Δημοσιεύθηκε αρχικά από
stam2
στον δυτικό κόσμο, την πρωτευουσα του καπιταλισμού εχουν αναγαγει την πώληση σε επιστήμη, την λεγόμενη ελληνιστί πωλησιακή. Κάποιοι από εδω εχουν ασχοληθεί όπως φαίνεται σε βαθος και καποιοι άλλοι μιλάνε βασει προσωπικών εκτιμήσεών και πεπειθήσεών τους. Αυτό όμως λίγη σημασία έχει διότι όλοι είμαστε καταναλωτες και όλοι μαζι διαμορφώνουμε την αγορά και παίρνουμε "αυτό που μας αξίζει". Ή μήπως όχι?
Άλλος εκτιμάει την ποικιλία του πολυκαταστήματος, δεν τον νοιάζει η ποιότητα του προϊόντος ή της εξυπηρέτησης παρά μόνο της τιμής, άλλος τ' ανάποδα.
ΌΜΩΣ πρέπει να αναλογιστούμε το εξής: όταν κλείνει ένας φούρνος και λέμε όλοι, ο κακομοίρης έκλεισε λόγω κρίσης, και ανοίγει απέναντί του ένας άλλος και πάει γαμιώντας, κάτι συμβαίνει: Ίσως ο παλιός φούρναρης δεν αναρωτήθηκε ποτέ τι είναι γάντια που πιάνουμε το ψωμί, ή τι είναι καλημέρα και χαμόγελο στον πελάτη, τι είναι καθαριότητα, και ποικιλία, μπαγκέτες κομμένες στη μέση με λίγο ζαμπονοτύρι μέσα, αντί να πουλάει μόνο φρατζόλες. Μπορεί όμως και ο νέος, να κλέβει στην ποιότητα, στο αλεύρι, ή να μην πληρώνει εισφορές ΙΚΑ, κλπ, να δίνει μισθούς πείνας κλπ. Όλα παίζουν στην αγορά.
Από την άλλη όμως στη χώρα μας ποτέ η πώληση και ο πωλητής δεν αντιμετωπίστηκε σοβαρά από τις εταιρίες. Δεν αντιλήφθηκαν ότι καλή και χρήσιμη είναι η δουλειά του λογιστή, και του δικηγόρου και του διευθυντή της εταιρίας, αλλά ο πωλητής είναι ο κυνηγός! Αυτός φέρνει το "φαί" για να το μοιραστούν οι υπόλοιποι. Και πρέπει να είναι επιστήμονας για να το φέρει, ειδικά όταν η αγορά είναι στεγνη. Και όταν το φέρνει, πρέπει να αμοίβεται καλά. Όχι φραγκοδίφραγκα. Και πρέπει συνεχώς να εκπαιδεύεται στο πεδίο του ώστε να εξοπλίζεται με γνώσεις και τεχνικές, και να πλαισιώνεται από μια σχέση με την επιχείρηση, τέτοια που να νιώθει ασφάλεια και σπίτι του. Ο πωλητής μέσα στο κατάστημά του πρέπει να νιώθει σαν να είναι το κάστρο του, όσο είναι ισχυρό το κάστρο είναι και αυτός. Κάτι τέτοιο ισχύει σε υγειείς επιχειρήσεις που είναι ψηλά στην εκτίμηση και των καταναλωτών αλλά και των υπαλλήλων τους, όπως ας πούμε η διάσημη αλυσίδα σουπερ μάρκετ.
Με τις σύγχρονες συνθήκες εργασίας όμως δόθηκε η δυνατότητα ο πωλητής να μεταβληθεί σε "υπάλληλο", σαν να μιλάμε για μια καθαρίστρια, ένα λογιστή, έναν οποιονδήποτε διεκπεραιωτή μίας μηχανικής εργασίας. Σκοτώθηκε η φαντασία, η δημιουργικότητα, το ενδιαφέρον, το κυνήγι. Οι θέσεις πλαισιώθηκαν από "παιδάκια" που αποδίδουν τα ανάλογα.
Είναι σωστό? είναι λάθος? σίγουρα είναι η πραγματικότητα που ζούμε και φυσικά δεν είμαστε αμέτοχοι σε αυτήν. Ο έλληνας δεν έχει ώριμη καταναλωτική συνείδηση, δεν μπορεί να κάνει μπουκοτάζ σε μεγάλη κλίμακα, δεν μπορεί να πιέσει για αλλαγές με τις επιλογές του, ή με τα παράπονα που ΔΕΝ κάνει. Συνεπώς θα συνεχίσει να "απολαμβάνει" τις ίδιες και χειρότερες υπηρεσίες. Φυσικά "βοηθάει" και η δυστοκία των πολιτικών αποφάσεων, οι φορολογικοί και εργατικοί νόμοι και ένα πλήθος από εξωγενείς παράγοντες.
Όμως όλα αυτά δεν πρέπει να είναι άλλοθι για τον σύγχρονο "πωλητή". Στο ίδιο μαγαζί που ο ένας υπάλληλος θα αδιαφορήσει για την ύπαρξή σου, ή δεν θα γνωρίζει καλά το προϊόν του, ή θα είναι αγενής, ή θα βαρεθεί να κατεβάσει όλο το ράφι για πάρτη σου, στο ίδιο μαγαζί υπάρχει άλλος υπάλληλος το ίδιο κακά αμοιβόμενος που θα κάνει τα ακριβως αντίθετα αποδεικνύοντας ότι δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά θέμα "επαγγελματισμού" και θέμα ποιότητας και καταλληλότητας ανθρώπου για τη θέση. Το ίδιο ισχύει όμως και για την επιχείρηση απέναντι που πουλάει το ίδιο προϊόν πολύ καλύτερα κι όμως ο κόσμος πάει και στις δύο διότι πολλοί δεν νοιάζονται, δεν έχουν ούτε αυτοεκτίμηση, ούτε εκτίμηση του σωστού πωλητή και της σωστής επιχείρησης.
Άρα είναι και θέμα αγοραστικού κοινού.
Τεράστιο το θέμα που άνοιξε, δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να το συνοψίσει σε 15 σειρές....
Απάντηση με παράθεση
