Δε σε είδα ρε Ποπάκι.. Πέρασα πάλι από το γραφείο σου.. Και έλειπες.. Και δε θα ξαναπάς.. Πίστευα θα τα καταφέρεις.. Πάλεψες.. Τρεις μηνες άντεξες..
Κάθε φορά που ο δρόμος με βγάζει από το γραφείο σου, κάθε φορά θυμάμαι πως χαμογέλούσες.. Δεν σε γνώριζα πολύ, δεν ήσουν φίλη.. Όμως κάθε φορά τα λέγαμε.. 5 λεπτά, 10 λεπτά.. Οσο ήταν.. Και πάντα με το χαμόγελο..
Και πάντα να με ρωτάς τι φαγητό μου έχει φτιάξει η μάνα μου γιατί ήξερες πως περναγα πάντα τελευταία από σενα.. Και συ.. Με το χαμόγελο.. Ακόμα και όταν "εφυγαν" οι δικοί σου.. Σε 3, 4 μήνες και οι δύο.. Με δύναμη και χαμόγελο..
Και σε είδα πριν το Πασχα και μου έλεγες, πως ολα καλά, και έκανες σχέδια για το καλοκαίρι.. Και πάγωσε το αίμα μου όταν η συνάδελφος σου μου είπε "εε, η Πόπη είναι στην εντατική σε κώμα, είχε ένα ατύχημα μετά το Πάσχα".. Τι πως που.. Δεν κατάφερα να ρωτήσω.. Δευτερη φορά στη ζωή μου μου κόβονται τα πόδια.. Εμαθα πολύ αργότερα, ατύχημα στον Κηφισσό λέει.. Δε ξέρω με τι.. Αλλά δεν έχει και σημασία..
Δεν ήρθα να σε δω στο Νοσοκομείο.. και πως να ρθω.. Μόνο το μικρό σου ήξερα. Και τι να πω.. Και κάθε μέρα το σκέφτομαι.. Και χτες έμαθα πως έσβησες .. Μόλις στα 29 σου..
Συγγνώμη ρε Ποπάκι, δε ξέρω γιατί αλλά ένιωσα την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη.. Γιατί δεν ήρθα, γιατί μόνο το σκεφτόμουν. γιατί δε ξέρω.. Δεν ξέρω αν θα είχε διαφορά.. Αλλά δεν ήρθα..
Απάντηση με παράθεση
....
Δημοσιεύθηκε αρχικά από sugariasgeorge
