Ασφάλεια μέσα στη νύχτα.

[GiorgosLa]

Ο τίτλος είναι μάλλον παραπλανητικός αλλά δεν πειράζει.
Σε δυο μέρες κλείνω δυο χρόνια στο moto και σκεφτόμουν να γράψω κάτι γι αυτό. Τι μ άρεσε και τι δεν μ άρεσε πχ. Μετά το ξανασκέφτηκα και είπα να τ αφήσω για την επόμενη επέτειο. Είναι πιο «ασφαλή» μια ιστοριούλα απ τα παλιά.

Πάμε πίσω λοιπόν. Πιτσιρικάς. Αρκετά πριν τα είκοσι. (15 με 17? Κάπου εκεί.) Δούλευα σε μοτοσυνεργείο. Είχα αρχίσει να βοηθάω και στις επισκευές κάπως, αλλά ψιλά πράγματα. Δεν σταμάτησα να βγάζω – βάζω κάθε μέρα τα μηχανάκια, να δίνω εργαλεία και να καθαρίζω τον πάγκο. Κάποια μηχανάκια τα κουβαλούσα μήνες. Το συγκεκριμένο της ιστορίας, δεν είχε μοτέρ πάνω, δεν είχε ντεπόζιτο, σέλα, καπάκια, τίποτα. Κουβαλούσα μήνες μέσα έξω, ένα κουφάρι χωρίς να ξέρω γιατί. Έλλειψη χρημάτων? Ανταλλακτικών? Δεν ξέρω και ούτε θυμάμαι τι ακριβός είχε. Μάλλον χόντα ήταν και το μόνο σίγουρο, τετρακύλινδρο σε σειρά. Ήξερα και ότι τα χαρτοκιβώτια που ήταν δίπλα απ τον πάγκο και μ ενοχλούσαν, ήταν τα εντόσθια απ αυτό.
Κάποια μέρα έρχονται στο μαγαζί δυο παλικάρια απ την (τα?) Σιάτιστα. Ναι ήταν από εκείνα τα μέρη το μηχανάκι. Δεν ξέρω γιατί το έφεραν τόσο μακριά. Ήρθαν πάντως εκείνη τη μέρα να το πάρουν. Βρήκαν χρήματα? Βρήκαν ανταλλακτικά? Δεν ξέρω. Είχε κανονιστεί τηλεφωνικός ότι το μηχανάκι θα το δέναμε σήμερα και θα έφευγαν το απόγευμα οδικός για Σιάτιστα. Μπορεί να ήρθαν και μια μέρα πριν. Δεν θυμάμαι σίγουρα. Σημασία έχει εκείνη η μέρα που κανονίστηκε να το πάρουν. Ήρθαν απ το πρωί με χαρά, μας έφεραν και τυρόπιτες νομίζω, και γενικά, φαινόταν πρόσχαρα και συμπαθητικά παιδιά.
Ο Στέλιος (το αφεντικό) δεν ήταν ποτέ πρωινός τύπος, αλλά σήμερα το παράκανε. Κόντευε μεσημέρι και ακόμα να φανεί. Ευτυχώς φάνηκε την ώρα που η πρωινή χαρούμενη διάθεση άρχισε να μετατρέπετε σε εκνευρισμό. Μερικές δικαιολογίες, μερικά καλαμπούρια και όλα καλά. Ανοίχτηκαν οι κούτες, έγινε μια διαλογή των υλικών που ήταν μέσα, ο πάγκος γέμισε και το μοτέρ άρχισε να παίρνει μορφή. Όταν ήταν έτυμο να κατέβει απ τον πάγκο, έξω είχε νυχτώσει. (Καλοκαίρι. Περίπου 10 η ώρα) Ακούστηκαν κάποιες προτροπές όπως: «Γιατί ρε παιδιά δεν μένετε άλλη μια μέρα να φύγετε το πρωί σαν άνθρωποι?» «Όχι. Αν βγει το μηχανάκι σήμερα, θα φύγουμε σήμερα, ότι ώρα και να είναι.»
Εγώ απ την μεριά μου, παρόλο που ήμουν κουρασμένος, είχα μια περιέργεια με το σάψαλο, που το είχα συνηθίσει να το βλέπω ξεβράκωτο, με τις πλεξούδες να κρέμονται σαν έντερα τόσο καιρό, να το δω να ζωντανεύει. Ήταν όμως 10 η ώρα. Πότε θα τελειώναμε? Αφού τα παιδιά επέμεναν (κάναν κάποια συμφωνία οι άνθρωποι για να ξεκινήσουν) η δουλειά προχωρούσε. Όταν όρχησαν να μπαίνουν οι τελευταίες ντίζες και σωληνάκια, η ώρα είχε περάσει από 12. Εγώ όποτε έβρισκα ευκαιρία τους άφηνα και άρχισα να συμμαζεύω εργαλεία και να καθαρίζω τον πάγκο, για να μην με πάρει πρωί εκεί. Κάποια στιγμή ακούω μίζα. Μια, δυο, τρείς και πήρε. Ωωω!! Φωνές, παλαμάκια, άφησα το πανί και φώναζα κι εγώ. Αναπτερώθηκε λίγο το ηθικό όλων. Μετά το έσβησαν για να γίνουν οι τελευταίες ρυθμίσεις, να μπουν, καπάκια, σέλες κλπ. Εγώ σφαίρα για καθαριότητα να είμαι έτυμος όταν τελειώσουν.

