Κάνουμε την βόλτα μας περίπου δυο ώρες, εδώ στο πάρκο, συλλέγοντας αρχέγονα τοπία στην φωτογραφική.
Κάνουμε την βόλτα μας περίπου δυο ώρες, εδώ στο πάρκο, συλλέγοντας αρχέγονα τοπία στην φωτογραφική.
Μετά από εδώ ξεκινάμε με τον ίδιο δρόμο, για το (Reykjavik-Ρέικιαβικ). Μετά από 35χιλ μπαίνουμε πάλι στον (1) και μετά από 8χιλ, αρχίζουν τα προάστια της πρωτευούσης. Αρχίζουμε πλέον να κινούμαστε σε σύγχρονους δρόμους, με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση, και διαχωριστικά. Και μετά από πολύ καιρό βλέπω φανάρια!!! Αυτό που βλέπουμε είναι ότι μεγάλα εργοστάσια, και εταιρίες, είναι έξω από το κέντρο. Με αποτέλεσμα ο κόσμος που εργάζεται να μην στριμώχνεται στο κέντρο την πόλης. Και για το λόγο αυτό, έχουν φτιαχτεί εμπορικά καταστήματα, χώροι αναψυχής, και γνωστές αλυσίδες εστιατορίων.
Σταματάμε και εμείς σε μια γνωστή φίρμα γρήγορου φαγητού, για να τσιμπήσουμε κάτι πριν πάμε για το κέντρο. Δεν έχουμε άγχος για ξενοδοχείο, γιατί είχα πάρει χθες σβάρνα καμιά δεκαριά τηλέφωνα από το βιβλίο που είχαμε. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό παρόλο που δεν βρήκα αμέσως. Δίπλα από το κέντρο σε ένα ήσυχο στενό, θα μείνουμε για τρεις νύχτες σε Hotel-Guesthouse. Ξεκινάμε, και μετά από λίγο σταματώ πάλι σε βενζινάδικο της εταιρίας Olis. Βάζω βενζίνη, και βλέπω διαφήμιση για τον καφέ, οπού και είναι δωρεάν. Το εθνικό ποτό της (Ισλανδίας) είναι ο καφές και μάλιστα δωρεάν. Οπότε παίρνουμε δυο καφεδάκια και αράζουμε για λίγο.
Κοιτάμε τον χάρτη της πόλης που είχαμε, για να εντοπίσουμε που βρίσκονταν το ξενοδοχείο. Ευτυχώς βρίσκουμε την οδό και ξεκινάμε. Μπαίνοντας στην πόλη επιλεγούμε έναν δρόμο που ήταν παραλιακός, για να πάμε κέντρο. Ωραία διαδρομή, και στάση ξανά για να δούμε χάρτη. Είμαστε πολύ κοντά, και σε λίγο στρίβω στο δρόμο για το ξενοδοχείο. Σταματώ απ'έξω.
Είναι ένα μικρό αλλά συμπαθητικό Guesthouse. Το ισόγειο είχε δυο δωμάτια με εξωτερική κοινή τουαλέτα. Μια κουζίνα φουλ εξοπλιζόμενη για τα πρωινά μας. Και έναν μικρό χώρο με υπολογιστή και δωρεάν ιντερνέτ. Εμάς το δωμάτιο ήταν στον πρώτο όροφο. Ήταν με τουαλέτα μέσα, αλλά αρκετά μικρό. Η τιμή όπως για τα πάντα εδώ μεγάλη, στα 110 ευρώ…. Εντάξει δεν μας χάλασε, γιατί μας έφτιαξε με την οικογενειακή ατμόσφαιρα που διαθέτει. Για παρκινγκ δεν υπάρχει. Μπορούσα να την παρκάρω απέξω, αλλά ήταν δωρεάν από τις 18:00 μέχρι τις 10:00 το πρωί της άλλης μέρας. Μετά θα πρέπει να πληρώσεις η να μετακινήσεις την μηχανή λίγα μέτρα ποιο πίσω στον ίδιο δρόμο που ήταν 24ωρες δωρεάν.
Αφού τακτοποιηθήκαμε βγαίνουμε για βόλτα με τα πόδια. Εδώ η νύχτα αργεί να έρθει και ο χρόνος είναι αρκετός.
Κατευθυνόμαστε πολύ κοντά από εδώ σε μια λίμνη. Την (Tjornin-Τγιερνιν)… όπου στην όχθη της βρίσκεται το νέο Δημαρχείο, η Εθνική Πινακοθήκη, και αρκετές επαύλεις..
