Εγώ πάντως αυτά που λέω το έχω τσεκάρει ο ίδιος με το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί...
Είχα πάει είχα δει κράνη και είχα αποφασίσει πως ένα καλό αγωνιστικό
κράνος σε προσφορά ήταν σαφώς καλύτερο από τα παιδικά τα οποία ήταν ελαφρώς της πλάκας.
Μπορεί τώρα 12 χρόνια μετά να έχουν βγει και πιο καλά δεν ξέρω.
Είχαμε πάει στο μπαγκόσμιο στα Μέγαρα... Είχαμε κάνει κι άλλες βόλτες.
Τσάμπα συμβουλή
Μην λέτε στο παιδί ΟΧΙ νέτα σκέτα.
Μην το κάνετε να διψάει για ελευθερία.
Είναι πολύ χειρότερη η βόλτα με το φίλο και το παπί.
ανανήψαντας
Από τη μεριά του παιδιού πάντως,, ακόμα θυμάμαι κάποιες συγκεκριμένες βόλτες με τον συγχωρεμένο πατέρα μου και το Zundapp του. Ηλικία δεν ξέρω, πάντως σίγουρα πριν ξεκινήσω σχολείο. Με έβαζε να κάθομαι στο ντεπόζιτο για να βλέπω - όπως του ζητούσα - για να με "ελέγχει" λέω τώρα.
Σε ένα παρόμοιο Zundapp, τον έκανα εγώ βόλτα μετά από πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Και πέσαμε.
Think faster than you ride
Τα παιδιά γλυκαίνονται με τις νέες αισθήσεις, της ταχύτητας, του φρένου, της κλίσης..Γι αυτά όλα τα προηγούμενα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι. Και όντως μπορεί να είναι παιχνίδι, αλλά όχι μόνο.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πρέπει να καβαλήσουν ποτέ, ούτε ως οδηγοί ούτε ως συνοδηγοί. Πάει και τελείωσε. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα, δεν αισθάνονται τίποτα, δε μυρίζονται το δρόμο και τις συνθήκες και κυρίως τους μαλάκες και τις μαλακίες. Όσα και να τους πεις, δεν πρόκειται να αλλάξουν την αίσθηση που σε γενικές γραμμές λέει "α τώρα έχω ευθεία, πάω". Αν ο γονιός κόψει ότι το παιδί δεν έχει μια αυξημένη αίσθηση της δίκυκλης κίνησης, καλό είναι να μην το γαργαλήσει. Και με τεχνάσματα να το κάνει να την ξεχάσει, να τη βγάλει απ το πλάνο.
Αν τώρα το παιδί φαίνεται να καταλαβαίνει, ο δρόμος είναι πιο δύσκολος. Μέχρι τα 24-25 η αίσθηση κινδύνου είναι κάπου μεταξύ του - άπειρου και του 0. Συνεπώς, Πρέπει να μάθει σταδιακά να κάνει τις αυτόματες κινήσεις δεσίματος του εξοπλισμού, να κουμαντάρει αυτό που οδηγάει (κυρίως να το φρενάρει και να το στρίβει στοιχειωδως -για τις ευθείες όλοι καλοί είναι) και να μυρίζεται στο αστικό περιβάλλον που παίζει η πονηριά. Πρέπει να του τα πεις, να του τα δείξεις, να του ζητήσεις να τα βρει, να κάνει λάθος και να του το δείξεις και όλο αυτό πολλές φορές. Κυρίως, να ξεχωρίσει στο μυαλό του ότι η πόλη, η εθνική, το βουνό και η πίστα είναι εντελώς ξεχωριστά πράγματα όπου οι στόχοι και οι συνθήκες είναι άλλοι.
Αυτά τα δύσκολα πρέπει να μάθουν οι γονείς στα παιδιά και να εύχονται να είναι και τυχερά
"ελλαδα ειναι η χωρα οπου ο λαζοπουλος κανει σατιρα και ο αρκας προπαγανδα....(!)"
Καλα τα λεμε εμεις ,αλλα για πολλους η μεταφορα των μικρων παιδιων με δικυκλο ειναι μονοδρομος.Αυτο εχουνε με αυτο βολευονται.
Τουλαχιστον ενα τη φορα,με μικρες ταχυτητες και ο Θεος που πιστευει ο καθενας,βοηθος.
Επαιρνα καμμια φορα σε ενα jog ακι που ειχα,το ενα απο τα δυο,με κρανακι σκι,τα εβαζα αναμεσα σε μενα και το τιμονι και τα πηγαινα σε καποιες δραστηριοτητες τους.Το σπιτι μου απο το κεντρο ειναι τρια λεπτα.Παντα με την ψυχη στο στομα.Δεν μπορω να καταλαβω πως κανουνε τεραστιες αποστασεις σε μεγαλουπολεις με δυο και τρια παιδια επανω να κρεμονται σαν σταφυλια.