Γυρνώντας απ το καφεδάκι, στην εθνική, πάω εγώ μπροστά και έχω μόνιμα στους καθρέφτες, τα δύο προβολάκια του Δημήτρη. Κάποια στιγμή προσπερνάω ένα βαραντέρο που ταξίδευε κι αυτός βόρια μόνος. Με χαιρέτησε, τον χαιρέτησα και για λίγο έβλεπα δυο μηχανάκια στον καθρέφτη. Σιγά, σιγά όμως χάθηκε πίσω και συνέχισα να βλέπω μόνο τα προβολάκια του Δημήτρη. Μετά από κάνα τέταρτο φτάνουμε στην έξοδο για Βόλο. Κόβω λίγο και περιμένω να χαιρετίσω. Φτάνει ο Δημήτρης με χαιρετάει και μου κάνει νόημα να φύγω. Χαιρετάω κι εγώ και συνεχίζω για Λάρισα, χωρίς να τον δω να στρίβει. Σε ένα δυο λεπτά ξανακοιτάω τον καθρέφτη και... βλέπω τα προβολάκια του Δημήτρη να συνεχίζουν να με ακολουθούν! "Αμάν" λέω, κάποια χαζομάρα έγινε. Σκέφτομαι αν βγαίνει από άλλη έξοδο. Δεν υπάρχει. "Καλά που πάει?" Πιάνω άκρια και κόβω. Γυρνάω σχεδόν ολόκληρος προς τα πίσω και του κάνω με το αριστερό χέρι, "που πας?" Μόλις βλέπει την χειρονομία, γυρνάει κι αυτός πίσω και κοιτάζει τρομαγμένος σχεδόν την μπαγκαζιέρα. Φτάνοντας δίπλα μου μου κάνει κι αυτός με το δάχτυλο, "τι έγινε?" και μου δείχνει και κάτι προς τα πίσω. Φτάνοντας δίπλα μου όμως, διαπιστώνω επιτέλους ότι δεν είναι ο Δημήτρης αλλά το βαραντέρο που περάσαμε πριν, και έχει ίδια προβολάκια στην ίδια θέση. Πως να του εξηγήσω σε κίνηση, ότι μπέρδεψα τα μπούτια μου. Του κάνω με το χέρι στο κεφάλι μου "τοκ τοκ" και φωνάζω, "σε μπέρδεψα με τον άλλον". Δεν κατάλαβε φυσικά και έλεγε κι αυτός κάτι δείχνοντας πίσω και κάνοντας διάφορες κινήσεις, που ούτε εγώ κατάλαβα. Μην τα πολυλογώ σταματήσαμε στον παράδρομο αργότερα. Του εξήγησα ότι τον μπέρδεψα και μου εξήγησε ότι τρόμαξε, γιατί νόμισε ότι του έλεγα, ότι του έφυγε η πινακίδα!!! Του ξεβιδώθηκε και την έσφιξε πρόχειρα και είχε το νου του εκεί. Ότι νάνε κι εγώ κι αυτός.
Όλες οι φρεγάτες από μπροστά ίδιες ρπσμ