
Δημοσιεύθηκε αρχικά από
amyroukai
Λοιπόν, πέρα από το ταξιδιωτικό, μου έκανε εντύπωση... το πόσο "μικροσκοπικός" είναι ο Μητσάκης. Δεν ξέρω γιατί, από έναν άνθρωπο που γυρίζει τον κόσμο 20 χρόνια το λιγότερο μόνος του ή με την σύζυγο, τον περίμενα λίγο πιο... Ξέρω 'γω, βίκινγκ. Πραγματικά για μερικές στιγμές σκεφτόμουνα πως στο καλό πατάει το R που είχε πάρει στην Αμερική...
Επίσης εντυπωσιακό το ότι ήταν ντροπαλός σχεδόν, πολύ ομιλητικός, πολύ ευχάριστος, δεν είχε καθόλου τον αέρα του "γατάκι μου ξέρεις τι έχω κάνει εγώ στη ζωή μου" που έχει πολύς κόσμος που... δεν έχει κάνει τίποτα ή που τον ξέρουν στην γειτονιά του μόνο. Και συζητώντας με τους γύρω, έμαθα ότι είναι πολύ πρόθυμος να μοιραστεί εμπειρίες και να δώσει συμβουλές. Γενικά, άφησε την εντύπωση ενός σπάνιου δείγματος ανθρώπου.
Η φωτογραφία από μιά αγορά συνοδεύτηκε με το σχόλιο "από εκεί ψώνιζα και εγώ το φαγητό γιατί τα εστιατόρια είναι πανάκριβα", δείχνει πέρα από τα άλλα έναν άνθρωπο που έχει αίσθηση του ταξιδιού και δεν είναι "έχω χορηγό, γάμησέ τα όλα, πλερώνει άλλος". Δεν ξέρω, αυτό μου έκανε πολύ εντύπωση. Θα μου πεις, ως κοιλιόδουλο τι άλλο θα σε εντυπωσίαζε, αλλά τέλος πάντων. Έχοντας κατά νου προηγούμενη συζήτηση περί αυτού, σε άλλο νήμα στο οποίο βγήκε πολλή μαυρίλα, περίμενα να δω κάτι άλλο και είδα κάτι άλλο.
Νομίζω δεν είναι εύκολο να κάνεις ότι κάνει, όχι μόνο λόγω κόστους αλλά και λόγω του τρόπου με τον οποίο κάνει το ταξίδι. Εστιάζει σε άλλα πράγματα από ότι εγώ θα κοιτούσα (όχι εντελώς αλλά αρκετά), τον βλέπεις ότι θέλει να φάει χιλιόμετρα με το κουτάλι αλλά ταυτόχρονα θέλει να χαρεί και την γεύση τους, πράγμα λίγο παράταιρο. Το σίγουρο είναι ότι παίρνεις πολλά, βλέπεις άλλη οπτική του ταξιδιού, βλέπεις ή ίσως πιο σωστά επιβεβαιώνεις ότι θέλει "θυσίες" για να βγει, κάθε είδους. Και ότι αυτό που βλέπεις εσύ ο θεατής στο τέλος, δεν έχει πάντα τόση σχέση με το πως πέρασε ο ταξιδιώτης εκείνη τη στιγμή.
Και είναι κρίμα που δεν ήταν εκεί όσοι έγραφαν τα διάφορα πικρόχολα περί του δάσκαλου που έχει τον τρόπο του και που την άδεια την ξεχειλώνει και αφήνει το σχολείο μπλα μπλα μπλα. Πιστεύω ότι θα άλλαζαν γνώμη.
Χάρηκα επίσης που είδα μετά από καιρό τον Γάλλο, το "βουνό" που αλήθεια είναι βουνό.
Και σκέψεις, πολλές σκέψεις.