Στην νότια πλευρά βρίσκεται το Εθνικό Μουσείο, και το ίδρυμα Arni Magnusson, εκεί φυλάσσονται πολλά ισλανδικά χειρόγραφα. Εμείς αράξαμε σε ένα παγκάκι στην όχθη της λίμνης, με τον τέλειο καιρό που επικρατεί. Χαζεύαμε τον κόσμο που έκανε βόλτα, αλλά και μια οικογένεια Πολωνών που εκείνη την στιγμή πέταξε ψωμί στις πάπιες στην λίμνη και γινόταν ένας τσακωμός από πάπιες εναντίον γλάρων…
Και αφού είχαμε ισοπαλία στην παπιογλαρομαχια, πάμε να δούμε το ποιο γνωστό μνημείο της πόλης. Περπατώντας την οδό –Skolavordustigur- οπού η μισή ήταν σκαμμένη λόγο πεζοδρόμησης. Και μάλιστα οι εργάτες είναι Πολωνοί, και ρωτώντας τους μάθαμε ότι θα πεζοδρομηθούν οι γύρω δρόμοι από τον ναό, και από κάτω θα περνούν σωλήνες, και το καυτό νερό μέσα από αυτές δεν θα επιτρέπει να πιάσουν πάγο οι δρόμοι. Καλό εεεε!!!!! Φτάνοντας στο ναό, αντικρίσαμε δυστυχώς τις σκαλωσιές, που τον περιτριγύριζαν, λόγο συντήρησης.
Μπροστά από την είσοδο υπάρχει το επιβλητικό άγαλμα του θαλασσοπόρου Leif Eriksson. O θρυλικός Νορβηγός είχε ανακαλύψει την Αμερική πριν τον Χριστόφορο Κολόμβο….
Το εσωτερικό του ναού είναι λιτό, και εντύπωση κάνει το εκκλησιαστικό όργανο.
Φεύγοντας περνάμε από τον ποιο τουριστικό δρόμο της πόλης, που είναι η αγορά, με τα περισσότερα μαγαζιά μαζεμένα. Είναι η οδός –Laugavegur- αλλά τέτοια ώρα ήταν όλα κλειστά.
Πριν πάμε για το ξενοδοχείο περάσαμε από λιμάνι, γιατί είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και τα χρώματα στον ουρανό εκείνη την ώρα ήταν φανταστικά.
13-08 08-Τετάρτη:
Ξεκινάμε με καλό καιρό, πράγμα σπάνιο εδώ πέρα, για να επισκεφτούμε, τον ψηλότερο καταρράκτη, της χώρας 200μ παρακαλώ!!!! Έτσι γράφει το βιβλίο που έχουμε. Αν και δεν διαφημίζεται πουθενά εδώ, ούτε σε φυλλάδιο υπάρχει, και ούτε στον χάρτη είναι μαρκαρισμένο όπως όλα τα γνωστά αξιοθέατα. Ο λόγος φυσικά είναι γιατί η πρόσβαση είναι για λίγους. Πρέπει να διαθέτεις κάποια καλή φυσική κατάσταση (περίπου δυο ώρες να πας περπατώντας), και έχει και κάποια σημεία που σκαρφαλώνεις, σε απότομες πλαγιές και γκρεμούς….. ξεκινάμε με τον κεντρικό δρόμο (1)
και μετά από 36χιλ συναντάμε το μοναδικό υποθαλάσσιο τούνελ της χώρας. Έχει μήκος 6,4χιλ και είναι με διόδια. 200κρ είναι το εισιτήριο για μηχανή.
Περνώντας το τούνελ αυτό γλυτώνετε περίπου 60χιλ που θα χρειαζόσασταν για να διασχίσετε το γύρο του φιόρδ (Hvalfjordur). Μετά από 11χιλ μπαίνουμε στον δρόμο (47) που και πάει παράλληλα με το φιόρδ που περάσαμε. Κάπου στην μέση πρέπει να ξεκινά κάποιος χωματόδρομος προς καταρράκτη. Το υπολογίζουμε βάση του βιβλίου στο περίπου γιατί ο χάρτης δεν είναι τόσο τοπικός. Σταματάμε σε βενζινάδικο, για καφέ, και καθαρισμό κρανών από επιδρομή εντόμων. Πραγματικά μιλάμε για απίστευτη ποσότητα.
Ο δρόμος είναι άσφαλτος και σε πολύ καλή κατάσταση. Το μόνο μόνιμο σκηνικό είναι η μοναξιά στους δρόμους εδώ πέρα.
Φτάσαμε στο σημείο που έχουμε υπολογίσει. Έχουμε οδηγήσει την μια πλευρά του φιόρδ, και σταματήσαμε στην είσοδο ενός χωματόδρομου.
