The flying mythos.
Ιταλικό.
Μονοκύλινδρο.
Με αυστριακό μοτέρ. Που φτιαχνόταν στην ίδια γραμμή παραγωγής με το νεφελίμ που λέει και ο κτήνος.
Γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα και ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι.
Τετραπλά.
Ας δούμε τα αστεία δεδομένα... Αγοράστηκε την ημέρα των γενεθλίων του πατέρα μου, όπως το αυτοκίνητό μου. Είναι μπλε μεταλλικό, όπως το bandit μου. Είναι και τα ίδια κυβικά (σχεδόν). Είναι το πιο παλιό (λειτουργικό) μηχανάκι στον "στάβλο" και με τα περισσότερα χιλιόμετρα όταν ήρθε στα χέρια μου. Είναι το πιο φτηνό μηχανάκι που αγόρασα ως σήμερα. Είναι το πιο αργό μηχανάκι που είχα ποτέ, μακράν και όποιος μου ξαναπεί για ροπές και "κλωτσιά" από μονοκύλινδρο θα θεωρείται απλά ανόητος. Το πιο ήσυχο μηχανάκι που είχα γενικώς, με το πιο βαβουριάρικο μοτέρ ειδικώς. Έχει 5 βαλβίδες, σαν το fazer και τελικά αυτές οι κεφαλές είναι θορυβώδεις, το 4βάλβδιδο GS δεν ακούγεται τόσο. Δεν έχει φρένα, ειδικά το πίσω είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει ένα και το αυτό. Το μπροστινό δουλεύει, αν το σφίξεις σαν να στραγγαλίζεις τον θανάσιμο εχθρό σου. Έχει πιο σκληρό συμπλέκτη από το fazer και αυτό είναι κατόρθωμα. Είναι ελαφρύ, έχει πολύ πλάκα στην οδήγηση. Έχει ωραία φώτα, χάλια φωτισμό οργάνων. Φοράει τετραγωνισμένα λάστιχα του 2009 και παρ'όλα αυτά στρίβει ωραία. Είναι πιο στριμωγμένο στο δικάβαλο σε σχέση με το fazer αλλά έχει πλάκα και αυτό το δέσιμο... Και έχει βαλίτσα, η χαρά του σουπερμάρκετ. Έχει τον παλιομοδίτικο μαλακισμένο διακόπτη για την ρεζέρβα που είναι σκληρός και θέλει να κατέβεις για να τον αρπάξεις και να τον γυρίσεις, "έμεινα" πρώτη φορά σήμερα στα 253 χιλιόμετρα από γεμάτο. Είχε έναν προηγούμενο ιδιοκτήτη στα 15 χρόνια του, ο οποίος φάνηκε ότι δεν το αποχωρίστηκε με χαρά. Το ότι πήρε CB1300 λίγο πριν το αποχωριστεί το αφήνω στον Μπομπ να το σχολιάσει.
Θέλει λάστιχα, ρουλεμάν λαιμού, ξεσκούριασμα στις εξατμίσεις, πίσω φλας γιατί το ένα είναι σπασμένο και κολλημένο με ταινία (άλλη μιά σύμπτωση) και εμπρός κρύσταλλα γιατί έχουν ξεβάψει και το ένα είναι ραγισμένο, ένα συμμάζεμα στα ηλεκτρολογικά του γιατί όλα δουλεύουν αλλά όχι όλα όπως έπρεπε (τι ιταλικό θα ήταν, εξάλλου), λύσιμο καθάρισμα οι δαγκάνες φρένων και τα εμβολάκια, φρέσκα αναλώσιμα γενικώς και -κλασσικά- δεν θ'αργήσει να ζητήσει τσιμούχες στα καλάμια. Όταν βγουν πλαστικά, ντεπόζιτο κλπ θα φανεί τι άλλα μαζέματα θα κάνω γιατί έχω διαβάσει πολλά και ανυπομονώ να σκαλίσω. Το καλό είναι ότι δεν θέλει τίποτα ακριβό, θέλει απλά αγάπη και φροντίδα.
Me gusta και αυτό είναι η έκπληξη, με το αντίστοιχο bmw δεν τα είχαμε βρει ιδιαίτερα.
Ιδού:
Εντάξει τώρα κυρ γάτο-πρεσιντέντε;
υ.γ. Η φωτό έξω από το σουβλατζήδικο που αυτοκεράστηκα στο χωριό για το καλωσόρισμα την ημέρα που το πήρα