μου, και τα επόμενα χρόνια, άρχισα να το ψάχνω. Να ρωτάω, να διαβάζω περιοδικά αυτοκινήτου (δεν υπήρχαν μοτοσικλέτας) να ασχολούμαι με το ποδήλατο πιο… αγωνιστικά κλπ. Μέχρι που αργότερα, (13 με 14) παράτησα την τεχνική σχολή που πήγαινα και έπιασα δουλειά στην αντιπροσωπεία της Ζούνταπ, Μέγκο Μεβέα. Εκεί, πήρα και το πρώτο μου μηχανάκι. Ένα αυτόματο Μέγκο με κινητήρα Μιναρέλι. (15 χιλιάδες. Τρείς χιλ μπροστά και 12 γραμμάτια) Παρόλο που μέχρι το Πάσχα που μιλάμε δεν το είχα ούτε ένα χρόνο, μπορούσα να το πάω μακριά με μια ρόδα (με τα πόδια κάτω λιώνοντας τα παπούτσια) και είχα είδη κάνει μια μικρή πιστούλα στα μέτρα μας. Οι θεωρητικές γνώσεις αρκετά καλές πλέον, αλλά εμπειρία μηδέν. Δεν είχα δει ποτέ αγώνα αλλά ούτε και ζωντανό μηχανάκι μότοκρος.
Από την πρώτη βόλτας μας, (στα 8 με 9 που λέγαμε) της λίγες φορές που τον έβρισκα, (τον Αντώνη λέω) μου έλεγε ιστορίες για μηχανές, για μότο κρός , για οδηγούς αγώνων, (Εποχές Νάμνα κλπ) ότι έχει ένα μότο κρος και πάει στην πίστα και ότι φέτος το Πάσχα θα ερχότανε με την μηχανή και θα μου έκανε και βόλτα… Θεός! Πάντα μ άρεσε το Πάσχα αλλά εκείνη την χρονιά το περίμενα πως και πως. Και… ήρθε το Πάσχα!