Τώρα να μπούμε να μην μπούμε τι κάνουμε; Είναι βατός και ξεκινώ σιγά σιγά και μπαίνω. Χωρίς καμιά ενημέρωση όμως μήπως είναι ρίσκο χωρίς αποτέλεσμα; Βλέπουμε ένα τζιπ να έρχεται και το σταματώ. Προς καταρράκτη πάμε καλά; Ναι να συνεχίσουμε με αυτόν τον δρόμο μέχρι το παρκινγκ.
Ξεκινάμε ξανά αλλά μετά από λίγα μέτρα, ο δρόμος χειροτέρευε με αρκετές μεγάλες πέτρες. Σταματώ και πάλι. Αποφασίζουμε να αφήσουμε εδώ την μηχανή και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Πιστεύουμε ότι το παρκινγκ δεν είναι μακριά. Αλλάζουμε σε ποιο ελαφρά ρούχα, και τα βάζω στις βαλίτσες που τις είχα πάρει άδειες γι’αυτό τον σκοπό.
Όντως μετά από δυο στροφές, βλέπουμε κάποια αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε ένα χώρο περιφραγμένο με συρματόπλεγμα.
Πίσω από μια πόρτα της περίφραξης, ξεκινά πλέον μονοπάτι, φανταζόμαστε προς τον καταρράκτη. Χωρίς καμιά πινακίδα και ενημέρωση, για το που πάμε περπατάμε στο πατημένο μονοπάτι. Μετά από τέταρτο περίπου επέστρεφε ένα ζευγάρι τουριστών. Ρωτάμε αν πάμε καλά και αν είναι μακριά.
Μας είπαν να ακολουθήσουμε το μονοπάτι, και ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο. Αφού ξεκινήσαμε καλά συνεχίζουμε και βλέπουμε. Όντως η διαδρομή έχει αρκετή δυσκολία, την στιγμή που σε κάποια σημεία πρέπει να αυτοσχεδιάσεις, γιατί το μονοπάτι σταματά. Κατεβαίνουμε απότομες πλαγιές περνάμε ένα ποτάμι ισορροπώντας πάνω σε κορμό, και μπαίνουμε σε εισόδους από τεράστιους βράχους για να συνεχίσουμε από την άλλη πλευρά.
Η θέα αρχίζει να γίνετε μαγική, την στιγμή που συνέχεια ανηφορίζουμε, την πλευρά ενός φαραγγιού. Στην πορεία συναντάμε και άλλους <<τρελούς>> σαν κ’εμας διαφόρων ηλικίας. Πάμε καλά και μετά από δυο ώρες κουραστικής ανώμαλης διαδρομής αντικρίζουμε στο βάθος, και στην κορυφή του φαραγγιού, το νερό να πέφτει από το απίστευτο ύψος!!!!
Δεν έχουμε όμως ακόμα καλή οπτική επαφή, και συνεχίζουμε μέχρι να φτάσουμε όσο ποιο κοντά γίνεται. Αυτό το ποιο κοντά όμως ήταν άλλη μια ώρα, σε μερικά σημεία επικίνδυνης ανάβασης. Φτάνοντας επιτέλους σε επιθυμητό σημείο, με τον καταρράκτη, μια ανάσα από εμάς, σταματάμε για ξεκούραση. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε ήταν να αναπληρώσουμε τις χαμένες θερμίδες…βγάζω από τον σάκο δυο περιποιημένα σάντουιτς, και τους δίνουμε να καταλάβουν.
Και έτσι αραχτοί που ήμασταν, με μια θέα άστα να πάνε λέμε, τα μάτια αρχίζουν να σκαναρουν τον περίβολο μας. Πραγματικά βρισκόμασταν στο χείλος ενός γκρεμού ο καταρράκτης να πέφτει από μεγάλο ύψος, παρότι ο όγκος του νερού δεν ήταν τόσο αρκετός σε σχέση με ότι καταρράκτες έχουμε δει μέχρι στιγμής, αλλά είναι απίστευτα εντυπωσιακό όλο αυτό το σημείο που βρισκόμαστε.!!!
Μέχρι και δυο φωλιές αετών ήταν δίπλα μας, στην άκρη του φαραγγιού, με δυο νεοσσούς. Ήταν απίστευτα καμουφλαρισμένοι με το τοπίο που μόνο τους ακούγαμε, μέχρι να τους δούμε. Φώναζαν για φαγητό τους γονείς τους, οι οποίοι εκείνη την στιγμή, έκαναν εντυπωσιακές βουτιές, στον γκρεμό, και πετούσαν με χάρη και ταχύτητα, ανάμεσα από τους βράχους.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση