Δελφοί, Λίμνη Μόρνου, Χάνι Ρέρεσι. Κυριακή 17/7/16

[spyrakos35]

δεν ενοχλεί όντως (αλλά ισχύει και το πόνημα του Λύκου για τον Δαρβίνο και τα λάθη στα μηχανάκια). θα το κάνω ένα δυο κλικ πιο σφιχτό να δω την διαφορά. Μπορεί να δίνει παραπάνω "εμπιστοσύνη" ξέρω και 'γω.

ναι, μπροστά ή πίσω θα κάνεις τα κλικ? χααααααααααα

[amyroukai]

πίσω λέμε, το εμπρός είχε πολύ σωστή φθορά. ή αποσύνθεση...

δε γαμιέται, πάρε να'χεις

[spyrakos35]

το παρακάτω κείμενο πάντως δεν ξεκαθαρίζει που πρέπει να κάνεις πιο αργή την επαναφορά.... είναι λίγο ασαφές, "είτε μπρος είτε πίσω"... παρ' το αυγό και κουρευτο δλδ (για μας τους κουλούς εννοώ)....
αμα είσαι οκ με το feeling μην το πειράξεις....

[amyroukai]

back edge, πολύ γρήγορο

[spyrakos35]

back edge, πολύ γρήγορο

this is a strong sign that rebound damping ON THE FORKS OR SHOCK is set ..... μπλα μπλα μπλα....

ναι, πρεπει να το κάνεις πιο αργό αλλά ποιο? το μπροστινό ή το πισω?

αστο να πάει στο διαολο σου λέω, θα μπλέξεις, παθών

[spyro]

Εύγε παίδες

[amyroukai]

βρε αγόρι, σε όποιο άκρο είναι το ελαστικό, σε εκείνο το άκρο πειράζεις την ανάρτηση.

[Eversman]

http://www.lidoriki.com/2014/02/blog-post_6665.html?m=1

Το πιο όμορφο πράγμα σε μία βόλτα είναι όταν πάς από τον δρόμο που "πάντα ήθελες, αλλά δεν είχες πάει, μέχρι τώρα", ή σταματας στο τάδε ξέφωτο που ποτέ δεν σταμάτησες, αλλά πάντα ήθελες! Μπράβο παιδιά! Το κείμενο και οι φωτογραφίες, με ταξίδεψαν

Το κάστρο είναι η ακρόπολη της αρχαίας Καλλιπολης, βυθισμένη πλέον στον βυθό της λίμνης, μαζί με το Βελουχοβο, το σύγχρονο χωριό που βρισκόταν χτισμένο, στο ίδιο σημείο. Πραγματικό έγκλημα για τους απανταχού αρχαιολατρεις, η βυθισμένη πολιτεία

[akis_trevor]

Ωραία βόλτα ρε παίδες...
Until the next one...

[teogtp]

Ρε Γιαννη .......
Οταν διαβαζω κειμενο σου παντα το ποτακι ειναι απαραιτητο.....
Respect.

[alexis_d]

Ρε Γιαννη .......
Οταν διαβαζω κειμενο σου παντα το ποτακι ειναι απαραιτητο.....
Respect.

Αλκοολικέ...

[DrEvil]

Αλκοολικέ...

Με φωναξατε;

[antsoar]

Γέμισαν καλά οι μπαταρίες πάλι, έχουμε απόθεμα μέχρι την επόμενη.
550 απολαυστικά χλμ ήταν η βόλτα.

Από τα πρώτα μέτρα, φεύγοντας από το σπίτι κατάλαβα ότι το καλοκαιρινό μπουφάν ήταν οριακή επιλογή. Αυτό θα φαινόταν περισσότερο στην επιστροφή.

Στο περίπτερο έφτασα πρώτος, το πρωινό καφεδάκι και η παρατήρηση των άλλων μηχανόβιων είναι μια διαδικασία ζεν που δεν χάνω με τίποτα.
Σε λίγο έφτασε και ο Γιάννης και πιάσαμε την κουβέντα. Γενικά η ωραία συζήτηση ήταν κάτι που απόλαυσα πολύ σε αυτή τη βόλτα.

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Μπήκα μπροστά και άρχισα να λύνω ακόμα μια φορά τον γρίφο του ρυθμού.
Πάντα όταν είμαι μπροστά προσπαθώ να βρω ένα ρυθμό που να κρατάει το ενδιαφέρον χωρίς να ζορίζει αυτούς που ακολουθούν. Κοιτάζω τους καθρέφτες, βλέπω απόσταση, βλέπω τις προσπεράσεις, προσπαθώ να καταλάβω αν ο άλλος βαριέται η ζορίζεται. Το δικό μου αγαπημένο είναι λίγο προς το σβέλτο (χωρίς να είμαι γρήγορος ) Αλλά ευχαρίστως θα προσαρμόσω τον ρυθμό εκεί που θα ευχαριστηθούν όλοι. Αυτό είναι κάτι που δεν το είχα και το ανέπτυξα μετά από πολλές συμμετοχές σε βόλτες στο μοτο. Όπου πολλοί άλλοι έκαναν το ίδιο για μένα

Το ενδιαφέρον κομμάτι ξεκινάει μετά τη Λιβαδειά, και η θέα του Παρνασσού είναι κάτι που πάντα με εντυπωσιάζει, κι ας το έχουμε κάνει τόσες φορές. Οδηγούσα και σκεφτόμουν ότι υπάρχουν χώρες όπου πρέπει οδηγείς μια μέρα ολόκληρη για να βρεις βουνό, και σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να περάσεις και τα σύνορα

