there's no such thing as impossible
Συνεχιζουμε , βγαίνουμε Εθνική (αρκετα αξιοπρεπης) και φτάνουμε νύχτα πια κατα τις 9:30 Σκόδρα. Ξεθεωμενοι,πεινασμενοι και ταλαιπωρημενοι.Λογαριάζαμε να έχουμε φτάσει νωρίτερα ωστε να τρώγαμε κάτι και να περνάγαμε Μαυροβούνιο και να βρίσκαμε κατάλυμα ,αλλα δεν βγήκε έτσι. Η πολη άσχημη,ενα συνονθύλευμα φτωχόσπιτων και χάλια δρόμων,οπου φτιαγμενα αυτοκινητα περνανε με τα τσιφτετελια τσιτα . Επικίνδυνη οδηγικη αναρχια , σκουπίδια παντού, ενα γενικοτερο μπουρδελο.Δυστυχώς, μου θυμίζει Ελλάδα. Η κίνηση απελπιστικη και ξεκιναει και ενα εκνευριστικό ψιλόβροχο. Τρώμε ενα σάντουιτς στα όρθια και ρωτάμε για δωμάτιο σε ενα ξενοδοχείο και στο άκουσμα των 75 ευρω που ηθελαν,αποφασίζουμε να συνεχίσουμε για αλλού.Ο ουρανός μαύρος,δεν βλέπουμε αστέρια.Γυρνάμε προς τα πίσω, με σκοπο να βρουμε καποιο καταλυμα σε κάποιο απο τα χωρια που περάσαμε νωρίτερα,κοντα στα Σκόδρα.Περνάμε ενα ξενοδοχείο οπου κάτι μυστήριοι κοιτάγανε με φακούς τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ουτε καν έκοψα.
Βρισκόμαστε σύντομα στο πουθενά, ουτε χωριό ουτε τίποτα, η ωρα εχει παει σχεδον μεσανυχτα ,ο ουρανος ετοιμος να ανοιξει και να μας πνιξει. Αστραπες φωτίζουν την μαυρίλα που κρέμεται απο πάνω μας. Περιέργως νιωθω χαρούμενος ,γουστάρω την πρόκληση του να βρω λύση πριν η κατασταση γίνει απελπιστική, σαν αντίδραση στην κατάστασή μας ξεσπάω σε γέλια μέσα απο το κράνος. Κάπως θα βρεθεί η άκρη.
Μέσα στα μαύρα σκοτάδια πηγαίνουμε,πηγαίνουμε ..Μετα απο μια κλειστη στροφή συναντάμε μια μεγάλη ουρά απο αυτοκίνητα. Αναγκαστικά σταματάμε πίσω τους και απο το πλάι του δρόμου ,μεσα απο την μαυρίλα , μας την πέφτει ενα πληθος απο τσιγγάνους και τσιγγάνες ζητιάνους, χέρια πιάνουν το μπουφάν ,το τιμόνι, τα πράγματα ολοι ζητάνε λεφτά, μια εξαιρετικά χοντρή τσιγγάνα μου δειχνει την κοιλιά της , μου λεει φαι για το μπεμπέ...Τους λέμε στο ήρεμο οτι δεν εχουμε λεφτά αλλα αυτοι απτόητοι, μας εχουν περικυκλώσει ,μιλάνε ολοι μαζι, χερια παντού, πιάνουν το tank bag,προσπαθουν να πιάσουν κάτι, οτι μπορεσουν …σαν κακος εφιάλτης ….Αρχίζω και φωνάζω .Την παίρνουν χαμπάρι και κάνουν λίγο πίσω.Το κορνάρισμα ενος αυτοκινητου πίσω μου με βγάζει απο το κόλλημα της στιγμής,καρφώνω πρώτη, βγαίνω αριστερά και προσπερνάω την ουρά.Τότε ανακαλύπτουμε την αιτία της ουράς : Σύνορα ! Μα, εμεις γυρίσαμε προς τα πίσω …Ναι, εχει κι αλλου σύνορα με το Μαυροβούνιο βλάκα, οχι μόνο στην γέφυρα στα Σκόδρα. Συνεννοούμαστε με τους τελωνειακους και παρακάμπτουμε όλη την ουρά περνώντας τον τυπικό έλεγχο απο το πεζοδρόμιο στο πλάι του φυλάκιου και επιτέλους…Μαυροβούνιο !
