Παρασκευη 7 Οκτωβρίου, μάλλον θα την ανακυρήξω ως δευτερη ημέρα γεννεθλίων μου. Επιστρέφω σπίτι απο την δουλειά,πρώτος στο φανάρι, η λεωφόρος Κύμης άδεια μπροστά μου.Πράσινο, ξεκινάω και φτάνω στο πρώτο φανάρι που συναντάς κατεβαίνοντας,έξω απο τον Μουστάκα.Μεσαία λωρίδα, ταχυτητα normal,σηκώνω το βλέμμα μου στο φανάρι να βεβαιωθώ οτι είναι πράσινο ,οπως και είναι,κατεβάζω το βλέμμα στον δρόμο και δεν υπάρχει δρόμος μπροστά μου,μόνο ενα λευκό van κάθετα στο δρόμο,που παραβιασε το κοκκινο σχεδον δεκα μέτρα μπροστά μου,περιθώρια μηδέν,το μονο πράγμα που πρόλαβα να κάνω ήταν να γυρω αριστερά ωστε να μην καρφωθώ κάθετα πάνω του.Μετα σκοτάδι.Η όλη φάση κράτησε λιγότερο απο δυο δευτερόλεπτα. Επόμενο πλάνο ,είμαι πεσμένος δίπλα απο το κράσπεδο, με το δεξί μου πόδι να πονάει ακαριαία πάρα πολύ.Κόσμος ,ασθενοφόρα,αστυνομία,ευτυχως το ΕΚΑΒ ήρθε άμεσα,διακομιδή στο ΚΑΤ ,εισαγωγή ως πολυτραυματίας και άμεσα στο πρώτο διαθέσιμο χειρουργείο.. 8 ωρες χειρουργείο , κατάφεραν να σωσουν το πόδι μου , το μηριαιό οστο εχει σπάσει σε τεσσερα σημεία με το μεσαιο κομματι να έχει γίνει θρύψαλλα,τοποθετήθηκε ενδομυελικά ήλος απο γόνατο εως ισχίο.Ο χειρουργος μου το περιέγραψε "σαν να έσκασε δυναμίτης μέσα στο πόδι σου". Ακολούθησε δευτερο χειρουργείο δεκα ημέρες μετά στην ποδοκνημική, σπασμένο μεγάλο δάχτυλο, δευτερο, τρίτο,πέμπτο μετατάρσιο,κυβοειδές,σφηνοειδές και εξαρθρωμένο τέταρτο μετατάρσιο.Ανάταξη με βελόνες.Σχεδον ενα μηνα μεσα στο ΚΑΤ, απο τα διπλανα κρεββάτια πέρασαν διάφορα περιστατικά,απο τον προεδρο του Africa twin club μέχρι γερόντια με restoring ισχιων. Με έστειλαν σπίτι μου υπο των φόβο των ενδονοσοκομειακών μολύνσεων μόλις διαπίστωσαν οτι δεν χρειάζεται να είμαι καλωδιωμένος πλέον.
1) Οι χειρούργοι του ΚΑΤ-όχι όλοι,αλλα τουλάχιστον οι δυο που με χειρούργησαν- είναι μάγοι και εξαιρετικοί γνώστες,ενα μεγάλο ευχαριστώ και απο εδώ
2) Η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία είναι φρικαλέα απο άποψη διαθέσιμων πόρων και ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, το προσωπικό κυριολεκτικά υπερβάλλει εαυτόν αλλα δεν γινονται και μαγικά
3) Οσο πόνεσε το δευτερο χειρουργειο στα μεταταρσια δεν πονεσαν ολα τα υπόλοιπα,δεν έπιαναν ουτε τα ισχυρότερα ενεσιμα παυσίπονα.Δυο μερες απολυτης φρικης και πονου.Το μόνο που πλησιάζει ειναι η στιγμή που ο τραυματιοφορεας που με μάζεψε έπιασε το πόδι για να το βαλει στο φορειο, αλλα εκει λιποθυμησα ακαριαια
4)Το dakarακι που μας ταξιδεψε δυο φορες (πήγα και φέτος ,εφτασα Πολωνία !)στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη καταστράφηκε ολοσχερώς, κόπηκε στα δυο.
Η αλήθεια ήταν πως ήμουν ασύμβατος με την γερμανική προσέγγιση των δυο τροχών, παρ'ολα αυτά με υπηρέτησε άψογα .RIP Dakarάκι.
5) Ο υπαίτιος δεν εγκατέλειψε-δεν θα μπορούσε,το βαν δεν κουνιόταν μετά απο οτι μου είπαν- παραδέχτηκε το λάθος του,έκανε την δήλωση του-θετική και γενικά προσπάθησε να σταθει οσο πιο σωστά μπορούσε, αν αυτο μπορει να ειπωθεί δεδομένου οτι εγω διαλύθηκα απο την μαλακια του.
6) Η υποστηριξη και η συμπαράσταση που εχω δεχτεί αυτο το διάστημα απο οικογένεια και φίλους είναι απίστευτη,πραγματικά ευχαριστώ
Τα καλά της υπόθεσης ? Δεν σκοτώθηκα,δεν χτυπησα κεφάλι (thanks Arai) ,ζωτικά όργανα ,σπονδυλική στήλη. Απο οτι λένε οι ντόκτορες , θα επανέλθω πλήρως, αλλα θέλει πολύ υπομονή και ο ήλος πιθανότατα θα μείνει για πάντα μέσα.Αναμένεται να περπατάω κανονικά οταν το T7 και το 790 Adventure θα παρουσιάζονται στα σαλόνια . Τουλάχιστον θα έχω τον χρόνο να τελειώσω επιτέλους τα ταξιδιωτικά και ενα μυθιστόρημα που έχω ξεκινήσει να γραφω εδω και δυο χρόνια.Σιγουρα αναθεωρείς πολλά πράγματα οταν φτάσεις τόσο κοντά στην ανυπαρξία, προβλήματα και άγχη της καθημερινότητας, τεράστια μέχρι τότε,ξαφνικά χάνονται. Απλά πράγματα, οπως όλα τα ωραία στην ζωή, αποκτουν τεράστια σημασία. Χθες κατάφερα να βγω με πατερίτσες πρώτη φορά στο μπαλκόνι, είχε εναν υπέροχο ήλιο. Νομίζω πως θα αλλάξω αρκετα πράγματα στην ζωή μου μετά απο αυτό.
Μακριά απο εσας μάγκες.Πονάει πολύ το έργο.
Κάπως έτσι ,αλλα ο δικός μου βγήκε πολύ πιο κοντά και ετσι δεν είχαμε happy ending και κωλοδάχτυλα.
http://www.dumpert.nl/mediabase/6950...nderpants.html