Ξεκινώντας με μνήμες και μια αφιέρωση ..
Ο παππούς μου ήταν ναυτικός. Ναυτικός και μάλιστα παλαιάς κοπής, δηλαδή 3 πακέτα τσιγάρα άσσο ιντερνάσιοναλ ημερησίως, δυό μπουκιές φαγητό και όλος ο μισθός στην Ελλάδα για να ζήσει η φαμίλια και να σπουδάσουν τα παιδιά.
Πολλά χρόνια μετά και αφού - κατόπιν εντολής γιατρού - είχε κόψει το κάπνισμα και αρκετά χρόνια πριν το αρχίσω εγώ (είναι το λεγόμενο χάσμα γενεών αυτό) μεταξύ των άλλων προσωπικών του αντικειμένων που μοίραζε στα εγγόνια του, μου έδωσε μία ταμπακιέρα με έναν ασορτί αναπτήρα. Επάνω στην ταμπακιέρα ήταν ανάγλυφα το νησιωτικό σύμπλεγμα που απαρτίζει την Ιαπωνία, το όρος Φούτζι και η χερσόνησος της Κορέας. Από παλιά είχα ένα κόλλημα με την Ιαπωνία. Δεν έχω μνήμες πως το απέκτησα, οπότε υποθέτω πως το απέκτησα σε μικρή ηλικία. Το σίγουρο πάντως ήταν πως μου άρεσαν οι σαμουράι και τα κάστρα τους, οι παγόδες, η εικόνα της χώρας την εποχή των ανθισμένων κερασιών, λάτρευα τα φυτά και τα δέντρα μπονζάι, τους περίτεχνα κλαδεμένους και διαμορφωμένους κήπους τους με τις λίμνες και τα γεφυράκια. Επιπλέον στην περίοδο της φεουδαρχικής Ιαπωνίας πάντα μου προξενούσε εντύπωση το ντύσιμο των ανθρώπων ανάλογα με την κοινωνική τους τάξη, ενώ μου προκαλούσε την περιέργεια η όλη μυστικοπάθεια σχετικά με τον τρόπο ζωής των σαμουράι αλλά και των νίντζα, τουλάχιστον έτσι όπως τους είχα γνωρίσει από τον κινηματογράφο.
Όταν λοιπόν έπιασα στα χέρια μου την ταμπακιέρα, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Πως κάποια στιγμή θα πάω στην Ιαπωνία και πως κάποια στιγμή θα ανέβω στην κορυφή του Φούτζι.
Και πήγα και ανέβηκα….
Παππούκο αυτό είναι το ταξίδι μας...