Μετά τα Άσπρα σπίτια, και μέχρι την Αράχοβα ένα μεγάλο κομμάτι είχε ολοκαίνουργια μαύρη άσφαλτο. Ε, αμαρτία να μην το εκμεταλλευτούμε. Επιτέλους μετά από ένα χρόνο που είναι στα χέρια μου, το 955 είναι στην κατάσταση που το θέλω. Λάστιχα, μοτέρ, αναρτήσεις, κ.α.. Αλλά πλέον είναι απόλαυση, και σε αντίθεση με τον Γιάννη ο ήχος από την racing εξάτμιση δεν με ενοχλεί καθόλου .

Μετά την Άμφισσα για Λιδορίκι ο δρόμος είναι σαν να έχεις πετάξει κομμάτια εθνικής οδού πάνω στα βουνά. Η οποία, όπως το λέει ο Γιάννης, διακόπτεται από διάφορα μαρτυρικά χωριά.
Η λίμνη είχε ένα μαγικό τυρκουάζ χρώμα που δεν είχα πετύχει καμιά φορά πριν. Οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν το αποδίδουν.

[antsoar]

Το βόρειο κομμάτι μετά το Λιδορίκι είναι σχεδόν έρημο από κίνηση. Πρέπει να είδαμε δυο αυτοκίνητα, και αυτό επειδή κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες. Η ημέρα είχε μια απίστευτη διαύγεια με τις κορυφές της Γκιώνας και τα Βαρδούσια στο βάθος να συμπληρώνουν το τοπίο. Πολλές φορές αναρωτήθηκα, κάτι φιδωτά ανηφορικά δρομάκια που σκαρφάλωναν τις πλαγιές της Γκιώνας, που να πηγαίνουν άραγε. Και με τι να μπορούσες να τις ανέβεις

Κάποια στιγμή ψάχναμε με τον Γιάννη αν υπάρχει σημείο κατάλληλο για ενδεχόμενη βουτιά στη λίμνη. όταν αργότερα στο χάνι μου είπε πως πιθανόν να υπάρχουν αγωγοί που τραβάνε νερό για το φράγμα, και ίσως δημιουργούν δίνες σε όλη την λίμνη, έχασα κάθε ενδιαφέρον για να βουτήξω και το δάκτυλο του ποδιού μου μέσα

Για το φαγητό δεν θα γράψω κάτι, εκτός του ότι είναι από τα πράγματα που θεωρώ μεγάλη πολυτέλεια και προνόμιο. Και εξηγούμε, όσα λεφτά και να έχεις δεν μπορείς να αναπαράγεις το ίδιο αποτέλεσμα. Αν αύριο έρθει ένας επιχειρηματίας και πάρει τις συνταγές, και τις δώσει στην καλύτερη κουζίνα του κόσμου δεν θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα ποτέ. Θέλει την ίδια αυτή την κυρία, με τις κατσαρόλες της, με τα χέρια της και τα υλικά από την αυλή της, που κάνει το ίδιο πράγμα 50 χρόνια τώρα. Για αυτό θεωρώ κάτι τέτοια μέρη μεγάλη πολυτέλεια.

Αφού μετά από ώρα, που πέρασε με ωραία κουβέντα, καταφέραμε να χωνέψουμε ότι φάγαμε ξεκινήσαμε για να φύγουμε. Σύντομα κατάλαβα ότι το καλοκαιρινό μπουφάν δεν ήταν η καλύτερη ιδέα του κόσμου. Η θερμοκρασία ανέβηκε σε δυο περιπτώσεις. Στην παραλιακή από Γαλαξίδι για Ιτέα, βοηθούντος και της καγιέν που προσπαθούσε να ακολουθήσει στον πόντο. Και στο ωραίο ανηφορικό από Ιτέα για Δεσφίνα. Η αλήθεια είναι ότι μου έκανε εντύπωση ότι τριβάλιτσα δικάβαλα μπόρεσαν να ακολουθήσουν τέτοιο ρυθμό έστω για λίγο. Και που βρίσκουν τέτοιες ανθεκτικές γυναίκες ρε πστμ

Ένα ξεμούδιασμα έξω από τη Θήβα και εθνική. Στην επιστροφή ευτυχώς είχε λιγότερη κίνηση απ' ότι φανταζόμουν. Ρυθμός 140-160 αν και ήθελα να το τσιμπήσω λίγο ακόμα, αλλά σκεφτόμουν ότι ο Γιάννης θα ήταν κουρασμένος. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον το είχε, αλλά καλύτερα έτσι.


Είχα κέφι, το μηχανάκι ήταν στην καλύτερη κατάσταση έβερ απ' όταν το έχω πάρει. Είχα εξαιρετική παρέα. Ιδανικό καιρό, και μαγικά τοπία. Τι να ζητήσω;

Μέρες, μέρες ήθελα. Δεν ήθελα να γυρίσω, ήθελα να ανέβω για Γραμμένη Οξιά, και απο εκεί για Κρίκελο, Καρπενήσι, Άγραφα. Μέρες να γυρνάω χωρίς πρόγραμμα.
Όχι πολλές, 3-4 είναι μια χαρά.

Αύγουστο... βρε λες;

[taisteal]