[GiorgosLa]

Μαζεύω τα τελευταία εργαλεία με το ένα χέρι, και με το άλλο σκουπίζω τον πάγκο απ τα λάδια. Κάποια στιγμή σηκώνω ένα γερμανικό και ετοιμάζομαι με το άλλο χέρι να περάσω πανί. Κάτω απ το γερμανικό βλέπω ένα συρματάκι. Πάγωσα…!!! Πραγματικά πάγωσα! Το συρματάκι είναι ασφάλεια από πύρο πιστονιού!!!
Ασφάλεια μια η ώρα το βράδυ, πάνω στον πάγκο! Βάζω γρήγορα το χέρι μου πάνω μην την δει κανένας. και προσπαθώ να σκεφτώ ψύχραιμα. (Όσο γίνετε τέτοια ώρα) Καταρχήν δεν είμαστε σίγουροι ότι είναι απ αυτό το μηχανάκι. Πόσες πιθανότητες είναι να μην είναι? Ελάχιστες, ως καμία. Και τι κάνω? Γυρνάω χαρωπός και τους λέω: Κοιτάτε τι βρήκα? Ο Στέλιος θα κατάπινε τον φακό που είχε συχνά στο στόμα. Άσε που μπορεί να μ έβαζε χέρι μετά. Άσε που αν έπρεπε να λυθεί και να δεθεί ξανά, θα μας έπαιρνε πρωί. Άσε που… Μια καλή λύση είναι να συνεχίσω το σκούπισμα και να μην την ξαναδεί ποτέ κανένας. Ναι αλλά… αν πάθουν κάτι τα παιδιά στο δρόμο? Μπα όχι. Η σκέψη αυτήν με ταρακούνησε κάπως. Κρύβω την ασφάλεια στο χέρι και περιμένω τον Στέλιο να με κοιτάξει. Σκέφτηκα πως το καλύτερο είναι να του το πω κρυφά και ας κάνει ότι θέλει. Κάποια στιγμή που δεν βλέπουν οι άλλοι, του κάνω νόημα. Με κοιτά παράξενα και κάπως αγριεμένος, αλλά δεν καρφώθηκε. Μάλλον το ύφος μου θα έδειχνε ότι κάτι δεν πάει καλά. Έρχεται δίπλα μου. Κανονίζω να μη βλέπουν το χέρι μου τα παιδιά και ανοίγω την παλάμη μου κοιτώντας αλλού. Τον νιώθω ότι είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Δεν μιλούσε κανένας. Μου κάνει με το δάχτυλο, που το βρήκα? Του δείχνω τον πάγκο. Την σφίγγει στο χέρι του, κοιτάει μια το ταβάνι, γυρνάει και μπαίνει στο καμαράκι που είχε για γραφείο. Έκλεισε και την πόρτα και… παγωνιά! Παγωνιά που πέρασε και στα παιδιά φυσικά. Έρχεται ο ψιλός και μου λέει ψιθυριστά. «Τι έγινε ρε Γιωργάκη?» Από μένα πάλι, έφυγε ένα βάρος. Σηκώνω τους ώμους σε: «Δεν ξέρω»
Έφυγε ένα βάρος? Η απλός ένιψα τα χέρια μου και το μετέθεσα σε άλλον? Και αν βγει τώρα από μέσα και πει όλα οκ και τους αφήσει να φύγουν? Εγώ τι κάνω? Την πάπια? Ευτυχώς οι σκέψεις οι αγωνία και οι… τύψεις ίσως, που δεν το είπα φωναχτά, κράτησαν μερικά λεπτά μόνο. Σε λίγο βγήκε από μέσα και αποφασισμένος φώναξε τα παιδιά να τους βρει ξενοδοχείο. «Πληρωμένο από μένα. Δεν φεύγετε σήμερα. Το μοτέρ θέλει άνοιγμα ξανά»
Το πως τέλειωσε η κουβέντα μικρή σημασία έχει.
Τέλος καλό, όλα καλά. Τέτοια ώρα και με τέτοια κούραση, η αποφάσεις μπορούν να είναι οποιεσδήποτε. Και οι συνέπειες επίσης.

Επειδή όλοι έχουμε σχέση και περιπέτειες με συνεργεία.

[MikeG]

Πολύ όμορφη η ιστορία και για κάποιο λόγο με πάει πίσω πριν το 90.

[buckley]

Μαζεύω τα τελευταία εργαλεία με το ένα χέρι, και με το άλλο σκουπίζω τον πάγκο απ τα λάδια. Κάποια στιγμή σηκώνω ένα γερμανικό και ετοιμάζομαι με το άλλο χέρι να περάσω πανί. Κάτω απ το γερμανικό βλέπω ένα συρματάκι. Πάγωσα…!!! Πραγματικά πάγωσα! Το συρματάκι είναι ασφάλεια από πύρο πιστονιού!!!
Ασφάλεια μια η ώρα το βράδυ, πάνω στον πάγκο! Βάζω γρήγορα το χέρι μου πάνω μην την δει κανένας. και προσπαθώ να σκεφτώ ψύχραιμα. (Όσο γίνετε τέτοια ώρα) Καταρχήν δεν είμαστε σίγουροι ότι είναι απ αυτό το μηχανάκι. Πόσες πιθανότητες είναι να μην είναι? Ελάχιστες, ως καμία. Και τι κάνω? Γυρνάω χαρωπός και τους λέω: Κοιτάτε τι βρήκα? Ο Στέλιος θα κατάπινε τον φακό που είχε συχνά στο στόμα. Άσε που μπορεί να μ έβαζε χέρι μετά. Άσε που αν έπρεπε να λυθεί και να δεθεί ξανά, θα μας έπαιρνε πρωί. Άσε που… Μια καλή λύση είναι να συνεχίσω το σκούπισμα και να μην την ξαναδεί ποτέ κανένας. Ναι αλλά… αν πάθουν κάτι τα παιδιά στο δρόμο? Μπα όχι. Η σκέψη αυτήν με ταρακούνησε κάπως. Κρύβω την ασφάλεια στο χέρι και περιμένω τον Στέλιο να με κοιτάξει. Σκέφτηκα πως το καλύτερο είναι να του το πω κρυφά και ας κάνει ότι θέλει. Κάποια στιγμή που δεν βλέπουν οι άλλοι, του κάνω νόημα. Με κοιτά παράξενα και κάπως αγριεμένος, αλλά δεν καρφώθηκε. Μάλλον το ύφος μου θα έδειχνε ότι κάτι δεν πάει καλά. Έρχεται δίπλα μου. Κανονίζω να μη βλέπουν το χέρι μου τα παιδιά και ανοίγω την παλάμη μου κοιτώντας αλλού. Τον νιώθω ότι είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Δεν μιλούσε κανένας. Μου κάνει με το δάχτυλο, που το βρήκα? Του δείχνω τον πάγκο. Την σφίγγει στο χέρι του, κοιτάει μια το ταβάνι, γυρνάει και μπαίνει στο καμαράκι που είχε για γραφείο. Έκλεισε και την πόρτα και… παγωνιά! Παγωνιά που πέρασε και στα παιδιά φυσικά. Έρχεται ο ψιλός και μου λέει ψιθυριστά. «Τι έγινε ρε Γιωργάκη?» Από μένα πάλι, έφυγε ένα βάρος. Σηκώνω τους ώμους σε: «Δεν ξέρω»
Έφυγε ένα βάρος? Η απλός ένιψα τα χέρια μου και το μετέθεσα σε άλλον? Και αν βγει τώρα από μέσα και πει όλα οκ και τους αφήσει να φύγουν? Εγώ τι κάνω? Την πάπια? Ευτυχώς οι σκέψεις οι αγωνία και οι… τύψεις ίσως, που δεν το είπα φωναχτά, κράτησαν μερικά λεπτά μόνο. Σε λίγο βγήκε από μέσα και αποφασισμένος φώναξε τα παιδιά να τους βρει ξενοδοχείο. «Πληρωμένο από μένα. Δεν φεύγετε σήμερα. Το μοτέρ θέλει άνοιγμα ξανά»
Το πως τέλειωσε η κουβέντα μικρή σημασία έχει.
Τέλος καλό, όλα καλά. Τέτοια ώρα και με τέτοια κούραση, η αποφάσεις μπορούν να είναι οποιεσδήποτε. Και οι συνέπειες επίσης.

