Με τι;Δημοσιεύθηκε αρχικά από zannisvel
Εσυ μου φαινεται καποια στιγμη πρεπει να το φτιαξεις...
Με τι;Εσυ μου φαινεται καποια στιγμη πρεπει να το φτιαξεις...
Ελατηρια δε θελει?
Αντε και θελει μονο ελατηρια(που δεν θελει....εδω νομιζω οτι τα πιστονια οταν βαριουντε κανουν βολτες και σε διπλανο κυλινδρο).Μαστορικα+οσες φλατζες χρειαστουν+καμμια γλυστρα που θα ειναι στα τελευταια της+ζοαν++++ποσο παει;Ε...αυτο το" ποσο παει" δεν το εχω.Παντως αμα(λεμε)εχω τα φραγκα να το φτιαξω,θελω να το κανω σωστα.
Εχεις δικιο!!!
Don't worry. ολα θα γινουν. Απλα για νην μεινεις χωρις το λεω γιατι το βαρος θα ειναι δυσκολο.
Χωρις υπερβολες:περνει εμπρος με την μια,τα γκαζια της τα εχει,σαν κουδουνιστρα δεν κανει,μου δινει την αισθηση"ανεβα να παμε παντου αλλα να ξερεις να με χειριζεσαι"...........και ετσι περναει ο καιρος.Εχεις δικιο!!!
Don't worry. ολα θα γινουν. Απλα για νην μεινεις χωρις το λεω γιατι το βαρος θα ειναι δυσκολο.
Υπάρχουν και πιτσιρικάδες που την έχουν φάει άσχημα από μπάρμπα.
Περίπου 15 χρονών πάω στο χωριό (10 χιλ ευθεία σχεδόν) δικάβαλος με τον Λάμπρο πίσω και μ ένα μηχανάκι που πάει με ούριο άνεμο 55 τελική. Διπλός ζήτημα να πήγαινε 45. Κουβεντούλα στο δρόμο άνετα, και τέρμα το γκάζι συνέχεια μην πέσει κάνα χιλιόμετρο και άντε να το ξαναπάρεις. Απελπισία. Κάποια στιγμή πλησιάζουμε πολύ αργά έναν μπάρμπα με μια φλορέτα από κείνες τις μπαρμπάδικες, (με παρμπρίζ και ποδιά, λάδια με χώμα παντού, κοτσαδόρο για καρότσι πίσω, ένα κασάκι και όλα τα σχετικά) που πάει όμως με… 44 χιλ. «Όχι ρε!» λέω στον άλλον. «θα μας κόψει αυτός» «Μην κόψεις κι άλλο σ έφαγα» μου κάνει. Μετά από ώρα φτάνουμε στα τρία τέσσερα μέτρα πίσω του. «τι θα κάνουμε ρε?» ρωτάω τον Λάμπρο. Εκείνος βγάζει το χέρι απ το στόμα που έτρωγε τα νύχια του, το τινάζει μπροστά και φωνάζει. «Πέρνα τον»
Ήταν τόσο «ξεσηκωτική» η φωνή, που κόντεψα να κόψω την ντίζα. «Ρε βλάκα τέρμα είμαστε!» «Ε πέρνα τον τέρμα» μου λέει και βάζει τα γέλια. Τι να κάνω κι εγώ, βγαίνω λίγο αριστερά και ξεκινάω. Μας βλέπει λοξά ο άνθρωπος και κάνει λίγο πιο δεξιά. Εγώ κοιτάω ίσα μπροστά κάνοντας τον αδιάφορο. Μας ξανακοιτάει με κάτι σαν χαμόγελο? κάτι σαν απορία? Εγώ ίσα μπροστά. Ντρεπόμουν να τον κοιτάξω. Να ανοίξει μια γούρνα να πέσω μέσα. Μετά από αρκετή ώρα είμαστε… ακόμα δίπλα του. Κάποια στιγμή ακούω τον Λάμπρο να φωνάζει. «Θείο τέρμα είσαι?» Αιφνιδιάστηκε ο άνθρωπος. Μόνο αυτή την ερώτηση δεν περίμενε. Σήκωσε τους ώμους με απορία. Κοίταξε μία τον Λάμπρο και μια το δεξί του χέρι. Δεν το σκέφτηκε ποτέ αν ήταν «τέρμα». Είχε μια έκφραση σαν τα πιτσιρίκια που τα έδωσες μια ιδέα και προσπαθούν να την εφαρμόσουν για να τους πεις μπράβο. Κάνει μια δοκιμαστική κίνηση με το γκάζι. να δει αν είναι τέρμα. Η φλορέτα βγάζει ένα ντουμάνι και αρχίζει να χάνετε σαν να έφευγε απ το κανάβεραλ. Τέσσερα πέντε μέτρα μετά (χωρίς να κόψει καθόλου) γυρνάει το κεφάλι με κίνδυνο να πέσει και μας φωνάζει. «Όχι» Και συνέχισε να χάνετε. μέσα στο ντουμάνι.
χε..χε...ωραια ιστορια....κατι τετοιες απο τα ανεμελα χρονια μας,ειναι παντα ομορφες.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση