Δυστυχώς το μεγάλο ταξίδι που ετοίμαζε η ΛΕ.ΜΟΤ.Α. για το Πανελλαδικό Γύρο δεν ολοκληρώθηκε. Αισθάνομαι κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνος για ότι έγινε, γιατί από τη μία εγώ το οργάνωσα και από την άλλη εγώ πρώτος το παράτησα στα μισά.
Το ταξίδι ξεκίνησε ιδανικά τη Πέμπτη το πρωί. Ο καιρός ήταν πολύ καλός, αν και έκανε λίγο κρύο από την Άρτα μέχρι το Μέτσοβο. Μόλις αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς Μηλιά και Γρεβενά ο καιρός ζέστανε και αρχίσαμε να βγάζουμε ρούχα. Μετά από την Εγνατία άρχισε η ανάβαση για τη Καστανιά ώστε να φτάσουμε στη Βέροια. Από εκεί στη Θεσσαλονίκη όπου κάναμε μια εικοσάλεπτη στάση για να τσιμπήσουμε κάτι και βουρ για Καβάλα. Φτάσαμε όμως πολύ νωρίτερα από ότι υπολογίζαμε. Γύρω στις 15:30 είμασταν εκεί. Οπότε αποφασίσαμε να πάμε να διανυκτερεύσουμε στην Αλεξανδρούπολη ώστε να γλυτώσουμε χιλιόμετρα την επόμενη μέρα μιας και είμασταν και ξεκούραστοι. Ετσι και έγινε. Το βράδυ μείναμε στην Αλεξανδρούπολη στο Ξενοδοχείο Ερικα το οποίο έχει υπέροχη θέα στο πέλαγος, στο φάρο και στη Σαμοθράκη.
Την επόμενη μέρα το πρωί ξεκινήσαμε για να αρχίσουμε να βλέπουμε και τις πόλεις της Θράκης τις οποίες δεν είχαμε δει τη προηγούμενη μέρα μιας και είχαμε περάσει από την Εγνατία Οδό.
Πρώτη στάση για καφέ στη Ξάνθη, όπου βρεθήκαμε με ένα πατριωτάκη μας που σπουδάζει εκεί. Πολύ ωραία πόλη αλλά πολλοί μουσουλμάνοι ρε παιδί μου. Τελικά η μισή Θράκη πρέπει να είναι Ελληνες. Η υπόλοιποι είναι μουσουλμάνοι. Η επόμενη στάση ήταν στη Καβάλα, όπου σταματήσαμε να τσιμπήσουμε κάτι γιατί είχαμε να φάμε από το προηγούμενο βράδυ και η ώρα είχε πάει κιόλας 11:30. Αυτή και ήταν ωραία πόλη. Με το κάστρο της και τις αψίδες της μέσα στη πόλη. Εντυπωσιαστήκαμε από τις ομορφιές της αλλά και από τις μηχανές που κυκλοφορούσαν. Πάρα πολλές και όλων των "ειδών" Αφού φύγαμε και από τη Καβάλα, περάσαμε τη Θεσσαλονίκη για δεύτερη φορά από τον Περιφερειακό της και συνεχίσαμε για Κατερίνη, όπου κάναμε μια στάση στη Πλάκα Λιτοχώρου για καφεδάκι και ξεκούραση. Από κει βουρ για το Βόλο, όπου θα διανυκτερεύαμε το δεύτερο βράδυ. Στα αρχικά πλάνα ήταν να γίνει η δεύτερη διανυκτέρευση στο Λιτόχωρο ή κάπου εκεί κοντά, αλλά λόγω του ότι τα χιλιόμετρα έβγαιναν πολύ πιο εύκολα από ότι υπολογίζαμε αποφασίστηκε η διανυκτέρευση να γίνει πιο νότια. Μόλις φτάσαμε στην Εθνική πριν στρίψουμε για Βόλο, με έπιασαν τύψεις. Τις οποίες βέβαια τις είχα καθόλη τη διάρκεια του μέχρι τότε ταξιδίου αλλά και πριν ξεκινήσει αυτό. Τύψεις γιατί άφησα μόνη της την επτά μηνών έγκυο γυναίκα μου. Η οποία όχι μόνο δε μου δημιούργησε πρόβλημα με το ταξίδι αλλά με ενθάρρυνε κιόλας να το συνεχίσω. Εγώ όμως δε μπορούσα με τίποτα να την αφήσω και άλλο βράδυ μόνη της. Ετσι με το που κάναμε στάση πάνω στη διασταύρωση Βόλου - Λάρισας, ανακοίνωσα στα παιδιά την απόφασή μου να εγκταλείψω το ταξίδι και να γυρίσω πίσω στη γυναίκα μου. Τα παιδιά φέρθηκαν σα πραγματικοί φίλοι. Δεν έφεραν κάποια αντίρρηση στην απόφασή μου, απεναντίας μου είπαν ότι καλά κάνω και επιστρέφω και μου ευχήθηκαν καλό ταξίδι μιας και ο δρόμος της επιστροφής ήταν δύσκολος μετά από τόσα συνεχόμενα χιλιόμετρα και με το καιρό να αρχίζει να χαλάει.
