Μεγάλο θέμα......το μεγαλύτερο δίλλημα οταν ξαναπήρα μηχανή (μετά απο 10 χρόνια ) ηταν να μην παρασύρω τον μικρό.
Τωρα ειναι 13 και ψάχνεται, προσπαθώ να το κάνω κουτακια, ευτυχώς εχει 1 φίλο κουτάκια, και στρέφεται προς τα εκεί.
Πάντως στην συμπεριφόρα στον δρόμο ειμαι εδώ:
Δημοσιεύθηκε αρχικά από sniper
Δεν μ' εχει δει ποτέ ξεκράνωτο (δεν οδηγώ και ξεκράνωτος) και γενικά προσπαθώ να τον κάνω σωστό οδηγό (είτε για μοτο είτε για αυτο), ξεκινώντας απο την παιδεία. Μεχρι στιγμής πάει καλά,
Τελευταία τροποποίηση από Μανολης67; 12/02/2016 στις 12:23.
Το δύσκολο δεν είναι να δώσεις την μηχανή, το δύσκολο είναι να ζεις χωρίς αυτήν, δεν μου έλειψε η ευκολιά και η πρακτικότητα, έμαθα να κάνω την δουλεία μου και χωρίς αυτήν.
Μου έλειψαν οι βόλτες στα γύρω βουνά (εντουράς γαρ) .
Κατάλαβα ότι δεν την πάλευα και ξαναπήρα.
Δεν το μετάνιωσα, κανε ότι θες να κάνεις τωρα που μπορείς!
Κανα εξαμηνο πριν ερθει ο γιος μου,με τη λογικη να μην κολλησει το μικροβιο ,της εδωσα ποδι.Μερικα χρονια χωρις μηχανη και καμμια βολτουλα αραια και που με τη μηχανη κανενος φιλου.
Οταν ο γιος πατησε τα 5 καταλαβα οτι δεν πηγαινε αλλο.Μαζεψα ενα σκουτερακι,τουλαχιστον να κανω τις δουλειες μου,αλλα και να τσεκαρω αντιδρασεις.Απο την αρχη δεν του εκανε μεγαλη εντυπωση,οποτε αρχισα να παιρνω τα πανω μου.
Καποια μερα παιρνω το jog με σκοπο να παω για καφεδακι,διπλα στη λιμνη,στα Γιαννενα.Φουλαρω στο μπενζιναδικο και ξεκιναω.
Πρωτη σταση για βενζινη κοντα στην Αρτα,δευτερη Αμφιλοχια,τριτη μετα το Αγρινιο και τεταρτη στη Ναυπακτο.Δεν θυμαμαι ποσες ωρες το εκανα,αλλα αυτο που θυμαμαι ειναι οτι επινα το καφεδακι μου και κοιταζα το jog-ακι με θαυμασμο.Σιγα σιγα αλλα σταθερα με πηγε εκει που του ζητησα.Φυσικα εκανα καναδυο ωρες παραπανω,οι πισω μου αναρωτιοταν που βρεθηκε η ομιχλη καλοκαιριατικα,τα χερια μου τρεμανε τοσο που ειπα αμαν να πιω το καφεδακι μου,αλλα ημουν παλι στο δρομο.
Στο γυρισμο το πηγα ποιο χαλαρα.Το βραδυ που επεστρεψα πονουσαν μεχρι και τα νυχια μου.Οι ωρες περασανε πολυ βασανιστικα.Ολο το βραδυ μια στο κρεβατι,μια στο car.gr.Mεχρι το μεσημερι της επομενης ειχα καινουργια μηχανη.
Ο γιος δεν ενδιαφερθηκε ουτε ενδιαφερεται ιδιαιτερα.Του αρεσει να πηγαινουμε ταξιδια,σιγουρα καποια στιγμη θα παρει μηχανη γιατι ειναι ταξιδιαρης,αλλα πλεον θα ειναι σε ηλικια που θα ξερει τι κανει.
Τελευταία τροποποίηση από Pan (dvs); 12/02/2016 στις 14:18.
ρε παιδες,ακομα φαμιλια δεν εχω δημιουργησει αλλα γιατι προσπαθειτε να απωθησετε τα παιδια σας απο τον μοτοσυκλετισμο,αντι να τους μαθετε τι και πως απο "μωρα";;;;
εμενα ο πατερας μου με πηγαινε με το τσαλυ και την βεσπα που ειχε,χωρις κρανος,χωρις τιποτα.στο γυμνασιο μου την εδινε και την οδηγαγα και λιγο.ευτυχως εμαθα πριν παθω.
αν εχω την δυνατοτητα,θα εκανα με τα παιδια μου εντουρο απο μικρα.αν τους αρεσε φυσικα.θα τους εκανα μοτοσυκλετιστες πριν χρειαστει να τα δουν.ισα ισα θα ηθελα να ζησουν αυτα που ζω σαν μοτοσυκλετιστης.
....νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος....
Το γεγονός οτι δεν έχω παιδιά, και κάποια στιγμή έπαψα να έχω και γονείς, συντέλεσε στην απόφασή μου να μάθω να καβαλάω μηχανάκια στα 45. Αυτά.
Ισως επειδη οταν εισαι χρονια στους δρομους και βλεπεις πολλους να ξεκινανε το ταξιδι τους,αλλα λιγοτερους να το τελειωνουνε,σκεφτεσαι πιο συντηρητικα.
Τωρα ο Κωστας με τα πολλα εφταρια,ο οποιος βγαζει ευκολα συμπερασματα,και μιλαει για κουτια και παντοφλες,μπορει να εχει καποιο δικιο για καποιους συντροχους μας.Περα απο πλακα,αυτο ειναι κατι που δεν το θεωρω υποτιμητικο.Πρεπει να σεβεσαι τον ανθρωπο σου και να καταλαβαινεις τις φοβιες του.
Οσο για μενα απο την πρωτη στιγμη ημουνα ξεκαθαρος.Ο δρομος ειναι η ζωη μου και δεν υπαρχει περιπτωση να σταματησω ποτε να ταξιδευω.Ητανε καθαρα δικη μου επιλογη,να σταματησω να εχω μηχανη για καποιο διαστημα.
Τελευταία τροποποίηση από Pan (dvs); 12/02/2016 στις 17:51.
... για μένα πάντως το πρωτο παιδί δεν επηρέασε και πολλά. Στο δεύτερο έγινε η ζημιά. Η βαθμός εμπλοκής ήταν πολλαπλάσιος του εις διπλούν. Στο πρώτο παιδί όλα γίνονται. Στο δευτερο βαραίνει πολύ. Δε μπορώ να φανταστώ τι συμβαίνει στο τρίτο και πάνω![]()
Τελευταία τροποποίηση από McGyver; 12/02/2016 στις 17:46.
Σκεφτόμουν και εγώ ότι θα χαιρόμουν αν έβλεπα το γιο μου μοτοσικλετιστή, αν έπαιζα ποδόσφαιρο θα ήθελα να τον δω ποδοσφαιριστή....αλλά τελικά τα παιδιά μας δεν είναι και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν κλώνοι μας,
Πέρα απο τούς κινδύνους (τα έχουμε δει, τα βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους) ας αφήσουμε τα παιδιά μας να αποφασίσουν μόνα τους τι θέλουν και τι όχι,