Η οπτική του «και το κράτος τι κάνει γι αυτό» είναι τόσο συνηθισμένη στην Ελλάδα, που έχουμε συνηθίσει να τη λέμε για τα πάντα, ακόμα και για εκεί που το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει το κράτος θα ήταν να μην μπλέκεται στα πόδια του πολίτη.
Έχουμε συνηθίσει τόσο την παρουσία του κράτους δίπλα μας (ή ακόμα καλύτερα πάνω απ' το κεφάλι μας), που αισθανόμαστε μια ανασφάλεια εν τη απουσία του ακόμα και όταν ξέρουμε πως η κύρια ασχολία του είναι να μας δυσκολεύει τη ζωή.
Είναι μια δική μας παραλλαγή για το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Εδώ ακόμα και οι διάφοροι αναρχικοί στις πορείες και τις καταλήψεις, για το ότι καταστρέφει το κράτος καταγγέλλουν την εκάστοτε κυβέρνηση τις πιο πολλές φορές. Τώρα, τι σόι αναρχικοί είναι βέβαια αυτοί που τους πιάνει ο πόνος για τη δομή του αστικού κράτους, δεν ξέρω... φαίνεται πως μάλλον έχουμε τη δική μας ποικιλία και σε αυτό.