there's no such thing as impossible
διαδρομή https://goo.gl/maps/cEwdRuiY5RR2
there's no such thing as impossible
Σταματάω στην νεκρή ζώνη ,ενα τσιγάρο και φύγαμε, πάμε να βρούμε που θα κοιμηθούμε απόψε.Παρόλη την κούραση αισθανόμαστε πιο αισιόδοξοι.Μέχρι κι ο ουρανός άλλαξε, για λίγο καθάρισε και φάνηκαν τα αστέρια.ο δρόμος στροφιλίκι με 'αψογης ποιότητας ασφαλτο, περνάμε και απο ενα τούνελ σκαμένο μέσα στο βράχο.Οι πολλοί Ιταλοί οδηγοί που συναντάμε ειναι εντελώς μαλάκες, προσπερνουν πάνω σε στροφές ,πάνε παρανοικά γρήγορα και μετά πλακώνονται σε φρενα πανικου,σχεδον τρακάροντας μεταξύ τους .Το ξενοδοχείο που έίχαμε δει νωρίτερα στο gps δεν υπήρχε στην πραγματικότητα και ενας ντόπιος μας στένει προς Ulzinj.
Φτάνουμε στην πόλη και σε μια στρογγυλή πλατεια, απο αυτες που ειναι κοινος τόπος σε ολα τα Βαλκάνια (πλην προφανων εξαιρέσεων,βέβαια), ενα σκουτερ στρίβει απότομα να μας προλάβει, χάνει το μπροστινό, το σώζει με πόδι κάτω και φτάνει δίπλα στο βαρυφορτωμένο BMW .Κάτι λέει, δεν καταλαβαίνω Χριστό,σταματάμε.Λέει,λέει, πιάνω την λέξη απαρταμέντι, του λεω ναι, μου βγάζει μια πλαστικοποιημενη μπροσουρα των δωματίων του, 30 ευρώ και πάρκινγκ για την dobra motora. Τετοια ώρα και μετα την μέρα που είχαμε, ο τυπάκος ηταν μάνα εξ ουρανού. Τον ακολουθούμε και φτάνουμε σε ενα αρκετά αξιοπρεπές δωμάτιο.Στήνουμε το μηχανάκι στο σταντ και ξεκινάμε το ξεφόρτωμα. Δεν έχω κουράγιο να κατεβάσω όλα τα πράγματα, βγάζω μόνο βαλίτσες και το tank bag ,τους σάκους τους αφήνω πάνω.Η μάνα του τύπου με τα δωμάτια μας βλέπει που είμαστε χώμα και εμφανίζεται μετα απο λίγο με δυο ποτήρια χυμό που εκείνη την στιγμή ήταν νέκταρ πραγματικό ...Χωρίς πολλά πολλά την πέφτουμε και σχεδον αμέσως αποκοιμιόμαστε .Λίγη ώρα μετά , ξυπνάω απο τον ήχο της βροχής που έπεφτε καταρακτωδώς στο τσιμέντο. Φτηνά την βγάλαμε….
Τελευταία τροποποίηση από Aνεμος; 22/07/2016 στις 00:39.
there's no such thing as impossible
Λίγη ώρα αργότερα και σαφώς πιο ξύπνιοι, πέρνουμε τον δρόμο για Kotor, που το είχα βάλει στα "οπωσδήποτε" του ταξιδιού.
Περνάμε απο Bar και Budva, εντυπωσιασμένοι απο τους άψογους δρόμους και την οργάνωση που αντικρίζαμε.Η Budva ειναι μια πόλη θέρετρο για φραγκάτους Ρώσους που μπαίνανε στην Maserati με τα πιπινάκια δυο δυο .Supercars, χλιδάτα ξενοδοχεία,χρήμα δίπλα μας παντού.Οχι ακριβώς του γούστου μας η φάση ,συνεχιζουμε προς Kotor .και λίγο αργότερα συναντάμε το (πρώην) νησάκι sveti stefan στα αριστερά μας.Στάση για φωτογραφίες και ενα καφέ.
![]()
there's no such thing as impossible