Επειδή όλη έχουμε σχέση και περιπέτειες με συνεργεία.

Καλά ρε ο τίτλος ήταν μπροστά σου και δεν τον έβλεπες ?
Keep on rocking φίλε...

[GiorgosLa]

Πολύ όμορφη η ιστορία και για κάποιο λόγο με πάει πίσω πριν το 90.

Για την ακρίβεια, εμένα με πάει και πριν το 80 "μάλλον"

[bulmont]

Περιμένουμε και του χρόνου, στα τρίχρονα, μιά ακομα ιστορία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[GiorgosLa]

Καλά ρε ο τίτλος ήταν μπροστά σου και δεν τον έβλεπες ?
Keep on rocking φίλε...

Ήθελα να δώσω ένα μυστήριο ρε συ!!! Το "πληρωμένο από μένα" μου θυμίζει "τα λουλούδια στην κυρία από μένα"

[GiorgosLa]

Περιμένουμε και του χρόνου, στα τρίχρονα, μιά ακομα ιστορία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ναι ναι. Μια το χρόνο να μην παραγνωριζόμαστε.

[buckley]

Περιμένουμε και του χρόνου, στα τρίχρονα, μιά ακομα ιστορία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι, ρε άντε γράψε που είσαι και πρεσβύτερος και όσο να ναι πιο περπατημένος...

[amyroukai]

ε και το ασφάλεια μέσα στη νύχτα θυμίζει καμμένη ασφάλεια φώτων, μπλόκο ασφαλιτών στο πουθενά, μήπως έχετε ένα λεπτό να σας μιλήσω για τον κύριο ημών Ανακλαστικό 3Μ τον επί τη βαλίτσα τοποθετημένο κλπ κλπ κλπ






επίσης, για το "μία το χρόνο" θα σου πω πως είσαι λίγο (μπιπ) γιατί οι ιστορίες σου έχουν τρελό γέλιο, δείχνουν άνθρωπο καλό και... σπανίζουν.

[buckley]

Ναι ναι. Μια το χρόνο να μην παραγνωριζόμαστε.

Να σε πω ρε ,εκείνο το βράδυ ήταν το κύκνειο άσμα σου στο συνεργείο ???

[bulmont]

...... Το "πληρωμένο από μένα" μου θυμίζει "τα λουλούδια στην κυρία από μένα" ....

Βγάλε ρε την Λάρσα από μέσα σου.......

[sapila racing]

Ωραία ιστορία, σωστός ο μάστορας, σωστός κι εσυ.

[kyo]

ωραιος γιωργο

[toyar]

τσαμπα το ξανανοιξε
αφου ητανε honda θα δουλευε μεχρι σημερα και χωρις την ασφαλεια