Στη Μποτσουάνα το μόνο μέρος που ήθελα να επισκεφτώ ήταν τα Makgadikgadi Pans, στην ευρύτερη περιοχή της Ερήμου Καλαχάρι. Με συνολική έκταση μεγαλύτερη από της Ελβετίας, αποτελούν το μεγαλύτερο δίκτυο αλυκών στον κόσμο! Απ’ όταν σχεδίαζα το ταξίδι, ονειρευόμουν να οδηγώ σ’ αυτές τις απομακρυσμένες, εκτός δρόμου διαδρομές και να κατασκηνώνω μέσα σ’ αυτό το απόκοσμο, ερημικό τοπίο.
Τα Makgadikgadi Pans, στην ευρύτερη περιοχή της Ερήμου Καλαχάρι, αποτελούν το μεγαλύτερο δίκτυο αλυκών στον κόσμο!
Έφτασα στις αλυκές μετά από μια μέρα βαρετής οδήγησης στην άσφαλτο. Στο Mmatshumo άφησα πίσω μου το μαύρο ασφαλτοτάπητα και η περιπέτεια ξεκίνησε… Στην αρχή οδηγούσα σε καταπράσινες εκτάσεις με χορτάρια, θάμνους και χαμηλά δέντρα. Σε μερικά σημεία ο χωματόδρομος είχε άμμο με ροδιές κι έπεσα σ’ ένα σημείο που πήγαινα λίγο πιο γρήγορα απ’ ό,τι έπρεπε. Συνέχισα πιο προσεκτικά και πήγαινα πολύ καλά. Όπου είχε βαθιά άμμο, οδηγούσα με πρώτη κι άφηνα το τιμόνι να παίζει μέσα στις ροδιές, χωρίς να βάζω το πόδι μου κάτω.
Στην αρχή οδηγούσα σε χωματόδρομους ανάμεσα σε καταπράσινες εκτάσεις, ώσπου ξαφνικά έκαναν την εμφάνισή τους οι αλυκές. Πού να ήξερα τι με περίμενε…
Σε κάποιο σημείο η βλάστηση ξαφνικά σταμάτησε κι έδωσε τη θέση της στις αλυκές… Θυμήθηκα όταν έτρεχα με το XR μου στο Gujarat της Ινδίας, στις αλυκές που βρίσκονται στον Τροπικό του Καρκίνου. Όπως και τότε, άνοιξα γκάζι αμέσως κι έτρεχα προς τον ανοιχτό ορίζοντα. Έφτασα τα συνηθισμένα μου 80 χιλιόμετρα την ώρα κι άνοιξα το γκάζι τέρμα για να τα ξεπεράσω! Απόλαυσα μερικά εκστατικά δευτερόλεπτα, ώσπου… ήρθε η ώρα να πληρώσω το τίμημα. Ξαφνικά η μοτοσυκλέτα άρχισε να φιδιάζει και το τιμόνι πήγαινε βίαια δεξιά κι αριστερά!
Κατευθείαν σκέφτηκα πως πήγαινα πολύ γρήγορα για να μπορέσω να το σώσω και πως αν πέσω με τέτοια ταχύτητα, μπορεί να χτυπήσω. Προσπάθησα να ισορροπήσω τη μοτοσυκλέτα για όσο το δυνατόν περισσότερο έτσι, ώστε να κερδίσω μερικά πολύτιμα δευτερόλεπτα για να φρενάρω. Το τιμόνι πήγαινε συνεχώς αριστερά και δεξιά και φαινόταν αδύνατον να το σταματήσω. Ίσως η ταχύτητά μου να είχε μειωθεί περίπου στα 50 χιλιόμετρα την ώρα όταν τελικά έπεσα με τα μούτρα… Σύρθηκα μερικά μέτρα στο αλατισμένο χώμα κι αμέσως σηκώθηκα ευγνωμονώντας που δεν έπαθα τίποτα! Ποτέ δεν έχω ξαναπέσει με τέτοια ταχύτητα.
Το τιμόνι πήγαινε βίαια δεξιά κι αριστερά κι αμέσως σκέφτηκα πως αν πέσω με τέτοια ταχύτητα, μπορεί να χτυπήσω…