Εδώ βέβαια υπάρχει και ένα θέμα.
Εμένα οι προσωπικές μου ανάγκες συμπεριλαμβάνουν αη φον 7, χοντα αφρικα (το νέο, όχι τσιγκουνιες) και οπωσδήποτε
3 επισκέψεις την εβδομαδα σε ψυχολόγα - φυσιοθεραπευτρια για την αποβολή του στρες με μαλάξεις
Πέρα από τη πλάκα, παρατηρώ 2 κύριες κατηγορίες αντιμετώπισης :
Η 1η είναι αυτή που θεωρεί πως καλώς είχαν τα πράγματα προ 7ετίας και θέλει να γίνει το οτιδήποτε για να επιστρέψουμε εκεί.
Η 2η, πιστεύει ότι τα πράγματα ήταν μπουρδέλο προ 7ετίας και πάση θυσία, που να φτύσουμε αίμα (να πεθάνουμε δηλαδή) πρέπει
να διορθωθούμε.
Προτιμώ λοιπόν να ανήκω σε μια άλλη κατηγορία, που λέει "Don't cry over spilled milk". Με βάση το τι έγινε και τι γίνεται,
να διορθώσουμε τον κόσμο μας και τη χώρα μας, όχι όμως με κάθε τίμημα.
Αλλά η κατηγορία μου δεν μπορεί να δικαιωθεί, γιατί υπάρχει τζιχάντ από τις άλλες δύο, που δεν εστιάζουν στις λύσεις και στην
εξέλιξη, αλλά στη τιμωρία ή στην ατιμωρισία και ασυδοσία.
Χοντρά χοντρά τουλάχιστον