Ετσι οι δρόμοι μας χώρισαν. Τα παιδιά πήγαν προς στο Βόλο και εγώ προς τη Λάρισα στην οποία έκανα μια στάση για να δω την αδερφή μου που μένει εκεί. Κατά τις 18:00 και αφού ήπια ένα καφεδάκι στο σπίτι της αδερφής μου αποφάσισα να συνεχίσω για Αρτα. Βγαίνοντας από το σπίτι είδα ότι καιρός χαλούσε ειδικά προς το μέρος που θα πήγαινα εγώ. Αφού έβαλα βενζίνη ξεκίνησα προς Τρίκαλα. Με αρκετή βροχή να πέφτει κατά διαστήματα έφτασα έξω από τη πόλη και σκέφτηκα ποιό δρόμο να ακολουθήσω. Από τη Πύλη Τρικάλων, μέσω Μεσοχώρας, Βουργαρελίου Άρτας και να κατέβω από τα ορεινά του Νομού, ή να πάω κανονικά από Κατάρα και Ιωάννινα. Δε χρειάστηκε και πολύ σκέψη μόλις κατάλαβα ότι η βροχή δυνάμωσε πάλι. Ξεκίνησα για Καλαμπάκα, αφήνοντας πίσω μου τη Πύλη Τρικάλων μιας και ο δρόμος δεν είναι ο καλύτερος και δεν έχει και τόση κίνηση από αυτοκίνητα σε περίπτωση λέμε που σου συμβεί κάτι. Αφού πέρασα τη Καλαμπάκα άρχισε η ανάβαση για Κατάρα. Στενός δρόμος, γεμάτος στροφές και αρκετά γλυστερός με τη βροχή παρόλο που φορούσα καινούργια λάστιχα. Η έκπληξη μου ήρθε λίγο αργότερα όταν έφτασα στον Αυχένα της Κατάρας. Εκεί που περίμενα να ρίχνει καρεκλοπόδαρα έβγαλε ήλιο, ο οποίος συνεχίστηκε για αρκετή ώρα μέχρι τη Γέφυρα της Μπαλντούμας όπου ξανάρχισε η βροχή. Φτάνοντας στα Ιωάννινα η βροχή συνοδευόταν από αστραπές και βροντές! Πάλι καλά που δε με βρήκε και κανένας κεραυνός να με κάνει ψητό. Τα τελευταία 75 χιλιόμετρα μεταξύ Ιωαννίνων και Άρτας βγήκαν πολύ πιο εύκολα από ότι περίμενα παρόλη τη βροχή που έριχνε συνεχώς. Οταν τελικά έφτασα Άρτα ήμουν πολύ χαρούμενος παρότι το ταξίδι που σχεδίαζα τόσους μήνες δε πραγματοποιήθηκε, παρά μόνο κατά το ήμισυ. Δε με ένοιαζε κιόλας. Αυτό που με ένοιαζε ήταν μόνο η αγκαλιά της γυναίκας μου και να καθήσω να παίξω με τη κοιλιά της και με το μωρό που κλωτσάει κάθε φορά που το ακουμπάω. Η απόλυτη ευτυχία.
Την άλλη μέρα έμαθα ότι τα παιδιά γύρισαν Άρτα από Μπράλο και Καρπενήσι και ότι η εκδρομή δεν συνεχίστηκε για Πελοπόνησσο όπως αρχικά είχε ειπωθεί. Ακόμη δεν έχουμε βρεθεί να κουβεντιάσουμε γιατί δε συνέχισαν. Πάντως ήταν πολύ ωραία όλα αυτά τα μέρη που επισκεφτήκαμε, μιας και οι μισοί από μας δεν είχαμε ξαναεπισκεφτεί μέρη πάνω από τη Θεσσαλονίκη. Αποκτήσαμε όλοι μας μια ακόμη μοτοσικλετιστική εμπειρία και είδαμε μελλοντικούς προορισμούς. Ελπίζω του χρόνου να καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό το ταξίδι μόνο και μόνο για να λέμε ότι κάποτε με τη μηχανή γυρίσαμε όλη την Ελλάδα μέσα σε τρεις μέρες. Αυτό αρκεί...